Sowat bi 50 Johren is dat woll al her, do schreev ik en Breef an unsen Breefdreger, den wi all Post-Jakob nömden. Op den Breef un op den Breefümslag heff ik keen Afsender angeven un ik smeet em hiemlich in den Breefkassen. So weer ik mi seker, dat Post-Jakob nich rutkreeg, wer den Breef an em schickt harr.

Dree bit veer Weken later dreep ik Jakob bi't Inköpen in unsen Tante-Emma-Laden vun Else. Jakob is toeerst an de Kass, beten later bün ok ik mit mien Inkööp fardig un gah an de Kass. As Jakob betahlt, seggt he to Else: "Nu müch ik noch een Tafel Schokolaad." Uk disse betahlt he un reckt se na mi röver. "Worüm för mi?" — "Dat weest du ganz genau!"

Ik wüss dat natüürlich nich nipp un nau, aver ik harr woll en Vermoden. Jakob muss woll rutkregen hebben, dat ik de Afsender vun den Breef weer — wo kunn dat blots ween? Later vertell Jakob eenmaal, dat he as Breefdreger natüürlich bald all Handschriften vun uns Dörpslüüd kennen dä, de bi em Breeven afgeven oder in'n Breefkassen smeten harrn — so weer dat also. Egal, Jakob hett den Breef mit dat Gedicht vele Johren opbewahrt.

Dat worr mi aver eerst veel later kloor. As Jakob al lang verstorven weer, weer ik bi sien Dochter un Swiegersöhn to Besöök. Se geven mi den Breef, den Jakob akkerat in sien Post-Schuuvlaad opbewahrt harr. Dor harr he ok en Zedel anheft, dor mien Naam opstünn.

Klick op to'n Vergröttern!

En beten folerig un knickt hett de Breef mehr as 50 Johren dorop töövt, an sien Schriever trüchtokamen, üm mi dor an denken to helpen, wat ik schreven harr:

Lange Tiet, al vele Johren,
deist Du de Post hier nu utdrägen,
dat geev ok seker veel to doon,
dat wull ik Di man seggen.
Dag för Dag führst Du mit'n Rad
dörch unse velen Straten.
Ok wenn dat eenmal regen dä,
den Breef hest Du nich töven laten.
In'n Winter, wenn de Snee füll rünner,
denn güng de Fahrt woll teemlich swoor.
De Weg worr dordörch ok nich minner
as in'n Sommer, dat is wohr.
Dat Dichten kannst Du wunnerbar,
dat kann ik hier berichten,
för unse Dörpslüüd, dat is kloor,
vertellst Du höögliche Geschichten.

"Erinnern is levige Tokunft", dink ik un kiek mi noch mal nip un nau mien Breef ut'n vörigen Johrhunnert an.