Witt un swatt  

vun Meike Balzer-Fraun

„Vundaag bruukst nich na School“,  seggt Mama. „Wi  fohrt na Oma ehr Huus hen to Ooroma ehr Gräffnis. Treck dien Sünndaagskleed an, frischet Hemd, Ünnerbüx un witte Kneestrümp heff ik di al rutsöcht.“
Middeweken frische Wäsch un nich na School? So’n Gräffnis mutt ja woll wat ganz Besünners sien. Ik harr dor noch nie so recht nix vun höört.
Ünnerwegens geiht mien Gedanken torüch:

To’n Fröhstück sitt ik mit mien Ooroma in ehr mollig warme, düstere Köök op dicke anwarmte Küssens an den olen Disch mit dat afnutt Wassdook. Ooroma hett de Füerkiek ünner ehr Fööt.

Ik gnabber an de Rinne vun frischet Roggenbroot mit örnlich gode solten Botter. Ooroma itt blots daat Weke, denn dat rutscht ok ohne Tähnen op’t allerbest. Se hett ehrn lütten bunten Bunzlauer Pott mit echten Kaffe un ik mien Muckefuck.

Man hüüt is Ooroma ehr Köök koolt und leddig.
In ehr gode Stuuv steiht aver en langen Disch in mit’n feinet slohwittet Linnendook, de witten Töllers un Tassen mit de gollen Ränner un Platen mit Bargen vun Botterkoken dorup.

De groten Lüüd gahn bald na Kark hen un ik bliev bi de Naversche, de in Oma ehr Köök togang is: utermaten grote witte Kaffekannen, de ‚Gräffniskannen‘, tohoop söcht vun alle Navern, de gröttsten Suppenpött vull kakenhitt Water un de fründliche pummelige Fru in en witte Schöört mit Rüüsch, de hellsch veel stieven swatten Kaffe kaken deit.
In’t ganze Huus is dat en bannig goden Röök na echten Kaffe, jüst so as to Huus sünndaags bi’t Fröhstück.

Dat duert aver nich lang, dor ännert sik dat:
Meistendeels oorole Lüüd kaamt vun’n Karkhoff. Blots de Snuuvdöker sünd noch witt. Allens annere is pickswatt, de hele Kleedaasch, de Mannslüüd ehr Schippermützen un de Froenslüüd ehr Hööd mit de lütten swatten Sleuers vör de Ogen.

Un ok de Röök ännert sik. Nu vermengeleren sik „Uralt Lavendel“ mit Toback un Mottenkugeln.
So röökt dat to Huus in uns Schapp mit Wintertüüch.

De Füerkiek, de Ooroma ünner ehr Fööt harr

An’n Disch is Sluss mit Wenen. Liesen warrt Kaffe drunken, wobi mannigeen den to’n Afköhlen in sien hoge Ünnertass gütt un denn dorut slabbert.
De Botterkokenbargen smölt as Snee in de Sünn, un de een oder annere stippt den Koken in sien Kaffe, ofscchoonst de doch al lang noch nich opdröögt is.
Wi Kinner dröfft dat to Huus nich!

Denn warrt vertellt, wat Ooroma för ne feine flietige Fru west weer, wo veel Strümp un Pottlappens se för de Karkenfesten knütt hett un wo swor ehr Leven as junge Witfru mit twee lütte Deerns west weer.
Nich toletzt warrt de Paster laavt för sien fromme Wöör.

De originaal Kaffekanne

Miteens heet dat: „Nu is aver ok Tiet to’n Anstöten“. De Köömbuddels un Oma ehr swatten Jehannsbeerlikör staht al praat: un „op Gesine!“,  „up een been Been kann’n ja nich stahn“, „wo hebbt Se dat wedder schön seggt, Herr Paster“, un dat Vertellen warrt luter un luter, un denn warrt ok al mal lacht, un över dat Wedder, de Goorns, den knickerigen Koopmann, Gesine ehr smucken Blomenpött un den tokamen Bremer Freemarkt snackt, den Ooroma ja nie nich vergeten harr.

Ik sitt dor middenmang un verstah de Welt nich mehr! Wo kann een lachen, wenn doch Ooroma nich mehr dor is? Worüm schimpt de Paster nich?
De hebbt doch jüst ok all noch weent, wo köönt se nu al sowat vun vergnöögt sien?

Vele Johren hett dat duert, bit ik verstunn, dat so’n Liekenköst mit Lachen un Wenen, mit Witt un Swatt, en wichtig Bedüden för dat Leven hett.

Ooroma wuss, wat sik höört un böört: Se harr dat Geld för de Köst al lang in ehr Schapp hatt.