Wenn mi an Größing denken ward,
de lang all nich mihr hier,
is mi so licht un froh üm 't Hart,
as wenn s' taugägen wier.

As 't wier vördaag: Se seet un knütt.
Dicht kröp ick an ehr ran.
Leiw Gott, wo wier ick dor noch lütt!
Eis, — gradeis denk ick an —,

Säd ick, un seech woll tau ehr up:
"Wier 'k doch so grot as du!"
Dor stellt s' mi up en Disch herup,
un säd: "So grot büst d' nu!".

Wo hett mi 't gört un selig makt,
höll se mi in ehrn Arm,
un föhlt, wenn s' mi de Backen strakt,
dor nu ehr Hand so warm.

Deed mi wat weih, wier 't half so slimm,
seet ick man up ehrn Schot,
lies tröst vun ehre leiwe Stimm,
un höll s' mien lütte Pot.

Mien'n Buk hett s' kettelt un mi küsst,
as dat en Größing deit,
un soväl Namens för mi wüsst,
wur s' mi so säut mit eit.

"Lütt Schumming, kumm!", so reep se mi,
"mien Druwappel, lütt Diern,
mien Ruuschenplaster, gaud bün 'k di!"
O Mann, harr ick dat giern!

"Mien Hæserpæser, mien lütt Fratz,
lütt Häuken, kumm eis her,
lütt Schieting du, du büst mien Schatz!" —
Betütert wür 'k vun ehr.

"Lütt Elefantenküken, kiek,
wat Größing för di hett!"
Dor harr s' ne Mütz makt, de s' mi gliek
all up mien Köpping sett.

Platt bööch s' mi bi, — wat s' wichtig fünn.
Keek se mi up de Snut
un fläut mi 'n Wuurt vör, bet ick 't künn,
wo glücklich seech s' dor ut!

Wenn s' ok nich mihr up Ierden is,
ick glöw, se kann mi seihn.
Dat s' hüt en Engel is, is wiss.
Se wier doch hier all ein.