Lanteern, Lanteern

vun Addi Kahl


 

Mit Katuun feegt nu de Harvstwind
de Bläder vun Büüsch un Bööm
un bruune Kastangeln fallt daal,
platzt ünnern op de Eer ut'neen.
De Tieden sünd langen vergahn
vun kommodige Sommerdrööm
un rodes Wienloof is so smuck
an Karken un Dörpshüüs to sehn.

För uns lüttje Knevels weer gau
nu de Harvsttiet wedder dor:
„Sonne, Mond und Sterne“
süngen wi luuthals in Chor,
drögen dorbi an lange Holtstööls
ganz stolt uns bunte Lanteern.
Ik sülben 'n grote geele Maand,
de över 't Johr leeg op 'n Böön.

Füng 't an to schummern,
Millionen Stiern blinkern an Heven,
kreeg ik in Düstern dat Gruseln,
wull Lanteernlopen aver erleven.
An Moders Hannen föhl ik mi seker,
müch ni nich missen düsse Tieden.
„Op 'n Karkenanger giff 't Gespenster!
Di kann de Buschemann nich lieden!“

Överall flackern de bunten Lichter
in de Düsternis buten,
bröchen bannig Hartkloppen un Glück
in lütte Kinnersnuten.
Ok uns Öllern süngen mit,
wat se an Leedgoot noch kennen,
süngen luuthals mit:
„Dass mir ja nicht meine Laterne verbrennt!“

Op eenmaal reet mi 'ne Windbö
denn smucken Maand ut de Hännen,
un uns Lanteernlopen
güng mit 'n Riesenschreck to Ennen.
He güng in Flammen op,
püster de Straat lang kapeister in 'n Knick.
Moder nöhm mi in de Arms:
„Du kriggst 'n nieget Lanteernglück!“
Vundaag sünd se seker,
denn statt Kersen brennt 'ne lütte Beer,
Sülvst bi Windbö 'n verbrennt deswegen
de Lanteern nich mehr.


5.10.2016

 


na baven