Sommergeschichten vun Fiete Lüttenhus

Friedrich Schnoor (1879 — 1966) — sien Schrieversnaam weer Fiete Lüttenhus — hett op Platt Gedichten un Geschichten schreven un reziteert. Sien Söhn Freddy Schnoor hett uns en ganz Koppel Texten ut sien Vadders Nalaat tostüürt.

Hier wiest wi twee sommerlich Geschichten. Glieks na Johanni, meist an Mittsommer, weer ok Schnoor sien Doodsdag. Dat Museum Elbinsel in Hamborg veranstalt an'n 15. Juli en Lesung, bi de ok Fiete Lüttenhus sien Texten vörkaamt. Termine un Details finnt Se hier.

"Ne, mien lütten Peter", seed sien Mudder to em, "dat kanns du noch nich, denn müsst du eers grötter warrn, denn kanns du Mudder dorbi helpen. Kiek, de ooln Büsche sünd scharp un steekt di in dien lütten Finger, denn fangs du an to ween'n. Kumm, holl mol dien lütten Hann' op; hier hest du Stickbeern, de Mudder all plückt hett, un denn goh man no de Stroot henn, dor is dien lütt Fründ Fiete Repenn, mit den'n kanns du speeln. Ober sie ok rech ortig un verdreegt jug ok, heurs du!"

Na, de lütt Peter trudelt sick denn jo ok no de Stroot henn un hett bi sien Towen mit Fiete Repenn sien Mudder bald vergeten.

Nu is dat jo ober so in'n Leben: man kann sick süns gesund feuhln un sien Arbeit dohn, un in'n nächsten Ogenblick liggt man all to Bedd. So keum dat ok mit Mudder Ehlers. Wenn se ok nich grod krank weer, ober to Bedd muss se doch. Fieken, wat ehr Deenstdeern weer, muss lopen un de Hebamm'n hooln, denn bi Mudder Ehlers süll wat Lütts koom'n, un et wör heuchste Tied!

Dat duur denn ok nich lang'n, weer de Hebamm'n all dor, un se harr gornich später koom'n dörft, denn 'n Veddelstünn noher heur man in de Stuuw all Kinnerquarrn.

Ditmol weer et en lütt Deern worrn. Dat wör en Freid för Vadder warrn! Nu harr he doch endlich, wat he sick all ümmer wünscht harr: een'n Jung un een Deern!

Ober Vadder weer man nich to Hus, he weer op'n Fell'n togang'n un wüss noch von nix. Dor sull Peter, de jo op de Stroot speel, em gliek Order bring'n, dat he koom'n sull. "Fieken", seggt Froo Ehlers to ehr Mäken, "roop Peter mol, un schick em gliek no sien'n Vadder henn, dat he koom'n deit, un segg den'n Jung ok, dat he 'n lütt Swester kregen hett."

Na, Fieken jo rut un röppt em. "Peter", seggt se, "loop snell no Vadder, he is op'n Felln, un segg em, dat de Adebor bi uns in'd Hus west is, he harr di 'n lütt Swester bröcht. Dat weer'n lütt feine Deern, segg em man, un Vadder sull gliek no Hus koom'n."
De Lütt stünn dor un reet sien lütt Muul sparrwied op. Dat kunn he gornich gleuwen, wat Fieken em vertell. Süll dat ok wohr sien? He harr jo gorkeen'n Adebor flegen sehn!

"Wat?! Krigg ik etwa wedder de Schuld?"

As Fieken em ober nochmol seggen deh, he süll snell toloopen, birrs he los un lööp, all wat he kunn, de Stroot lang un no'n Felln henn, wo sien Vadder weer.

Ganz ut de Puust keum he dor an un rööp all von wieden: "Vadder, du sast ganz snell no Hus koom'n! De Adebor is bi uns west un hett mi'n lütt Swester bröcht."
"Wat is dat?", seggt sien Vadder, "'n lütt Deern hett he uns bröcht? — Jung, dat is jowoll nich meuglich! — Wer hett di dat seggt?" "Fieken hett mi herschickt un seed, dat weern lütt feine Deern, un du süst gliek no Hus koom'n."

"Jo, dat mutt ick denn jo woll", seggt sien Vadder. "Ober segg mi mol, wat hett denn Mudder to de lütt Deern seggt, hett de sick nich dorto freit?"

"Ne, Vadder", seggt de Jung, "wo kann de sick frein, de weet jo noch gornix von de Deern. De is jo bi uns in'n Goorn togangn un plückt dor Stickelbeern."

De Hochtiedsbüx
Friedrich Schnoor 1950

De Buur Jochen Harms weer teemlich wat knickerig, liekers he in'd Dörp de riekste Buur weer. Besonners weer he bannig sporsam mit sien Tüüch. He drög dat so lang'n, bit sien Froo un Dochter seggen dehn, „Vadder, dat geiht nich mehr länger, mit dit Tüüch kanns di nich mehr sehn loten, du musst wat Nee'es hebben." Dor wull Vadder ober nie recht wat von weeten, „Och wat", gnurr he denn, „wat ji ümmer hebbt, dat is noch dusend god för mi, dat könnt wi noch spoorn.“

Nu sull in de nächste Tied ehr Dochter Anni Hochtied hebben, un Mudder bekeek sick Vadder sien Sünndogsbüx, se dreih se henn un her, bekeek se von achter un vörn un meen toletzt, dat se woll noch god nog bi 't Meßopladen, ober keen Büx för de Hochtied weer; un wenn Jochen sick ok noch so dull dorgegen wehr, de Froonslüüd löten nich no, he müss no'n Snieder un sick 'n Büx anmeten loten.

„Ober dat de Büx ok sitten deiht", seed he to den'n Snieder, „sünst betool ick se nich." „Man keen Angst, Vadder Harms", meen de
Snieder, „de ward all passen, un to de Hochtied hebben Se se."

Den'n Obend vör de Hochtied keum de Sniederlehrling denn ok richtig mit de nee'e Büx an. Jochen güng ok forts in de Komer un probeer se an. „Dat ick mi dat nich dacht heff", gnurr he, „de Büx is veel to lang; na, beder as wenn se to kort weer. Dit kann Mudder
licht ännern."

Mudder harr in de Kök to dohn, se reug den'n Kokendeeg an, denn Morgen wör 'n barg Beseuk komen. Bi so'n Arbeiten dörf ehr keeneen in de Quer komen, dat kunn se nich lieden, denn wör se gnattrich.

Dor keum Vadder in de Kök rin mit de Büx. „Mudder", seed he, „du kunns mi von de Büx ünnen woll'n En'n afnehm'n, se is mi to lang."
„Denn krempel se doch eenfach üm", snauz Mudder em an, „ick heff keen Tied!”

„God", dach Vadder, „denn geihst du no Anni henn." Ober sien Dochter weer bi'd Oprümen in de Stuuw togang'n un weer grod so
kott anbun'n as ehr Mudder, se blaff em ok an.
„Verdammte Froonslüüd!" brumm de Ool, „nicks kann man von ehr hebben. Denn goh ick no'n Snieder röber."

„Dat wölt wi all kriegen“, seed de Snieder, „teuben Se man'n Ogenblick, köön'n se gliek wedder mitnehm'n."

As Vadder Harms wedder in Huus ankeum, weer de Büx 'n Handbreet kötter. He smeet se in de Komer op 'd Bett, stopp sick'n Piep un güng rut.

Anni harr dat intwüschen leed dohn, dat se ehrn Vadder so kott komen weer „Ne”, dach se, „ick will em doch den'n Gefalln dohn",
neuhm sick 'n Scheer un güng in de Komer „'n Handbreet will ick se man kötter moken", seed se, „dat ward woll nog sien." Ritsch, ratsch, wör 'n Stück afsneden un ünnen de Büx wedder umsüümt, denn Anni weer'n düchtge Deern.

Mudder harr sick ok all seggt, „du hest Vadder to dull ansnauzt, wist em man de Büx in Ordnung moken." Se güng in de Komer un
neuhm de Büx in de Hand, „Min Gott!" seed se, „se kümmt mi eegentlich all teemlich kott vör, ober Vadder hett se jo anpasst, denn ward dat woll stimm'n. Denn will ick man gau 'n Enn afnehm'n.“ Un hest mi nich sehn, is de Büx wedder 'n Handbreet kötter. „Nanu", seed se denn, „de Büx kümmt mi nu doch rieklich
kott vör, wenn de man passen deit. Na, ward se jo woll.”

"Na klor, de Froons de Schuld geven, dat geiht immer!"

Den'n annern Morgen, as de Hochtiedsgäst all dor sünd un se no de Kirch fohrn wöllt, treckt Vadder de nee'e Büx an. Ober wat
weer dat! — Se' slög'n de Hänn öber'n Kopp tosoom'n, denn dat weer keen Hochtiedsbüx, ne, en Kinnerbüx! – Allns lach! Denn he stünn dor as so'n Pajatz ut'n Zirkus.

No de Kark güng dat schließlich in de afleggte un veel to lange Büx vun den Brögam, de harr jo ne niege Hochtiedsbüx an. Un de Moral vun de Geschicht: Gleuw nich allns, wat di de Froonslüüd seggt!