 |
Oostseewellen trecken an den Strand vun Berthold Cordes Dat Herbert sien leefwunnen Heimat nu verlaten müss, leeg em bannig op de Seel. He harr jümmer noch de Höpen, dat Moder mit em un sien Süster draad wedder trüch kunnen. Dat hülp aber nix, uk all de annern Minschen mussen dat Dörp verlaten, wieldat de „Stukas" enen Platz brukten, ehre gräsigen Bomben aftosmieten; se müssen öven. De Moder harr al an'n Vördag en goden Fründ bestellt, de jüm mit en lüttjet Zeesboot afholen dä. Moder un de Kinner harrn elkeen beten Bagaasch ünnern Arm klemmt. De Anker wöör hievt, dat Segel hochtrocken un af güng dat över 'n Bodden in Richt Stralsund, wo se opletzt en Ü nnerkamen fünnen — keen Tohuus! As de Vadder von Herbert noch leven dä, hett he al seggt, dat de Jung wat anners warrn mutt as Buer. Liekers jede Neebuer hier op de Insel to 'n Start 10 ha Acker, 1 Peerd un 1 Koh kregen harr, kunn en Familie dorvon kuum satt warden, wiel de Ackerbodden hier so slecht is un de Pachtpriesen so hooch. Herbert schull man tosehn, dat he Schoolmeester worr. Nu, wo uk jümehr Huus nich mehr dor wöör, drööp dat noch mehr to. Moder geev sik denn uk alle Möh, den Jung to 'n Lehren antoholen, wat Herbert ok nich swoor füll.
Sien eerste Schoolsteed as Jungkerl kreeg he in en lütt Dörp in Neddersassen, wo de Lüüd ok plattdüütsch snacken. Jümehr Kinner harrn se aber vertellt, dat se mit den neen Schoolmeester hochdüütsch snacken schullen. Egal, Herbert keem goot mit Ö llern un Kinner kloor un he harr woll Freud an sien Arbeit — keen Tohuus! Sleswig‑Holsteen schull sien neegst Statschoon warrn. Uk dor harr he sik gau inleevt. In sien Naverschop leven fründliche Lüüd, von de de meisten uk plattdüütsch snacken oder tominnst verstahn kunnen. De Schoolkinner freien sik, nu endlich wedder en Schoolmeester to hebben, de sik üm jüm kümmer un jüm nich alleen leet, wenn se mal en Problem harrn. Bald harr Herbert hier sien Fro funnen un se freet. Beide hebbt sik hier denn en Huus boot. Uk twee Kinner leten nich lang op sik töven. Vele Johren vergüngen. Bald weern de Kinner ut 'n Huus, un as later uk noch sien Fro storv, weer he Rentner un Wittmann. Faken güngen siene Gedanken trüch in de Kinner‑ un Jöögdtied, in sien Inseldörp.
Na de Wenn änner sik in Herbert sien fröhere Heimat veles. Fischland‑Darß‑Zingst worr to en Ferienrebeet utboot, överall worrn Ferienwohnungen boot un Zingst kreeg en nee Seebrüch. In Herbert sien Drööms un Denken kemen nu jümmer wedder Biller von sien Kinnerparadies hooch, un he besleut, dor uk mal Urlaub to maken.
Denn is dat so wiet. Herbert hett sik för een Week in Prerow en Stuuv meedt. De Kuffer is packt un nu kann 't losgahn. Op den Weg dorhin haalt em de Gedanken an sien Jöögdtied wedder in. He süht den lütten Haven an 'n Bodden mit dat Zeesboot, de Snees in 't Reet un von wieden den Toorn von de Marienkark in Barth. Mit eens ward he ut sien Gedankenwelt reten. „Prerow 4 km" steiht dor op en Schild. Un nu geiht dat uk al links af, an 'n Haven vörbi. En beten later steiht he uk al vör sien Meedwahnung. So as de mehrsten anneren Hüüs hett uk dit Huus en ganz afsünnerlich Huusdöör, utstaffeert mit Sünn, Tulpenstruuß un Blöten, schöön antokieken. An 'n Namiddag will he na 'n Weststrand hen. Dorför un för de neegsten Daag besorgt he sik en Lehnfohrrad. Dormit geiht dat toeerst dörch den Darßer Woold hen bit to 'n Lüchttoorn, dat letzte End to Foot an'n Strand. Foorts fallt Herbert de Windfl lüchter op, Bööm, an de de Westwind tarrt hett un sik in de anner Richt bögt hebbt. So geiht för em de eerste Dag op'n Darß to Enn un he freit sik op all dat, wat dat nu noch to beleven gifft. Nadem he nachts noch eenmal siene Indrück von den eersten Dag verarbeit hett, geiht dat den neegsten Dag glieks wieder. Herbert schüfft sien Fohrrad över de Boddenbrüch. Links un rechts von em en Schoof Aanten in dat düüstere Brackwater. An 'n End von de Brüch is uk al de Diek to seh 'n. De Seediek is vör de „Hooge Düün" bi Prerow bit to 'n Zingsthoff utboot worrn. Nu kann een disse Streek goot to Foot gahn oder mit 'n Fohrrad befohren. Herbert maakt sik glieks op den Weg. Na en goode halve Stünn is he uk al in Zingst. An en Fohrradstänner bi de Seebrüch schlütt he dat Fohrrad an. As 1860 in Zingst de Peter‑Pauls‑Kark boot worr, worr uk en Karkhoff anleggt, den Herbert opseuken will. He geiht von de Seebrüch quer dörch den Oort hin na de Kark. Dor ankamen, süht he al dat lütte Klockenhuus un geiht stracks över den Karkhoff, wo In dissen Ogenblick fallt Herbert sien Kinnerparadies wedder in: dat Bruusen von de Wellen, de gäle Ginster in'n Dünensand un dat Schreen von de Möven. Wo faken harr he dor an dacht, wenn he dit Gedicht lees oder de intwüschen uk as Leed bekannten Versen höör. „Helpt nix", dinkt he, „ik mutt nu los, hen na mien Sundisch Wisch!" Dat duurt nich lang, do is he uk al wedder bi de Seebrüch, wo dat Fohrrad al op em töövt. Un los geiht dat op 'n Diek in Richt Oosten. Nu keem em dat aver ganz frömd vör. To 'n Glück is von all dat Ö vel, wat de Suldaten nalaten hebbt, nix mehr to sehn, keen Bombentrechters, keen Muniti onsschrott un keen Bombenmüll. De Natur is trüch, grote Schoven von Göös un Aanten links un rechts von den Diek un veel dusend Kroons maakt hier Rast; all 'ns goot so! — Aver sien Öllernhuus is nich mehr dor!
De Urlaubstiet von Herbert is vörbi. De Week weer schöön, hett aber uk veel in em opwöhlt. De ganze Fahrt hett dat Auto‑Navi em den Weg wiest: „Kiel — Sie haben Ihr Ziel erreicht!" He is wedder tohuus, sien Gedankenwelt un Lengen lang noch nich.
6.6.2023
|
vele Gräver von Kapteins, Seelüüd un annere wichtige Lüüd to finnen sünd. En grotet wittet Krüüz fallt em op, dorop steiht de Naam Martha Müller‑Grählert. Blangenan en Gedenktafel, wo opsteiht: "Martha Müller‑Grählert hett 1907 ünner de Över schrift "Mine Heimat" dat Gedicht „Wo de Oostseewellen trecken an den Strand ..." schreven."
