Aarndank — Dank för de Natuur

vun Marlou Lessing

Wi sünd dat wennt, dat wi to Aarndank för de Gaven vun de Natuur dankt, un wi doot dat geern. Eerst in de letzten Johr doot wi dat mit dat Bewusstween, dat de Natuur uns nich bloots ehr Riekdömer schenken orr verweigern kann, sünnern uns villicht ok allens, wat wi tostann kregen hebbt, wedder wegnehmen kann — alleen dör ehr Gesetten, de wi anschienend totaal ünnerschätzt hebbt.

Allens, wat wi tostann kregen hebbt. Ja, de Hüüs hebbt wi buut, un de Fabriken, un de Kraftwarken, nich? Dat weer nich de Natuur! Eerst nu fangt wi ja wedder an, Natuurkräfft as Wind un Sünn as Energiequelln to bruken — avers mit de basigen Turbinen, Rotoren un Photovoltaik-Modulen, de wi uns utfunnen hebbt! Fazit: Ahn us weer de Natuur to nix good. Bloots dorto, unnödige Aarten to entwickeln as de Dinosauriers, de 200 Millioonen Johr hier dösig rümmerpeddt un denn nixnich achterlaat as bloots en poor Knaken. Dor harrn se doch liekso good eenfach wegblieven kunnt! Wi dorgegen gestalt uns Welt sülven — to'n Goden so as to'n Slechten.

Stimmt al. Wi hebbt de Natuur masse afrungen — avers jümmers bloots ehr, de Natuur. Nüms sünst. Allens, wat wi buut hebbt, hett de Natuur för uns praatleggt. Kahlen, Gas un Eerdööl hett se al vör de Tied vun de Dinosauriers ut fröher Woolden un Meere maakt — un dat warrt se wedder doon, ja se deit dat al ut de Woolden un Meere vun hüüt. So sehn sünd Kahlen, Gas un Ööl ja oj nawassen Rohstoffe — bloots heel langsam nawassen Rohstoffen even. All Energie kümmt ut de Natuur, ok de Kernenergie; ok de Middel, ehr to bruken, etwa Halvleiters, mit Photovoltaik ehr Sünnenenergie intofangen. Allens, wat wi buut un schaffen hebbt, hebbt wi vun ehr — also ut Gotts Hand. Ja ok de Atome, ut de wi sünd, hebbt fröhere Sünnen un noch veel gröttere Steerns för uns tosamensmolten, so dat dat nu Water gifft un Kahlenstoff un Kalziumatome för uns Knaken un Spoornelemente för uns Biochemie un för uns Bregen, mit den wi dat allens rutfinnen doot — un Metalle un Halvleiters för uns Computers, mit de wi uns dat gegensiedig vertellt. Ok uns anduern Forschen na Saken, de nütt sünd, un uns Sammelie vun Saken, de een bruken kunn orr de weertvull sünd, — dat sünd Instinkte vun uns Natuur, en Arvdeel vun Johrmillioonen, dat uns an de Eer binnen deit as de doden Dinosauriers. Düt allens is uns övermann — dat is wunnerbor, avers erdrückt uns ok, as de Stimmung in Psalm 139: Dat is unmööglich, dat wi uns Bedingtheit jemalen entkamen köönt. Wi sünd nix anners as Natuur un köönt bloots ut en Ackerfurche na'n Himmel ropkieken, liekso as de lüttste Plant orr dat lüttste Insekt.

Köönt wi denn wirklich gornix ut egen Knööv schaffen, ganz ut uns sülvst? Wat, dat de Natuur noch nich för uns praatmaakt hett? Hier kümmt Gotts besünner Geschenk in't Speel: dat Bewusstween. Vör all anner levige Wesen hett uns Gott düsse Gaav geven — dat wi üm uns sülvst weet, na de Ur-Grünn vun de Welt fraagt un em, Gott, söken doot. Mit uns Bewusstween gaht wi över de Natuur rut un op ehrn Schöpper to; un dordörch köönt wi wat schaffen, dat vun de Natuur unafhängig is: den Dialog mit Gott, den Dank, dat Leed! Dat eenfachst, demödigst Dankleed för de Natuur is mehr as Natuur, un wi köönt vele dorvun singen. Woso doot wi dat nich? Maakt wi doch Aarndank endlich mal wat, dat uns vun de doden Dinosaurier ünnerscheden deit:

Dankt wi Gott!