De schönste Hochtied is de gräun,
dor können Brut un Brüdgam sik noch freun.
All beid sünd's denn noch in vulle Kraft,
de Leiw is grot un väl ward schafft.

Dörch Arbeit un Leiw löppt fix hen de Tied —
mitmal is de sülbern Hochtied nich wiet.
Dat Brutpoor is denn meist noch vullkräftig dor,
doch warden's all ruhiger un grieser de Hoor.

Nu geiht dat up gollene Hochtied tau —
ümmer öfters mötens verpusten, sei bruken mihr Rauh.
Bi lütten kamen de Öllersgebreken,
De Tähndokter möt de letzten Tähn uttrecken,

Dat sleiht ehr denn meist glieks up de Maag',
de Knaken warden ehr — ok ne grot Plaag.
Rheuma un Gicht warde den' Slap ehr stüren,
de Ein' hett' mit de Oogen, de anner kann nich mihr recht hüren.

Dat Hart geiht ok nich mihr so recht sienen Gang,
männigein möt väl hausten orer ward zuckerkrank.
De Dokter giwt ehr denn väl Spritzen un Pillen,
doch meist helpt dat nich väl, ok nich dat Stillen.

Mudding ward denn oft all dat Gesangsbauk nähmen,
Vadding ut de Buddel 'nen groten Sluck sik nähmen.
Dat helpt noch an'n besten gegen allet Weih —
un so fieern denn de gollene Hochtied de Twei.

Doch väle erläben de gollene nich mihr,
de liggen all lang'n denn unner de Ier.
Doch weck sünd bannig taag un gäben keen Rauh,
teiden Johr noch, denn geiht up de Diamantene tau.

Tau de Diamantene warden's all böört un schaben,
doch denn kieken's all so in Stillen nah baben
un seggen: Leiw Herrgott, nu hal uns, wi will'n uns ergäben,
de iesern Hochtied müchten wi nich mihr erläben!