"Pingsten, dat is schön ..."
Dat hett Hein Köllisch mal so sehn.

Sünnschien to't Fest? Vun wegen!
Hüüt geev dat heel veel Regen.
Dor wörr ok gor keen Wecker stellt
to'n Wannern dörch diss' Fröhjohrswelt.
Keen Sünnschien un keen Vagelsingen
warrt di hüüt ut de Puuch rutbringen,
dat is ja meist as Harvst dor buten,
de Regen an de Finsterruten.
In't Schapp blifft ok de Pingstbüx hängen,
na buten hett keeneen hüüt Lengen.
Wat harr man sik up Pingsten höögt,
wenn Groot un Lütt denn so vergnöögt
to'n Pingsttour sik up't Fohrrad sett
un denn in de Pedalen peddt!
Fröhstück gifft't in de Natuur,
dat is doch mal Erholung pur.
Nu ward dat nix, keen hett de Schuld,
denn Petrus hett dat anners wullt.
An't Weder kann de Minsch nix maken,
dat schall he ok man blieven laten,
würr dor vun Minschenhand an dreiht,
kenn Dag ahn Striet un Larm vergeiht.
Vor 'n Herrgott mütt de Minsch mal kuschen,
de lett sik nich in't Handwark pfuschen,
un wenn he meent, hüüt gifft dat Regen,
denn gifft he ok dorto sien' Segen.
Mal sehn, an Pingsten neegstet Johr,
dor is villicht de Sünnschien dor.

Pingstmiddag reet de Heven up
un schu keem dor de Sünn denn rut.
De Wulken schööv se gau bisiet
un hett denn noch 'ne ganze Tiet
bet hen to'n laten Namiddag
recht warm vun'n hogen Heven lacht.
Denn prassel Regen up de Eer,
Glück harr, wer dor nich buten weer.

An'n tweten Pingstdag, nich to glöven!,
dor geev dat överhaupt keen Regen.
Anseggt weer't ja gor nich schöön,
dor kann man doch mal wedder sehn,
un dat is eenmal ganz gewiss,
dat Biestergahn doch minschlich is.