Seemannsgarn:
De Seekranken

vun Günter Sohnemann

Mit de Tied woor ik wies, dat mennig vun de olen Bordkameraden mal gröön in't Gesicht weern. Ok se woorn mal seekrank! Dat Rulln vun dat Schipp kann de Minsch nich good af.

Ik sülven woor wies, ik kunn dat Rulln vun't Schipp good af. Ik kreeg Hunger! Ik, de ik jümmers seekrank woor. — Den Raad vun ole Seelüüd, dat een bi Seekrankheit jümmers wat in'n Maag hebben schull, dat een dat wedder utspeen kunn, den Raad heff ik mi to Harten nahmen. Ok wenn ik dat, wat ik eten harr, denn bald wedder an de Fisch verfodern dä. Denn nix is leger, as wenn sik di de Maag ümdreiht, avers keen Entlasten kann rutkamen, wieldat he lerrig is. Denn wörgst du noch leger as mit vullen Maag! Gall un Magensüür un ok Delen vun't Ingedööm, dücht mi, kaamt dor rut. De olen Fohrslüüd sään, wenn dat achterste Enn vun'n Darm vörn rut wull — denn, ja denn schull ik mit dat Speen sachten ophören, sünst wöör ik mi nämlich as neegst ganz op links dreihn dör dat Speen, un dat harr noch keen överleevt. — Echtes Seemannsgarn...

"Hüüt bruukt wi nich mehr veel arbeiten", sä Peter to mi, "rüüm man de Warkstee 'n beten op un denn is good. Ik bün al in mien Kamer, Schriftkraam, du weetst al." — Ja, ik wüss. Ok Peter weer seekrank.

Düsse Welln weern de Utlöpers vun en Orkaan. Denn de Heven weer meist klarr un sünner Wulken, un de hitte Sünn knall op düt rullen, danzen Schipp dal. — Liekers överhalen wi noch anner Scheep, de vun öller Bujohr weern, mit gehörig Afstand. To'n Wunnerwarken weer dat, to sehn, woans düsse groten Scheep sik ut't Woter dreihn un mit Schruven wedder dalsünken in dat neegste Wellendaal. Nich to glöven. — "Nich to glöven" weer fröher as Jung för mi west, wenn ik de Scheep in'n Haven liggen sehg, dat de mit ehr 10.000 BRT so schuckeln un swalken kunnen. Se kunnen — oh doch...

Avends legg ik mi in mien Koje, vull Dank, dat wi nich dör den Orkaan fohrt weern. Neegsten Morgen eet ik noch in't Bett mien Schiev dröög Swattbroot, mit den Zweck, dat en halve Stünn na't Opstahn wedder uttospeen. Denn fröhstück ik düchtig, Brötchen mit Schinken un Spegelei. Klock halvig ölven full mi dat denn wedder ut't Gesicht. — Nee, Speck ansetten deist du so nich, bliffst en dünne Hering.

Ik dä mien Wark, licht in Sweet un beten elennig, man bet Middag güng dat good. Mit dat Middageten woor dat tomeist en beten beter.

Avers klöterig un malade heff ik mi den ganzen Dag föhlt, un de Sweet stunn mi alltied op de Stiern.