De Verfater (2022)

Klås hett as Nåkriegskind en Familie beleevt, dee op de Halvinsel Angeln "dwangsinquarteert" worr. As he denn wat öller weer, hett he dorvun höört, dat't in enkelte Kulturkrinks, as to'n Bispeel in Oostpreußen, to de Silvestertraditschoon'n hören dä, dat hier ganz geern mål — anstatts Raclette oder Fondue — een ganze Swienskopp op'n Disch kümmt. De Dööts warrt een'n Dag lang sodennig wåtert, bit dat he denn kåken deit, un am Enn mit 'n Appel in't Muul un Petersill in de Ohren serveert warrt. Dütt Beleven heff ik nu to'n tragi-komischet Vertellen tosåmenschoostert. De Nååms sünd frie erfunnen un Liekkeiten rein tofällig.

De bestglückte Familienfier
En wohre Begevenheit — mit 'n beten Fantasie dorbi

Vertelln vun Klaus-Dieter Tüxen

För't Fiern harrn se nich soo veel över, Siegfried un Henriette vun Kamcke. Se meenern vele Johre lang, dat 't dorför ok keen'n Grund geev.
Am Enn vun den verdammichten 2. Weltkrieg müssten se Huus un Hoff torüchlåten, weern mit twee Kinner as Flüchtlings nå Sleswig-Holsteen kåmen, nauer seggt, nå Grummark bi Kappeln an de Slie, wor Klås in all sien Ferien — mit Utnåhm vun de Wiehnachtsferien — bi sien Oma Dora op Besöök weer.

Tohuus in Meckelnborg harrn se 'n stååtschet Anwesen, wat se ehr Eegen nennen dorven. Dorto hörten ok noch de Kööksch Berta, dat Deenstdeern Agnes un twee fast anstellte Knechten, Grootknecht Albert un Melker Heine. Un denn kunnen sik ok jümmers 'n poor annere Knechten in de Hauptoorntieden 'n Tobroot dortoverdeenen. Veel geev 't ja nich, de mehrsten hebbt denn ok blots för Kost un Loschie arbeit't.

Nu åvers, as se to Dusende bi åsige Küll, Bang un Armot vör de Russen utbüxen müssten, harr de Familie vun Kamcke, wor de Jung Rainer even so oolt weer as Klås — de Deern heter Rosalie —, nich mehr un nich weniger as all de annern ok, nämlich nich mehr as dat nåkerte Leven.
Dat heet, meistto, denn se weern een vun de ganz wenigen Familien, dee ok noch 'n junget Peerd seehrs Eegen nennen dorven — un ok mit dörchbröchten: 'n schönen Meckelnburger Warmbloot, vun dee de Geschicht bit in't 14. Johrhunnert torüch geiht.

Nå 'n quålvulle Tortur kemen se nå Sleswig-Holsteen, worrn in de Neegde vun Kappeln, in de Nåverschop vun Klås sien Oma, "dwangsinquarteert" un müssten nu 'n ganze Tiet lang veelfach Fiendseligkeiten över sik ergåhn låten. Meist all kemen se bi Buern ünner, wiesten de Einheimischen, wor flietig se sien kunnen, un nå rund dree Johrn sünd dee vun hier un de Totrockenen recht goot to 'n Gemeenschop tosåmen wussen.

Siegfried un Henriette vun Kamcke harrn denn åvers ok miteens Glück in't Unglück, denn de Buer Benningsen, bi denn se in Stellung weern, storv in de föfftiger Johrn. Wieldat de Wittmann åvers keeneen harr, dee denn Hoff övernehmen kunn — sien twee Söhns weern in Russland bleven —, hett de Buer dat Eh'poor vun Kamcke all tiedig dat Anwesen vermååkt.
Sodennig harrn se in de niege Heimat bald wedder Huus un Hoff, kunnen sik dat nå un nå leisten, seehrs eh'målige Deenerschaft wedder antohüern.
Sodennig kunnen se sik so'n lütte beten as tohuus föhlen un dat Lengen nå de Heimat vun de dore Gesellschop weer denn ornlich wat erdräglicher as för vele annere — annernoorts.

De Kamckes köfften so nå un nå Lännerien dorto un tellten ok bald to de Grootgrundbesitzers in düsse Gegend.
Vun't Weertschopswunner mitdrågen keem denn jå ok 1980 heran, un denn meent eens Dåågs Siegfried vun Kamcke to sien betere Hälft': "Wat meenst du, Jette, nu hebbt wi 'et doch all verdeent, dat wi mål 'n grotet Fest veranstalten doot, denn bitherto hebbt wi, bit op de Åårnfier soo ünner uns, nix wieder mååkt as blots arbeit't!"

"Ja, dor geev ik di recht, Siegfried! Nu, wor 25 Johr in de Sülvststännigkeit üm sünd un wi ganz goot Borrn ünner de Fööt hebbt, schullen wi dütt Jubiläum ok richtig groot fiern! Ik weet ok all, wat ik för de Gesellschop to eten måken warr. Un dat schall recken för de ganze Nåverschop, dee uns ja ok jümmers wedder ünner de Arms grepen hett."

Seggt un dåån weer eens! So keem't, dat dee intwischen rieke Grootgrundbesitzer-Familie Siegfried un Henriette vun Kamcke för dee in düsse Gegend levende Herrschaften een Spåånfarkeneten utrichten dä. Se harrn denn ja ok 'n Barg Deeners dorbi, dee jümmersto to pareeren harrn.

Dän se dat, kämen se ok meistdeels goot dorvun af. Wat åvers dorbi rutsuern kann, wenn de Orders vun de Deeners woortwörtlich ümsett warrt, dat höört sik soo an:
"Üm dat Ganze ok zünftig un stilgerecht to gestalten, vertellt de Huusfru seehrs Huusangestellten — un ehr'n Smuttje —, dee noch nümmernich 'n Farken in een Stück bråådt hebbt, wordennig see sik dat Tobereiten un dat Serveern vörstellen dä.
Vör allen Dingen, soo trichter see dat ehr Deeners in, schull dat Spåånfarken mit 'n Appel in't Muul un Petersill in de Ohren serviert warrn, soo, un nich anners kennt se dat ut ehr Heimat — un soo höört dat ok.
As nu de Gäst kåmen weern un de Bråden opdrågen warrn schull, klatscht Jette vun Kamcke dree Mål in ehr Hannen un denn worr dat Swien vun twee kräftige Deeners op 'n groot, sülvern Plååt in de best' Stuuv drågen:
Dee Dreeger, dee vörrut güng, harr 'n Appel in de Mund un de anner de Petersill in de Ohren.

Man good, dat Fru Kamcke nich seggt hett:
Ananas op'n Kopp un Kassbeern in de Ogen!
Dat süht doch afoordig ut.

Dat geev nakloor 'n grotet Halloo! Dat Eh'poor vun Kamcke bedank sik bi de Deeners för den glückten "Gäg". Dee åvers wüssten gor nich, wat dormit meent weer. Man dat güng all'ns bi denn allgemeen'n Trabbel ünner un am Enn weern sik all eenig:

Dat weer de bestglückte Familienfier in de 35 Johrn nå den Krieg.