|
Nu sünd al 50 Johr vergahn,
de Tiet, de bleev nich eenmal stahn.
Toeerst, dor meenst du, dat se krööp,
Doch later wüßt du, dat se lööp.
Meist keem di't vör, as leep se draff
un gau harrst du 50 schafft.
Solang sik disse Welt noch dreiht,
weet een förwiss, de Tiet vergeiht
Un elkeen Dag, dat is dien Leven —
de Tiet hett di uns' Herrgott geven.
Ok noch den Moot un denn de Kraft,
wat du in'n Leven allens hest schafft.
Nich elkeen Dag weer Sünnenschien,
dat mutt in'n Leven wohl so sein,
vör maakt uns dat ja de Natuur,
dor giff dat ok nich Sünnschien pur.
Mal Regen, Hagel, griese Daag
un Düüsterheit, de keen een mag,
Doch na den Sneestorm warrt beginnen
dat Fröhjohr un dat Vagelsingen.
So hett de Welt al lang bestahn
un so warrt't jümmer wiedergahn.
Büst du nu ok nich mehr ganz jung,
wat blifft, dat is Erinnerung
an schöne Stunn'n in dien Leven;
denn de hett dat förwiß ok geven.
Nu wünsch ik di vun Harten sehr
vun disse Stunn'n noch veel mehr!
Bliev schöön gesund, heff frohen Sinn
un avends slaap tofreden in.
De 60 gah mit Moot entgegen,
ik wünsch di Glück up all dien Wegen.
|
