|
Nu kiek mal een düt lütte Kind,
wo schöön dat lachen kann!
Noch schöner, as de Öllern sünd!
Dat geiht doch gor nich an?!
Nu kiek mal een de Öllern an,
wo de em smuust un eit!
Nix Schöners, wat dat geven kann,
as so en Kostborkeit.
Wi nehmt di, kostbor lüttes Kind,
vundaag ut Gott sien Hand.
Sien Kinner, de wi alle sünd,
staht üm den Beckenrand
un biddt, dat Gott di all dien Daag
dör't Leven dragen much,
noch sachter as dien Öllern nu.
Dat will he, seggt sien Spruch.
Sien Woort un Segen hebbt Bestand.
He driggt di leeftallig.
So nehmt wi di ut Gott sien Hand
un leggt di dorin trüch.
|
