 |
Muscheln vun Günter Weber Hui, nee, enerwegens heff ik mi doch verfiehrt. Verfiehrt över die Biller in't Kiekschap vun den Tollensensee. Nee doch, dor finnen sei Deile vun Minschen. O Gott, o Gott, ik weer ja doot ümfullen, wenn wi as Jungs so wat funnen harrn. Ganz dicht bi disse Steed hebbt wi ok all dükert. De Krääften hebbt wi mit so en spitzes Rundiesen stocken. De Krääftmudders mit de veelen Eiern ünner den Steert hebbt wi wedder rinsmeten.
Sünndags na de Kark sünd wi, mien Fruu, ik un mien Dochterkind eten gahn. Eenmåål, ok tweemåål mütt ik Miesmuscheln eten.
De Muscheln warden na dat Kåken nich so op denn Disch bröcht. De warden fein kååkt mit Lauch un anners Gräuns. Een Schief Schwattbrot mit Bodder dorbi. Nu kiekt man måål, wat na een half Stunn æwrig bleven is. De Pott is leddig.
So mit den Löpel kann ik die Puhlerei nich daun. Denn sünd de Muscheln kolt, ehrerdat ik sei in de Schnuut heff. Mien Dochterkind hett Schnitzel eten, mien Fru Gausbraden. Sei hebbt sik noch Ies bestellt un eten. De Tiet weer ik jümmer noch mit de Muscheln taugang. Schall ik juuch nu noch wat seggen? Na Paaschen gah ik noch måål Muscheln eten. Denn kaamt
de Måånde alle För den Tollensensee un ok de Tollens weer dat domååls nich güllig. Wi hebbt jümmer na Muscheln dükert. Wi hebbt sei ja ok nie sülben eten.
Un hüdigendaags kunnen wi ok nich miehr uns Leven so leven as dunntomåål. Wi Jungs un de Tollens hörten tosamen. Un de groot Äwer weer mit uns tofreden, dat wi för ehm na Muscheln dükerten. Hüüt müßt fragen, wat jüst een Eck wat renatureert ward un "Betreten verboten" ennerworrns schreven steiht. Du müttst nau utkundschaften , wat de Mollusken, wat de Muscheln sünd, nich schütt sünd un up de Rode List staht. In fräuher Tieden leevte de Natuur mit uns un wi mit de Natuur, un keen Deerten stürven ut, wieldat wi welk dorvun an'n Grund vun de Tollens sammelt hebbt.
Dat Bild vun dat Swien in'n Snee kümmt mit fründliche Genehmigung vun Schweinefreunde e.V. 15.4.2012 |
Muscheln,
ja, na Muscheln hebbt wi jümmer dükert, all in de grote
Zinkwann smeten. Dat meiste vun de Muscheln kreeg denn de groot
Äwer. Hei stunn extra in den Stall, wieldat hei so groot weer.
Denn de "Bier", so sään se ok tau dat gröttste
Swien op Opas Hoff, kreeg denn ganzen Troog vull Fräten. Ik
hüür noch hüüt dat Krachen vun de Muschelschålen.
Hei putzte die Muscheln ratzekahl weg. Ik eet hüüt annere,
de in't Watt fischt ward.
