De Sünn lacht un de Heven is blag — wat för'n Harvstdag, düsse 25. Oktober! Bi düt Weder warrt seker keeneen angriepen, sorg di nich, Lene.

Liekers een alltied mit so wat reken mutt, wi sünd in't sösste Kriegsjohr. Lene leevt siet Maanden alleen tohuus. In'n August 1943 is ehr Hein Soldat worrn, un in'n Mai 1944 keem ehr Peter in de Kinnerlandverschicken. Jemehr scheune Wahnung is as utstorben. De Rüüm sünd woll macklich inricht, man dat süht Lene nich mehr, se is hibbelig un föhlt sik verantwoorden. Wat is, wenn en Bomb op't Huus — ? Se mag sik dat nich vörstellen. De Lüüd seggt sobiso, de Amis hefft de Industrie in Horborg op'n Kieker un nich de Hüüs in de Issendörper Stroot un ümrüm … Höpentlich. Höpentlich geiht allens goot.

Middag! Lene sitt an'n Disch, vör sik den Teller Arfensupp, as unvermodens de Sireen huult. Alarm! Nu doch. Wo — woneem is de lütt Kuffer? Luut pucker ehr Hart. Hier is he! Een Segen; sünner den Kuffer mit all de Poppieren — Krankenkass, Utwies, Sporbook — büst du verloren, warrst nich anerkennt, kümmst nich an dien Geld ... Un de leevsten Familienfotos, meist verschaamt dormang —en ganz Leven in en lütt Kuffer… — In'n Nu is Lene op de Stroot. Wat för'n Brummeree an'n Heven! Kümmt dat neger? Se stolpert, fangt sik, löppt in flegen Hast rin in den Keller vun de School güntsiet. Proppenvull dor. Un düüster. Se quetscht sik twüschen twee ole Mannslüüd op en Feldbett, jappst na Lucht. Wat stinkt dat hier! Sweet, Beer un Smökeree, bavento en lütt Worm, dat blarrt. Lene föhlt sik vun Gott un de Welt verlaten, ehr Knee bevert. Langsom warrt se sinniger. Se dööst, de Tied sliekt … Miteens is en överbasig Krach dor buten, nich to'n Uthollen — sünd dat Bomben? Jo, Lene. Rrumms! Al wedder. Dat hört nich op. Rrumms! Heel dicht bi. De Wänn wackelt. Steiht de School noch? Kaamt se hier lebennig rut? Horch — wat's dat? Entwarnen. Nagraad!

Allens rappelt sik op. Fall nich, Lene, hier sünd Stopen. Hört sik an, as gnister dat buten, un as se vör de Döör kümmt, tocht dat. Wat düüster dat is, un dat an'n hellichten Dag! Rook un Sott hefft de Sünn versluckt. Dat huult. Dat fucht. Storm! Hitt! Wo laat? Mien Gott! Hett dat Bombardemang twee'nhalf Stünnen duert? Akkerat, Lene. Un wat dat rüükt! So … verbrennt, allens. Asch krüselt dörch de Lucht. Un güntsiet, dat Huus, kiek mol, Lene: Flammen slaat ut dat Dack, dat Huus brennt, uns Huus!

Lene scheest över de Straat, rin in dat brennen Huus. Se höllt sik en fuchtig Dook vör't Gesicht, stört kopplos de Treppen hooch, hiff, hiff!, mookt se. Eerster Stock, tweeter Stock, Döör opslaten! Se atent stootwies, mit apen Mund, stolpert in'n Floor, dat Dook knullt in ehr linke Hand, wat kann, wat mutt se griepen in de Iel, wat is wichtig? Uns Tohuus, Lene, uns Tohuus! In flegen Hast rennt se dörch de Rüüm, rafft tosomen, wat se faten kann, snell, sneller, hiff, hiff! Lene mutt doch retten, wat to retten is, dat kann doch nich allens afbrennen un verloren gahn för alltied! Se ritt en Dasch vun'n Haken, löppt na't Klederschapp, ehr Wintermantel, de Mütz. Dat grote Fotoalbum, wo is — ? De Levensmiddelkorten! Nee, Lene, de sünd doch in den lütt Kuffer. Wees mol still, dor schreet een. "Is dor baven noch een? Jo?? Rut hier, rut op de Steed! Dat Treppenhuus brennt!"

Dichtmoken de Wahnungsdöör, Lene, du muttst — stopp! De Kuffer, de lütt Kuffer mit all de Poppieren, de du bruukst, wenn Alarm kümmt, dor steiht he! Üm een Hoor harrst du em op'n Floor stohnloten, mien Gott, Lene! Nu hau de Döör to, den Slötel bruukst nich mehr … Doch, wat mutt, dat mutt, rin in't Sloss to'n letzten, to'n allerletzten Mal.

Düsse Hitt! Dat fuchtig Dook is dröög, glöhnige Funken regent vun baven, versengelt Lene ehr Hoor, enerworrns knackt wat, as'n Stück Holt in'n Aven, een Flamm leckt na ehr, hiff, hiff! Se hachpacht, hoost, hastet, stolpert, wat veele Stopen sünd dat opmol — aver dor, dor is de Huusdöör!

Lene is buten, Lene, du leevst! Wees froh. Du hest keen Tohuus mehr, keen Dack övern Kopp, aver dat geiht 23.000 annere Mitbörgers in Horborg ok so. An düssen Middeweken hefft 800 amerikaansche Flegers 7500 Bomben op Horborg smeten, de mehrsten op Wahnrebeden. Mehr as 700 Minschen hett dat dat Leven kost: Mannslüüd, Froonslüüd, Kinner.

Lene kiekt üm sik: Gesichter ahn Begriepen, lerrig vör Schreck, versmeert vun Soot un Tranen… Wosaken weer dat kamen? Se höör noch de Schreed vun de fierlich-forschen Fackeltöög, ok dormalen glinstern de Funken, un de Sang ut dusend Kehlen, Deutschland muss leben, und wenn wir sterben müssen… Wat weer twüschenin passeert? Orr weer dormalen al wat nich richtig west…? — So dach Lene, mit versengte Hoor, as ehr Tohuus in Schutt sünk.

Wat ik noch seggen wull: Lene, de mi dat vertellt hett, de tappere Lene weer mien Modder.