Glatties vun Rolf Schwippert De kole Johrstiet bringt dat männichmal mit sik, dat de Wederbericht Glatties ankünnigen deiht. Bi dat Woort Glatties schütt mi dat denn jeedeenmal heet in't Lief. Heff ik doch al fröher in mien Kinnertiet bi Glatties en Barg Leeges dörchstah'n müss. Mien eerst Beleevmis mit Glatties, wo ik mi noch up besinnen kann, liggt al heel wiet trüch. Dat weer noch vör mien Schooltiet. Wi wahnten dormals an'n Rand vun uns Stadt. Dur, wo to de Tiet noch vele lütt Hüüs mit Harten oder anner Lichtlöcker in de Döör in de Achtergoorns stünnen. To de Tiet harr man noch keen Waschbetonplatten för de Goornweg. Meisttiets harr man de Weeg mit lütte Koppsteen plastert. Koppsteen un Glatties, dat heff ik dormals al rutkregen, is dat hinnerhöllsch Spannwark, wat man ünner de Föot kriegen kann. Enen Morgen in de Wintertiet weer't nich to ümgah'n, dat ik
uns lütt Huus in'n Goorn opseuken müss. Mien Modder harr
al mitkregen, dat över Nacht buten allens enen glaskloren Övertog,
meist as Zuckerguss, kregen harr. Se geev mi enen wohlmenen Raatslag
mit up den Weg. In'n Goorn seh allens so ganz anners ut. Allens weer so nie un blank, so kloor un so sauber. Graad so as weer allens mit Water afschrubbt un achteran mit glaskloren Zuckerguss anpinselt worrn.
De Koppsteen up den Goornweg, de Kantsteen, de den Goornweg vun den Grööngoorn aftrennt, de Wäschepaals, de lang siet vun den Goornweg stünnen, de Eer in den Grööngoorn un allens, wat to de Tiet in'n Goorn stünn, weer kloor un blank. De Gröönkohl, de Strünken vun den Rosenkohl un de smallen Blääd vun den Purree, allens, aver ok allens harr den glaskloren Övertog. Mi weer, as güng ik in en anner Welt. In en Welt, de mi ümmer dörch den Kopp güng, wenn Modder in de Schummertiet Määrchen vertellen dee. Ik weer neeschierig worrn.
De Glasövertog leet mi nich mehr los, ik müss em ünnersöken. Toeerst heff ik mit den Finger baven över de Kantsteen lang streken. De Övertog weer glatt un hart as richtig Glas un dorbi iesig koolt. De iesig Küll trock forts asig in den Finger. De Kantsteen weren so tücksch glatt, dat de Finger pertu ümmer na de Siet dalrutschen dee. Dat Rutschen vun den Finger möök, dat ik ümmer neeschieriger wöör. Allens müss ik mit den Finger afföhren, de Koppsteen up den Weg, de Kantsteen, de Wäschepaals, den Gröönkohl un de Strünken. Ummerto hen un her över den ieskolen Övertog. De iesig Küll in mien Finger heff ik dorbi gor nich mehr wohrnahmen. Nu harr sik in de Twüschentiet daan, dat ik toseh'n müss, dat ik na dat lütte Huus hen keem. As an jeedeen Morgen wull ik den körteren Weg inslaan. Mien Kupp weer vull vun de anner, de niege Welt. De Welt, in de allens den glaskloren Övertog harr. Düsse niege Welt hett mi nich mitkriegen laten, dat de afstreute, bredere Padd enen annern Weg na dat lütt Huus maken dee as de körtere. Ik harr grad den tweten Schritt up den körteren Weg ansett, as mien rechten Foot bi't Daalsetten kenen Holtfast kreeg. In't Gegendeel, dat rechte Been keem richtig in Fohrt. Aver in en Richt, wo dat gor nich hen sull. Wat sik nu achterna afspeelt hett, ach wat, ik segg afspeelt , wat hier achterna rasend snell as so'n Blitz aflööp, dat weer in weniger as en Sekunn vörbi. Dat lööp, dat heff ik later eerst mitkregen, mit tonehmend Snelligkeit af. Dat rechte Been suus alleen dor hen, wo ik dat gor nich henhebben wull. Dat Been weer up'n Slag so licht as en Fedder. Dat swüng sik, ohn dat ik doran wat doon kunn, hoch in de Luft. Dat reet dorbi dat linke Been ok vun de Eer. Nu swüngen sik beid hoch in de Luft. Dordörch keem mien Lief in de Rücklaag. För enen ganz korten Ogenblick sweev ik so in de Luft. Mien Been flögen mit Swung noch wieder na baben. Ik hüng nu schreeg in de Luft mit den Kopp toünnerst.
Dat Sweven wöör up'n Stutz dörch enen gresig harten Slag jachens afstoppt. De harte Slag dreep mi up den Achterkopp. He pramm sik dörch den Kopp un jaagt mit vulle Wucht bit in de Nack. Kopp un Hals weren blot noch bohrende Pien mit dat Geföhl, as wull de Kopp vun'n Hals afrieten. Blitzordig kemen farbig Biller in de Ogen. De wesseln to grote runne swarte Schieven, vun de glöhnig, blenkern Funken sprütten. Dunn weer blot noch allens swart. Mien Gedanken reten af. Ik mutt dorbi woll bölkt hebben as en afsteken Deert. Dat
Eerst, an wat ik mi trüchbesinnen kann, weren de warmen Arms
vun mien Modders Wulljack, in de ik hüng. Twüschen mien
Brüllen höört ik de Stimm vun uns Naversche to mien
Modder seggen: "Up de Buhl mütt wi en Messer hollen. Dat
köhlt un dämmt dat Answellen." Ok weet ik noch, dat
ik mang de gresig Pien in'n Achterkopp up'n Stutz enen iesigen,
bieten Stich föhlen dee. De marach sik quer dörch den
Kopp. De Schreck un de groot Pien vun den unverhofft bieten Stich
möök mien Bölken noch ornlich wat luder. |
|
Mehr Vertelln vun Rolf Schwippert
gifft dat in dat
lütt Book "As dat männichmal so kümmt", Husum Verlag 6.1.2008
|