Seemannsgarn:
"Witte Wiehnacht"

vun Günter Sohnemann


Hilligavend in'n Chileenschen Haven Iquique.
An'n 24.12.1961 legen wi in düssen Haven un beschicken dör uns Luuk 3 den Ünnerruum mit Guano. Guano is Vagelschiet vun de Westküst vun Chile un en hoochbegehrte Plantendünger.

Düt weer en Schüttladung, un bi't Beladen güng de Stuff sowat vun in Wulken hooch, dat uns Schipp an Hilligavend mit en dicke witte Stuffschicht todeckt weer. Weer twoors keen Snee, sünnern Schiet. Liekers, wi kregen richtig "witte Wiehnachten" un ok Wiehnachtsgeföhlen. Denn för mennig vun uns weer düt de eerste Wiehnacht wied weg vun Tohuus.

Man an Wiehnachten un an Fiern dröffst noch nich denken. "Eerst de Arbeit un denn dat Vergnögen", heet dat ok bi uns an Bord. To Middag weer dat Schipp mit Beladen trecht; also Luken to un Water an Deck, klaar Schipp maken! Denn Anker op, un mit lagsame Fohrt gleden wi ut den Haven.


An de chileensche Küst

An düssen Hilligavend fohr uns Schipp vun Iquique langs de chileensche Küst na'n neegsten Haven Arica.
Mit Waterstrahl un Bessen harrn wi dat Schipp bald wedder reinlich. — Denn weer ja Hilligavend in de Messe anseggt.

Na't Duschen trocken wi uns alltohoop fein an. Witt Hemd, püük bügelt, reinliche Büx. Denn af to'n Avendbroot in de Messe. Hüüt geev dat Rootkohl mit Soltkantüffeln un Braten satt. Achterna Vanille-Ies mit Frücht. Un bavenöver sweev ut'n Luudspreker liesen wiehnachtlich Musik. En richtige smückte un optakelte Wiehnachtsboom sä uns: hüüt is Hilligavend!

De Stimmung hüüt Avend weer ganz sünnerlich. Dor woorn hüüt keen Zoten reten, liekers weer allens blied un vergnöögt.
As uns Koptein Ludolf Petersen tohoop mit de ganze Schippsföhren in de Messe keem, kunnst de frohe Spannung föhlen. All Lü weern in de Mannschapsmess, bet op den Drütten Offzeer un twee Matrosen; de harrn Deenst op de Brüch. Un ok in den hellerlüchten warmen Maschinenruum dään poor Kameraden ehrn Deenst; dat lichte Vibreern vun de Maschien kunnst spören. Klock acht avends wöörn düsse Kameraden in Maschinenruum un Brüch aflööst; denn wöörn se to uns kamen.

Nu bee Koptein Petersen üm dat Woort. Dat woor still. To mien Överraschen lees he de Wiehnachtsgeschicht vör. Dat woor richtig fierlich. Denn fedder he uns op, tohoop dat schöne Wiehnachtsleed "O du fröhliche" to singen. Mann, weer dat en lude Männerchor! Dat harr ik nich dacht, dat wi dat so good kunnen. Tominnst de eerste Strooph möök mächtig Indruck; bi de twete Strooph klung dat bloots noch halv so luud, wieldat de Lü den Text nich wüssen. Avers Koptein Petersen sien Stimm jümmer noch luud vörnweg! Bi de drütte Strooph verleet em meistto de ganze Mannschap. He höll dörch un kreeg dorför en ehrlichen dunnern Applaus. Nu weer de Wiehnachtsstimmung, de üm den Eerdball güng, ok bi uns in de Messe ankamen!

Dorna lees uns Koptein Wiehnachtsgröten vun de Dööppatin vun uns Schipp vör, un dat geev ok Geschenken vun ehr: för jeden Mann en eenfache leddern Breeftasch un je twee Mann en Buddel Rheinwien. De foortsen verdeelt woor!

Koptein Petersen speel denn noch den Wiehnachtsmann un verdeel Breven un Päckchen. Dorbi sehg ik bi den een orr annern Beschenkten en Ogenwischen. Ok bi de, de keen Post kregen, sehg dat so ut, as wisch en Hand hier un dor en verstahlen Traan weg.

Koptein Petersen leet uns nich lang Roh, sentimentaal to warrn. "Wokeen kann noch 'n Wiehnachtsgedicht opseggen?", fröög he in de Runn, de blangenbi al dorbi weer, de Wienbuddeln optomaken un in schöne Wienglöös to füllen. En Genuss verspreken Ploppen, Plötern, Klirren un Funkeln füll den Ruum. — Man Gedichten opseggen? Wedder weer ik verblüfft, wo vele vun uns en Wiehnachtsgedicht opseggen kunnen — un wullen! Dat woor wohraftig Wiehnachten in de Messe. Mi full de Begriff "Christliche Seefohrt" in — dat schien hüüt, nau dor weer ik landt!

Nu woor dat ok bilütten wat luder in de Mess, de Wien dä sien Wirken.
As Koptein Petersen nocheens in de Runn fragen dä, "Wokeen kennt noch en Gedicht?", dor klung dat "Ik!" vun de Messedöör. Ölig un versweet, smerig un mit'n schepen Grientje stunn dor en Smerer ut de Maschien, de bloots mal even wat vun de Wiehnachtsfier mitkriegen wull. In kotte Büx un ölig Ünnerhemd stunn he dor as'n Kobold, en Sweetdook üm'n Kopp un liekers de Stiern vull Sweetparlen, un lach: "Ik!"
Mit Hallooo begröten wi sien Bott: "Kaam man in de Merrn, dat wi di all hören köönt!", sä Koptein Petersen. Wi möken em Platz, dor stunn he nu, all keken em vull Verwachten an. Dat woor still in de Mess.

He haal deep Lucht un füng an:

"Ich bin klein,
mein Herz ist rein,
meine Büx ist schmutzig,
ist das nicht putzig?"

Un as de Blix weer he wedder rut ut de Mess un af na de Maschien.
Wi lachen uns halv scheckig över düssen Spijöök.

Vun dor an bleev dat luud un woor noch luder, de Wiehnachtsfier güng in de Verlängern, un dat leeg nich bloots an den Wien. Ik heff hier un dor en Buddel Gin orr Rum sehn. Villicht hett dat ja ok dor an legen — op jeden Fall is dat en lude, man freedliche Wiehnachtsfier worrn, de ik nienich vergeten heff.


26.12.2020

 


na baven