Carpe diem

vun Wolfhard Sauerbrey


Horaz, Quintus Horatius Flaccus, 65 v. Chr. bet 8 v. Chr., weer een vun de ganz grooten röömschen Poeten, de in de Tied vun Kaiser Augustus, Vergil un Mäzen leevt hett. He hett 'n Gedicht schreven an een Fru, Leukonoë, un twee Wöör ut düt Gedicht gehört to dat, wat woll an'n mehrsten bekannt is in de latiensche Spraak: "Carpe diem!".

In de School hebbt dat de mehrsten vun uns översett as "Nutze den Tag!", un so verstaht dat denn ok de mehrsten Lüd. Man oftins denkt se, wenn se "Nutze den Tag!" hören doot, an "Zeitoptimierung", den "Brain-Tank benutzen", "To-Do-Listen", "Wertschöpfung", "Job-Sharing", "Multitasking" — damit se den heelen Tüdelkraam fardig kriegen doot, de vör jüm liggt. Man dat is nich de Sinn vun düsse twee Wöör.

In't Latiensche bedüüt "carpere" soveel as "plücken"; un "Carpe diem" heet nix anners as "Plück den Dag!" Doröver kann een nu op maal'n beten nadenken: den Dag plücken — as'n riepen Appel — direkt vun'n Boom — an de Frucht rüken — ganz in düt Föhlen opgahn, un dat in jede Sekunde vun't Leven: Dat is "Carpe diem!"

Ihr naht euch wieder, schwankende Gestalten —
steiht dat in Goethes Faust, man Lüd, dat lett,
dat he bi't Schrieven mehr op ole Minschen
as Kinner op'n Speelplatz keken hett!

Gah doch mal hen! Kiek mol in't Olenhuus:
dor hockt se stief un starr un stumm tohopen —
de Lütten loopt, ramentert, lacht un weent
un wuselt döreenanner un tohopen.

Und fraagst du jüm, wat se jüst dinken doot,
un wat se nu as nächstes speelt, un so,
denn lacht se wat verlegen, un denn seggt se:
"Weet nich — uns maakt de Ogenblick so froh!"

Denn gifft di dat'n Ruck! Miteens, da markst du,
dat jichenswat bi di nich richtig löppt,
dat du den heelen Dag dor gor nich henhöörst,
dat jümmerto dat Leven liesen röppt:

Dien Kopp is veel to full! Morrn kaamt de Malers,
du muttst to'n Dokter, Mudder is wat krank,
de Klimawannel lett di meist nich slapen,
mit den Kredit lööpt wat nich bi de Bank,

de Wehdaag in dien Hand, de kümmt un geiht,
de Breef an'n Hinnerk, hüüt noch, orrer morgen?
Un denn, miteens, mitmaal, höörst du een Stimm,
heel fien, heel zart, jüst blangen diene Sorgen:

Mitmaal kümmt di dat an, as wenn du grad
den fasten Bodden ünner di verleerst ...
Gifft dat denn würklich jichenswat, worüm du
di jüst in düssen Ogenblick verfehrst?

Denn aten eenmal dör. Un laat di fallen.
Kiek endlich mol na baven, leven Frünn!
Villicht kriggst du denn ook an'n Avendheven
dat, wat du söchst, ganz liesen in de Künn:



3.8.2019


na baven