Fiete Lüttenhus


"Fiete Lüttenhus" weer de Schrieversnaam vun Friedrich Schnoor, boren 1879, doodbleven 1966 in Hamborg. He weer en plattdüütschen Vördragskünstler, de ok Versen maakt hett un de sünners för sien Reuter-Interpretschoonen beropen weer. Sien Söhn hett uns en Koppel Tieddokumenten un Gedichten ut sienen Nalass tostüürt.

Friedrich Schnoor hett twee Weltkriege as opwussen Minsch beleevt. An sien Gedicht "Hunger" kannst sehn, dat de Tiedlöften sik nich vun Grund op ännert hefft — dat kunn hüüt schreven ween.

Hunger

Dusend Schap sökt op un dal,
Kahl is allens, rottenkahl.
Luxuspeer staht vull in'd Freten,
Harrn wi Schap doch ok een beten!
Doch de Schäperhund hölt Wach,
Hölt de dusend Schap in Schach.

Dusend Minschen schreet na Brot,
Rundümher is Owerflot.
Un se meent von Rechtenswegen
Hört ehr ok wat von den'n Segen.
Doch "Gesetz un Recht" höllt Wach,
Höllt de dusend stramm in Schach.

Fleesch genog un Brot so veel,
Un doch Hunger un Gequäl! —
Oh, wat is dat blot förn Leben
Ünner unsen blauen Heben!
Dusend Minschen schreet na Brot,
Teihn, de leewt in Öwerflot!

Schap sünd Schap, se staht un blarrt,
Wenn se slecht behandelt ward.
Minschen awer, de söllt streben,
Dat se all' wat hebbt von'n Leben.
Brot un Botter, Fleesch un Wien
Sölt för jeden Minschen sien!

Plattdüütsch Vördragen un Dichten weer för Schnoor sien dääglich Broot, un liekers dä he dat doch mit Liedenschap. Vun 1942 bit 1954 hett Schnoor in Launborg an de Elv leevt. Sien Gedicht op sien Stadt Launborg betüügt sien grote Heimatleevd un is en Tüüchnis för dat Flüchtlingselend in un na'n Tweten Weltkrieg. Sien Söhn schreev dorto: "Die Flutwelle, die auf Lauenburg zurollt, brachte mir folgendes Gedicht meines Vaters aus der Kriegs- und Nachkriegszeit in Erinnerung, als die Lauenburger für die Flüchtlinge und "Butenhamburger" mit allem, was sie hatten, geholfen und geteilt haben. Hoffentlich erfahren sie jetzt auch Hilfe, falls es ganz schlimm kommen sollte, was wir nicht hoffen wollen. "

Uns Lau'nborg

As Hamborg stünn in Füür un Rook,
Vo'n Osten allns no'n Westen trock, —
Von Dörp to Dörp, von Stadt to Stadt,
In Lumpen all', un krank un matt,
Keen Heimat mehr, keen Hus, keen Schüün,
Vertwiefelung in jede Mien,
Dat Hadd so vull, von Sorgen sweer,
De meisten, och, se kunn' nich mehr!
Bit endlich se keum'n an een'n Ort,
Un as Erleusung klüng dat Wort:
"Lau'nborg!"

Jo, Launborg, du ool Schipperstadt,
Du meuks ehr lichter gliek dat Hadd.
Du, mit dien'n stuur'n Minschenslag,
Se hebbt dat feuhlt den'n ersten Dag,
Un feuhlt dat bit to düsse Stunn,
Hier harrn se wedder'n Heimot funn'n!
Ohn' Dank, ohn jeden Gotteslohn,
Wat is hier för ehr sorgt un doon!
Un föll de Stadt dat ok woll sweer,
Wo se'd man kunn, se geew dat her,
Dat all' kunn'n seggen: Hier sünd wi borgen!
So hülpst du dregen ehr de Sorgen,
Lau'nborg!

Du scheune Stadt an'n Elbestrand,
Du Parl von uns Holstenland!
Dor, wo no ool plattdütsche Oort
Man tru noch hölt an Gottes Wort!
Wo alltohop, wat ok mag koom'n,
Mit de in Not, stoht fast tosoom'n,
Di wöllt wi no de slimmen Johrn
Ok wieder nu uns' Leew bewohrn.
Un möt wi von di wi Afschied nehm'n,
Wölt wi uns unse Troon'n nich schäm'n.
Wi wünscht di denn to'n letzten Mol
Gottssegen veel op di henndool,
Un dusend, dusend, dusend Dank!
Schallt ut dien'n Kirchenglockenklang
Mit in, in unsen Loffgesang
Op di!
Uns' Lau'nborg!


Rezensionen. Klick op to'n Vergröttern!

 


Klick op to'n Vergröttern!

Hüt!

Un koom ick hüt noch nich sowiet,
Denn mokt mi dat keen Sorgen.
Hüt heff ick noch keen Lust, wat Schiet,
Ick mok de Arbeit morgen.
Unwenn dat morgen noch nich is,
Denn öbermorgen ganz gewiß.

Mien Jung, dat is jo nett von di,
Schoon hüt man noch dien Knoken,
So bliew man noch een Tietlang bi,
Denn sall sick datt woll moken.
Schoon hüt dien Knoken un dien'n Kopp,
Wat Tied bit morgen hett, stütt op.

Nee, nee, mien Söhn, — hüt angefot,
Hüt is de Dag to'n Streben,
All', de op morgen sick verlot,
Bringt dat to nicks in'n Leben.
Stramm in'd Geschirr, dat is dat Slag,
Nicks opgestütt, — hüt is de Dag!


1948 woor de Intritt noch in Rieksmark nahmen

Neejohr

Dc Kirchhoff liggt in'n stillen Droom,
Snee blänkert rings op Busch un Boom.
Dat Moondlicht küßt de bleeken Steen,
De Wind geiht as een Kinnerween'n.
Wat summt dat dörch de stille Runn?
Von'n Torm klingt dump de stille Stun'n
De twölfte Stun'n. —— Dat Johr vergeiht,
As wenn en Wind de Bläer verweiht
Dat olle Johr geiht still, alleen
To Dode ünnern Liekensteen
Vergohn sünd Leid un Kummer swoor,
Un Hoffnung füllt dat ne'e Johr.


Klick op to'n Vergröttern!


Översicht över uns Bidrääg vun un över Fiete Lüttenhus
18.6.2013


na baven