Fegen oder Segen
To'n 30. Bortsdag för'n Junggeselln

vun Friedrich Ehlbeck

So'n Junggesell, dat is'n Mann,
den man dor an kennen kann:
Em fehlt to'n groten Glück de Fro,
tominsten aber af un to.
Dat mit de Leev geiht faken scheev.

Hett man keen Ehepartner kregen,
mit dartig Johr, denn mutt man fegen.
Finnt man Fegen nich so good,
geiht man na Kark, dor ward man troot.
Hett vörher noch den Ratschlag kregen,
dat dat „ja“ heet un nich „mienenwegen“.
Sonst kriggt man nämlich keenen Segen.
Den Segen brukt man för de Leev;
mitünner hängt de Segen scheef.

Dat riesig grote Glück,
dat riemt sick mit "verrückt".
De Segen helpt, de Leev, de wasst,
dat manches Tüch bald nich mehr passt.
Dat ward jümmer enger
un de Gesichter länger.

Ne Tietlang later, denn ward weent.
Dat „Ja“, dat har man nich so meent.
Bald süht dat anners ut, dat Bild.
Man har doch leever fegen schüllt.

Fegen brukt man eenmal bloß,
denn bist den Bessen woller los!