Min Pommern-Fohn

vun Hans Höfs

De pommersche Greif, de is nich ut'n Streichelzoo!

Bi us op'n Hof in'n Ostdorp in Berge bi Hamm, do weiht von Austern an bet dat bolle Winter ward de Pommernfohn. De ein orer annere seggt to mi: "Du hest jo bi di noch de oll Pom-mernfohn hangen. Du bis jo nu doch all so lang in Westfolen, un bis jo nun aug hier to hus." "Jo, jo, do machst wohl recht hem."

Als ick ut Pommern wech muß, do weer ick söbentein Johr. Jo un nu siet 1945 sin ick all in Westfolen. Wie dat Lewen so speelt. Ik föhl mi aug wohl hier. Dat is nu aug hier min Heimot worren. Jo, awer dat will ick di man seggen, Heimat, dat is do, wo du geboren bis, wo du opwussen bis un dien Kinnertied verlewt häst. Glöw mi dat, dat vergisst du nie. Un nu is de oll Pommernfohn liekers noch ein Andenken an min Heimot. Dat is nu enmol so mit de Minschen, do kast nix an daun.

Öwer Winter nehm ick de Fohn af, süss schlögt se mi noch kaputt. Min Dochter be-sorgt mi immer ein nigge. Die maokt dat mit dat Internet. Ick kenn jo nix davon un heww dat ok nich. Ick weer oug noch nie annen Geldautomaten. Dat besorgt min Schwiegersohn för mi. Ick heww oug lang kein Handy hat. Ower ick weer mol ein Wiäke mit min oll Unimog unnerwiägens west, bet noh de Lüneburger Heide hen. Do hett min Dochter owwer seggt: "Papa, du fährst mir nicht ohne Handy!" Do heww ick seggt: "Dat hebbt wi freuer oug nich hat, un dat hett oug gohn." Von min Dochter heww ick ower doch ein Handy kregen. So ein lüttes, do kann ick nur met telefoneiern. Mehr brauk ick och nich. De Technik geiht immer wierer. Ower ick mut mit min Oller do aug nich mehr mit.

Erntefest mit Pommernfohn. Bild: Hans Höfs

Wi hewwen bi us im Dörp de Treckerfrünn. Ick heww de 1992 grünnet. Wi willn de oll Tradition son beten uprecht hollen un wiesen, as dat freuer so was bi de Buren opn Hof un op dat Lanne. Wie hewwt aug noch so olle Geräte von freuher. Domit mookt wi mangst noch Veranstaltungen un wiesen de Lüüd, wie dat freuher so taugüng. Planten un Ernten, mit de Seise meihgen un oug dengeln. Mit de Hand de Garwen binnen, mit den ollen Garwenbinner meihgen un de Garwen upstellen un mit denn Ackerwogen inföhren. Aoug dat Döschken mit de oll Petermann-Döschmoschien.

Ower wi fieren oug Harkemei. Dat is son oll Tradition hier in Westfolen. Dat is, wenn dat letzt Fauder Getreide vom Felle op den Hof kümmt. Düsse olle Tradition lewt bi us im Dörp werrer wierer. All bolle schon dörtig Johr fiere wi Harkemei. Immer op'n anneren Hof. Wi hewwen so aug immer wie freuher ein Föjer Weiten geerntet. Und dat kümmt dann mit'n langen Erntetoch up den Hof an. Do is dat halfe Dörp op de Been. De Grotknecht segget to de Buerslüüd en por Wöör, dann ward de Erntekranz uphängt un jeden ein Köm inschenkt. De Grotknecht, dat wär ick bolle twintig Johr.
Ick heww jo aug den Harkemei so richtig miterlewt, ville Johr in de Soester Börd. Bi'n Harkemei, do güng dat ümmer lustig tau. Et geiw gaut wat to eten un to drinken un et wöör aug danzt. Do weren ja aug alle Lüüd froh, dat de Ernt schafft wöör un de Bur dat alles unner Dag hett.

Wat ma im Lewen nich allens so mitmoukt het. Aower wenn ick mi so bedenk, denn bin ick wohl liekers noch son beten pommersch. Ick eet mangst noch giärn Pellpatüffel mit Grüttwurst ower aoug Pellpatüffel met Botter. Dat hät Otto von Bismarck in sin Jugend aug immer giärn eten. He is jo up Gut Kniephof in'n Kreis Naugard upwussen. Siene Mauer hett immer seggt: "Otto, nich so veel Botter." Owwer de Mamsell hett em liekers wat tauschowen. Ick kok mi in de Wintertied mangst aug Wrukeneintopf (dat is Eintopf vun Steckrüben). Dat hewwet wi in Pommern oft hat. Bi min Grotöllern, da keim do immer noch Pökelfleisch rin. Dat geiw den gauden Geschmack. Min Frue het dat aug immer gaut kokt. De was ut Oberschlesien. Nu is se all fief Johr daut. De het mangst tau mi seggt: "Du bis un bliws son oll Pommer!" Ick drink mangst aug giärn nen Grog, wenn dat son oll schud-derig Werrer is.

Un so ward de oll Pommernfohn noch op usen Hof weihen. Wie lang, dat weit ick nich. Bet us leiw Herrgott seggt: "So, Jung, nu is dat gaut, nu kumm man noh Hus hen!"

Noh Hus, dat heet og: Na Pommern!