Wat de lüttje Knirps "Klås" in sien Kinnertiet, "de knappe Tiet", all'ns so beleevt hett, dat höört wi nu in dat Vertellen ...

Fischer-Skulptur op Mååsholm

Plummen ut Oma ehr'n Goorn

vun Klaus-Dieter Tüxen

De Måås, so warrt de lütt Halfinsel un Fischerdörp Mååsholm nömt, liggt in Richtung Flensborg twölf Kilometers achter Kappeln an de Slie. Hier is Klås sien Vadder boorn un hett dor låter ok in de Fischerie as Fischer arbeit't.

Düsse Ümstand keem sien grote Familie nå den 2. Weltkrieg bannig goot to Pass, denn in de gräsige Nåkriegstiet geev't keen Arbeit, kuum Geld un knapp to eten. Männichmål hett sik sien Vadder op denn Dråhtesel swungen un is, hen un torüch rekent, üm un bi negentig Kilometers nå de Måås fohrt un meist an'n sülvigen oder denn annern Dag mit'n Barg Fisch wedder nå Huus kåmen.

Een's Dååg's åvers schull dat nich ganz so wiet gåhn. In Grummark, en Dörp, dat veerunhalf Kilometers achter Kappeln liggt, weer Klås sien Modder as Deern tohuus, un hier in Grummark geev dat 'n groten Goorn, in dee de Plummen, Mirabellen un Zwetschen üm Hölp repen, se wullen plöckt warrn.

As Klås dorvun hören dä, dat Vadder mit 'n Fohrrad de "Plummen ut Oma ehr'n Goorn" hålen wull, keem in em de Wunsch op, mit em mittofohrn. Fremd weer em dat nich; Vadder hett em geern överall mit hennåhmen. Man nu harr he doch Bedenken. De wiede Weg un denn vun fröh morgens bit lååt åvends; hee leet sik åvers doch breetslåån.
Wat müsst dat 'n Last för em wesen sien! Mit Klås op dat Fohrrad, wat ok nich mehr dat nieste Modell weer, mit de Vullballonreifens, leep ornlig wat swoorgängig, Gangschaltung geev't ok nich, åvers he keem dormit torecht.

De lütt Klås also dorv mit! Weer rein ut de Tüüt, de lütte Keerl, so freu' he sik, un an Slååp weer nu överhaupt nich mehr an to denken. Åvends worr dat Rad denn noch präpareert. Wieldat de dree Emmers för de Plummen op den Packelååschdräger fastklemmt worrn, weer för em blots noch Platz to sitten in de eerste Reeg, achter de Lenker op de Lenkstang. Dee harr sien Vadder mit 'n Kantüffelsack polstert un mit Sacksband fasttütert.

Klock söss den annern Morgen güng't ja denn ok los. De Fröhnevelluft küsel koolt üm sien' blanke Been, åvers dat duer dat nich lang, un dat Wedder weer de beiden so richtig nå de Mütz; dat gell för den helen Dag. Möök ok nix, dat em de Been jümmersto inslepen. Blots bi de Pausen, wenn he vun 't Rad springen wull, leeg he batz op de Eer, wieldat de inslåpen Been em toeerst nich dregen wullen.

Se sünd denn fohrt över Barkelsby, Moorholt, Riesby, Zimmert, Mååsleven un Thumby, worneem se all mehr as de halvige Streck achter sik un endlich de Slie vör sik harrn. Beide hebbt sik denn ok freut, as se Kappeln tofåten kregen, un 'n halve Stünn låter weer dat eerste Ziel rankåmen, Oma tööv all op de twee.

Nå dat Middageten hett Vadder sik 'n Stünn op 't Ohr leggt, derwiel Klås åvers rin in de Plummenbööm! Dee weern prall füllt, so dat Oma un de lütt Knirps ratzfatz de dree Emmers randvull harrn.

Ohn' Probleme güng dat mit de Fohrt nå Grummark, as öölt mit dat Plummenplöcken, Vadder weer utroht, de beste Grundlååg also för 'n feine Torüchtour; de Stimmung in dat lütt Låger weer reinweg goot.
Op jede Siet vun de Lenker een swore Emmer mit Plummen, een över 't Achterrad un mit Klås op de Lenkstang möök sik de kostbare Porzellanfuhre op den Weg nå Huus, nå Eckernför.

Man meern in Kappeln trock dat, bi klore Sünnenschien, slagordig düüster op. Wat weer passeert? Kort vör de Preesterbarg leeg sachts 'n spitze Steen, 'n Stück Glas oder weet de Düwel wat op de Strååt, un in 'n Stoot harr sik de Luft in 't Achterrad in Luft oplööst.

Mit Plattfoot un 'n poor derbe Wöör op de Lippen schoven de beiden nå 'n Håven to, denn dor legen Fischerbööt, un de Fischers dorto kenn' Vadder ut ole Tieden.

Dat duer åvers doch 'n Stündstiet mit dat Fohrradflicken, wat Klås sien Vadder an Boord vun so'n Fischerboot dä, worbi hee an de Pier ståhn müsst un op den Rest vun't Fohrrad, åvers ok op de Plummen oppassen schull.

'n lütte beten Langewiel kreeg he denn doch dorbi, evenso as 'n beten Aptiet, un överhaupt, workeen kunn wat dorgegen seggen, wat Klås sik nich 'n poor Plummen to Gemööt führen dä, hett hee doch plöckt!

Eerst ganz suutje, ut jede Emmer 'mål een! So fung dat an — un dat duer nich lang, doo worr dat to'n Sport. Man kann all råden, wat nu kümmt! Richtig, Plummenkarnspütten in de Slie! Een Karn vörrut un de annern achterran, merrn in de Waterkrinks rin, dat güng mit de Tiet jümmers beter.

As sien Vadder dat Achterrad wedder anbuet harr, kunn dat jå wiedergåhn. Een letzte prövende Blick noch, wat ok all'ns kloor weer, un denn güng dat ... — Ehrdat Klås sik verseeg, harr he een'n achter de Riestüten un möök 'n ornlige Schietreis. Dor harr he dat doch tatsächlich noch schafft, ut jeden Emmer meist dat Halvige rut to futtern!

Na, mit düchtig Verspätung un ohn' een Woort sett' de beiden seehrs Reis' vöran, noch üm un bi dörtig Kilometers.
Man, wat weer dat? Bi Klås fung dat åsig an to kniepen! Neeg bi Winnemark kreeg he all böse Buukpien un veer Kilometers wieder — se harrn Sensby jüst liggen låten — weer 't denn sowiet! Hee müsst achtern Knick!

Sien Vadder geev em, mit 'n poor Schimpwöör dorbi, dee Zeitungsstücken mit, mit dee de Plummen afdeckt weern. Dotomålen nich blots to'n Lesen, sonnern ok 'n wertvullet Requisit för de letzte Afhandlung op't "Tann' Meier". Den Rest schull he wedder mit torüch bringen, un vör allen Dingen sik beielen!

Nu keem all'ns tosåmen! De Dåågstiet weer ornlich wiet vöranschreden, dat worr all schummerig, sien Vadder weer hiddelig, wieldat he keen Licht an't Rad harr, un Klås seet nu achtern Knick, mit de Druck von binnen — un vun buten, dor keem he nich mehr so richtig mit kloor. Kort: Dat duer un duer, bit dat he Kloorschipp mellen kunn, man, von de Zeitungs bleev ok nich een lütt Spier över.

Argerlich över dat Plattfoot, de wegfreten Plummen, de verlorene Tiet, weer sien Vadders Gedüer wiss ornlich op de Proov stellt. As Klås nu ok noch ohn' Papier torüch keem, leep dat Mååt sachts över, denn he kreeg op de Steed een achter de Lepeln.

Dat güng denn åvers doch wieder, weern ja jümmers noch mehr as twindig Kilometers, meist anderthalv Stünnen, to fohrn.

In de Emmers is al de Borrn to sehn!

Ooh, wat harr de Jung Bang, dat sik dat Drievmiddel in de Buuk noch eenmål mellen wöör! Denn har he för nix mehr garanteert. Man nu harr he Glück in 't Unglück un se kämen Klock halvig ölven in 'n Düüstern bi Modder an.

See mark foorts Müüs, dat dor wat nich in de Reeg weer. Vadder gnadderig as man wat, de Jung bedröppelt un de Emmers man half vull. See möök mal wedder dat Best dorut, stell wieder keen Frågen, sä överhaupt nix to de verdreihte Situatschoon, sonnern freu' sik bannig över de restlichen Plummen — un sünnerlich, dat beide, ehr Jung un Vadder, doch wedder sund tohuus weern.