Puttappeltiut

van Martin Hüttenbernd

Lesen deit Martin Hüttenbernd in lippisches Platt.

Jümmer wenn de kaulen Dage kumt un de lesten Äppel van den Bäumen 'runnerfallt, dänn kümmt de Puttappeltuit. Eck kann mui nau geot erinnern daran. Leider ess dat vandage nich mahr Meode, wuil doteo eun Kükenherd met 'ner Obenplatte hor. Un seowat gifft et nur nau ganß selten. Muine Grautöllern hadden domols seone Kokemaschuinen, un wenn de Tuit was, gingen wui often hen teon Puttappeleten.

Öbber orst moßte de Dagesarbeut don wern. Wui Kinner sinn up'n Balken gohn, hät Hoch un Strauh harunnerschmieden un teon Stroijjen dürschnien. Dänn moßten Splittern för dat Fuieranmaken hacket wern; de grötteren Splieten hadden wui oll vör Tuin iuten Wauld halt.
Dono worten nau Runkel schnien för de Siegen un dat Schwuin. Dat was düht schwor för us Kinner. De grötteren Biuern hadden doför oll 'ne Runkelmöhln.

Wenn wui olles don hadden, könnwe inne Stoben gohn, öbber et worte keun Lecht anmaket. Wui hät auk keun Petroleum brennt, dat was vell teo duier. De Grautpappe hadde dat Fuier oll ansticket un hät dat niu trächte raket. De grötteren Splieten keumen achterher. Man satt in'n Duistern buin Fuier, leog Äppel teom bron up de Obenplatten, un euner hadde de Katten upper Schliepen. De worte jümmerteo striepet, dat de Funken van'n Kattenhoorn sprüngen. Dobui hät wui vell sungen. Wenn dann dat Fuier in'n Oben richtig knurre un de Katte vor liuter Wallmeot schnurre, dänn see man doteo: "Wui sitt inner Lucht".

Puttappeln, Bild: irkaffe/Flickr

Bild: Aira/Pixelio

Wo scheun dat was, werd mui jeudesmol büwußt, wenn eck an dösse Dage denke. Dat Fuier schein dür de Plattenringe anne Decke un gaff eun heimeliget Flackenspell. Dat konne eck jümmerteo bekuiken, do kamm man glüicks bui in't Dräumen. — Up eumol rauke et dänn seo wunnerbar: de Puttappel wörn endlik färg, briun un gar. Dösse Duft ess seo herrlich un met nicks teo vergluiken. Et stigt mui gluiks wier inne Neesen!

Bild: Aira/Pixelio

Vandage briukt wui vörher keune Werke mahr deon, hät keune Katten un keun Heon, un briukt den Oben nich mahr boiten; de brennt van sümst. Wui hät dat olle vell lichter. Öbber sinn wui auk teofriener worn, os domols de Luie teo muiner Kinnertuit? ——— Vandage briuket wui nich mahr teohaupe rücken, mötten bleos nau up'n Knaup drücken!