Himbeeries 

vun Meike Balzer-Fraun

Ik gah noch nich na School, man hüüt mutt ik fröh rut! Papa will mi op sien’n Weg na’t Bremer Raathuus, wo he arbeidt, mit in’e Stadt nehmen. Mien Tant ehr Fründin ehr Dochter Irene un ik schüllt spelen. Worüm? Wi kennt uns gor nich.

Se wahnt in’t Oostertor, in de Hamborger Straat: Stratenbahn, twee Footweeg, lange Hüüs mit veer Stockwarken un Balkons, Ladens in jedeen Huus un massig Autos.
So’n Leven harr ik noch nie nich beleevt. Ik bün ganz bang. In Hammersbeck, wo ik wahn, hett jedeen Familje en Huus mit Goorn, un wi Kinner speelt ok op de Straat.

Irene is bannig hibbelig. „Wi maakt hüüt Ies!“
Ies maken — tohuus — wo schall dat woll gahn?

Mit Irene ehr Mama kööpt wi Rahm un Himberen. Himberen ut en Laden blots för Grööntüüch un Aaft un nich vun’n Struuk. Bargen vun Kisten un Körv brekenvull mit Aaft gifft dat hier, man nix nich in’n Mund to steken.

To Huus gifft dat vun April mit den Rhababer bet in’n Harvst mit de Wiehnachtsappeln Aaft ut’n Goorn. Allens, wat hier so wassen deit. Op’t best jüst vun’n Busch. Sand schüert den Maag. In’n Winter kaamt uns Aaft ut’n Keller, ut all de Weck- un Marmeladenglöös un de Saftbuddeln. De Appeln dor binnen warrt vun Week to Week schrumpeliger un söter. Meist so as opdröögt Backaaft.

Torüch in de Wahnung. So veel Treppen un Breefkastens un Dören, ik bün ganz maddelig.
De Köök is lierlütt un koolt, keen Disch nich un keen Füerheerd. Mit en luut elektrisch Apparat maakt Irene ehr Mama Slackermaschü. Wi haalt dat in en Glaskump bi Eisberg, uns Melkmann. Teihn Minuten lopen — töven — teihn Minuten torüch. Laat blots de Kump nich fallen!
Fru Eisberg maakt ehr Röhrkump jümmers heel rein mit en Gummilepel, den ‚Kinnerschreck‘. Nix nich to’n Aflicken.

Dat Slackermaschü, Himbeermuus un Zucker warrt nu tosamenröhrt un de Kraam verswinnt in’t Deepköhlfack vun’t Köhlschapp. Nix nich to’n aflicken!
Köhlschapp kenn ik ok nich. To Huus is dat Flegenschapp in’n Keller de köhlste Platz.

Ik weet nich, wat wi den Dag noch speelt, eten oder daan hefft. Ik heff blots an Ies dacht. Den ‚Happen‘, en Schiev Fürst-Pückler-Ies twüschen twee Waffels, harr ik an’n leevsten. Man dat Himbeeries ut’t Köhlschapp wöör ik doch nu to un to geern ok mal proberen.

As mien Papa mi afhaalt, strahlt Irene em an: „Weest wat, morgen gifft dat bi uns Himbeeries, dat hefft wi hüüt sülvst maakt!“

Wat en Daalslag för en lütt Deern! Wat weer ik trurig. To Huus harr sik dat nich so afspeelt! Keen Aflicken nich un keen Proberen, dat geev dat bi uns nich!

Na Irene wull ik nie nich wedder hen. Un ik weet bet hüüt nich, worüm ik op düssen Utfloog schickt worrn bün.