As ik mit Fru un Kinner taun iersten Mål för mihr as drei Dåch nå Åfrika utwannert bün, wull jederein uns gauden Rat gäben. In Åfrika is allens ganz anners, säd dei ein, un 'n anner wull weiten, dat dor dei Klocken anners gåhn. Wenn wir dor blot 'n lütt bäten Wihnachten hemm' willen, meint wedder 'n anner, denn mœt ji juch dortau bet up den Dannenbom allens mitnähmen. So is dat denn ok kåmen, dat wi in'n Sommer wat vonne Wihnachtsdekoratschon un por Wihnachtslieder rutsöchten, üm dormit in Åfrika son'n bäten Wihnachten tau hemm'.

As Kinner wüssten wi: Wihnachten stünn vör dei Dör, wenn dei Dåch körter würn, dei Åben warm wier un man nich åhn Hanschen un Schål taun Kopmann güng. Œwer in Åfrika? Anne Städ von Sommer un Winter geef dat in Wessel Rägen un Sünnenschien, ümmer wier dat meist 12 Stunnen hell un äbensolang düster, man künn vör Hitt sihr oft nich schlåpen, un sülfst dei Månd harr sik allen Anschien nå hier in Äquatorneech anners an'n Häben henlecht. Wihnachten wier an'n Klenner uttaumåken, un man künn sik säker sien, dat dat keinen Rägen gifft, denn dor, wo wie wiern, wier Wihnachten ümmer inne dröge Tiet.

"Lü un Kinners, sünd ji doch vernünftig un schickt mi nich na Åfrika! Ik smölt doch in dei Hitten!"

Wenn einer tau Hus mål secht, dat em noch gor nich nå Wihnachten is, denn hett hei villicht nich allens måkt, wat hei bet Wihnachten noch måken wull.
Œwer denkt 'n in Åfrika an Wihnachten as tau Hus, denn is einen ganz un gor nich dornå. Un doch ward man wohr, dat dor wat kümmt, denn ut dei Heimat sünd Dresdner Stollen, Päperkauken un Wihnachtsmänner ut Schokelor, œwer ok Hüschbråden un Halwerstädter Wüstchen inne Doos ankåmen.

In den Dollarlåden wier Spältüch ut China un Italien indropen, un so köfften wi för unsen Sœhn 'n kinesisch Iesenbåhn ut Blech un för uns lütt Dochter 'n Popp ut Italien. Tau rechte Tiet künn man in dissen Låden för 'n Dollar un por Cents 'n künstlichen Dannenbom kriegen. Wi hemm uns den Bom, den man sik ihrer as Bessen denn as Wihnachtsbom utmåken künn, lang bekäken. Dat wier kein Bom frisch ut'n Holt, un hei rök mihr nå Seip as nå Dann; œwer leiwer dissen as gor keinen!, seggen wi uns un bröchten em denn äbenso stolt nå Hus as inne letzten Johren all dei gräunen, dei wi sülfst in't Holt utsöcht un schlågen harrn.

Dei grötst Wunsch von uns Kinner wier œwer ein Appel,'n ornlichen Appel, so as hei tau Hus up'n bunten Töller leech. Un dat süll so as tau Hus taun Hillig Åbend unsen "Tüffelsalat" mit Wüstchen gäben.

Nu bleef nicks wieder nå, as up den groten Markt Äppel un Tüffel för'n gauden Pries intauhanneln un sik nich gliek up jeden Hannel intaulåten, denn dei schwatten Hœker harrn so ehr Oort, mit uns Wittgesichter ümtaugåhn. Tüffeln, so lütt as tau Hus dei Grönkohltüffeln, lägen hier un dor in lütte Hümpel, wecker nich mihr as ein Göpsch vull wiern, up dei Dischen. Man künn sik dornå ümkieken, von einen taun annern gåhn, bäten verglieken, schnacken, Kooplust andüden un œwer den Pries barmen. Wenn denn einer "Täuw!" achteran reep, wier't so wiet, dat dat an't Hanneln güng. Tauierst möt man wat aflåten von den Pries, wat heiten will, man wür dat schon mitnähmen, œwer blot för den halwen Pries. Mien Angebot wier denn taun Bispill, söss Hümpel taun Pries von drei aftaunähmen un so lang tau schnacken, bet man vier för'n Pries von söss kreech. Äppel wiern blot bi einen allein. Un dat wiern grote wunnerbore Äppel. Œwer weckern Wech sei von Dänmark grå up dissen Hœkerdisch kåmen sünd, wier nich ruttaukriegen. Hanneln wier hier nich mœglich un dei lange wiede Fohrt schlöch sik up den Pries dål. So möst man för'n Appel bummelig fief Mark henleggen un för twei denn teihn. Dat bedüd tau dei dåmalige Tiet nicks anners, as dat teihn DM för'n Intershop verschütt güngen. Œwer dat wier uns dei Freud för uns Kinner wiert.

Dei Niklausdach, as uns Kinner ehr pük måkten Bådlåtschen vör dei Fleigendråhtfinster stellten, wier wull schon vörwech sonn lütt bäten Åhnung von dat, wat einen Wihnachten bi 25 Gråd un mihr inne Nachtstunn' so œwerkümmt. Hentau keem noch, dat Wihnachten in Länner, wo dat Läben dörch Friedachsbäden, Håmelfest un Råmadan bestimmt is, kein grote Bedüdung hett. Œwer von uns måkt sik ja ok kein ein 'n Kopp, worüm dei Muslime fasten orr einmål in ehr Läben nå Mekka pilgern willen. So hemm wi dei Welt nåhmen, as sei wier, un hemm uns up afrikanische Oort up Wihnachten instellt.

Dor sünndachs nich arbeit' wür, keemen wi Düütschen all an'n vierten Advent ünnner Palmen grådtau anne Atlantikwåderkant tausåmen, üm't wietaf von tau Hus sonn bäten Wihnachten warden tau låten. As dortau dei Fråch nå den Wihnachtsmann upkeem, hemm sik all dörch Nickköppen tau verståhn gäben, dat ik dat måken süll. Man harr allens pråt: 'n roden Mantel, 'n langen witten Bort un ok 'n Larf. As dat denn so wiet wier, keem disse Kledaasch œwer dei Bådbüx, un mit Badlåtschen anne barsten Bein güng dei Spijök mit dei Beschierung los. Nå blifft noch tau seggen, dat dei Wihnachtmann grå in den Mumang, as dei Kinnings dat Täuben binåh nich mihr uthollen künnen un dei Öllern allens mit dei Schlädenfohrt dörch dei Sahara verkloren willen, mit ornlich por PS driebennatt vörfohrt. As noch 'n Kokosnœt unvermaudens von båben keem, hemm all Allah dankt, dat sei denn Wihnachtsmann nich up den Kopp follen is.

An' Dach vör Hillig Åbend hemm wi versöcht, den köften Bessen in'n Wihnachtsbom ümtauwanneln. Ach, wat wier dat nu för'n fienen Bom worden — vör luder Stierns, Lichter, lütte Glaskugeln ut dei Poppenstuf, Kringel un Lametta seech man em sien amerikån'sch Afstammung nich mihr an. Wenn nu an Hillig Åbend dei elektrisch Strom nich wechgeiht, kœnen uns Kinner as tau Hus ünnern Bohm ehr Gawen in Ogenschien nähmen.

Œwer dei Reih nå. Hillig Dach güng dat as jeden Dach up Arbeit, un tworsten bet in den späden Nåmeddach. Tau Hus ankåmen, wür sik ornlich frisch måkt un denn dei niege Turnbüx an Städ von gauden Antoch antreckt. Bald seeten wi all as Strandurlauber vör den Tüffelsalat mit Wüstchen. Hei wier jüst so as tau Hus, wenn nich sogar noch'n bäten bäder dörch dei sülfstmåkte Avocado-Zibbel-Stipp.

As wi mit uns vörnähm Äterie fardig wiern, harr sik dei Dach inne Nacht ümwannelt un inne Stuf lüden dei Klocken. Dat wier dat Teiken dorför, tau kieken, wat dei Wihnachtsmann wull bröcht hett.

Dei elektrisch Strom höll dörch, dei Lichter brennen, uns Kinner spälen mit dei Iesenbåhn un dei niege Popp. Ehr gröttst Wunsch hett sik ok erfüllt: Up den bunten Töller leech kein Appelsin ut dat Westpaket, sonnern dei Appel, nå den sei sonn Janken harrn. Tau glieken Tiet spälen wi uns mitbröchten Wihnachtslieder af un låten den Schnei rieseln un dei Schneiflocken danzen, bet denn dei Hillig Nacht kümmt.

Sachtens keem dei Tiet, dat uns updreichten Kinner sik dat doch ünner ehr Moskitonetzen kommod måken willen. As sei in ehr afrikan'sch Puuch verschwunnen wiern, keemen Frünn' in äben son'n Uptoch as unserein mit 'n Buddel Rotkäppchen tau uns.

Wi güngen nå buten up den Balkon un hemm' uns por wihnachtlich Stunnen inne Tropennacht günnt. Un as wi dorbi sünd, dei Buddels lerrig tau måken, denken wi väl an tau Hus un målen uns ut, woans uns Öllern wull kieken warden, wenn's Biller von disse Wihnacht in Ogenschien nähmen.

Denn drücken wi noch mål den Knoop, un as wi disse Wihnachtslieder hüren, warden wi son'n bäten deipsinnig. Wi stöten ümmer wedder up dat Fest un all dei an, dei fien anputzt tau Hus inne warme Stuf sidden un villicht äbenso œwer uns schnacken as wi œwer sei.