Woneem is dat Poppenhuus vör Wiehnachten?

vun Marita Pollak


Wienachten is en Fest vun de Leev. Man rückt neger tosamen, besinnt sik wedder an Menschen, de man lang nich mehr heurt un sehn hett. Wiehnachts-Koorten warrt wegschickt, un man kriggt ok sülven leve Wiehnachtspost.
De scheunsten Koorten kriegt wi jeedeenmal ut Vancouver, Kanada, vun mien Tant Henny! De Koorten sünd scheun, groot, un mit wunnerscheune Wiehnachts-Biller tekent, de in all Farven lüchten un glimmen doot. Ik bewohr se all op.

Hillig Ovend weer in mien Kinnertiet en opregend un scheune Dag för mi. Al morgens füng mien Oma an, dat Festeten to koken, un mien Opa sleppt den Dannenboom in de gode Stuuv, de he jümmer achter sik afsleut. Mien Oma vertell mi denn, dat lütte Wichtel nu, tosomen mit mien Opa, den Wiehnachtsboom smücken. — Ik harr de to geern mol to Gesicht kregen.
Leider pass mien Oma jümmer op, dat ik nich dörch Slötellock keek un an de Döör luuster.

As ik noch ganz lütt weer, meerst jümmer, wenn wi grood biem Eten weern, klopp de Wiehnachtsmann an dat Fenster. Ik gläuv, ik harr en beten Angst vör em. An levsten harr ik denn em froogt, woneem mien Popp un mien Poppenstuuv afbleven weern — over ik heff mi nich truut.

Jümmer kott vör Wiehnachten weern de Soken verswunnen, — un wenn ik denn drurig mien Oma dorno froog, hett se antert, dat wohl de lütten Wichtel vun Wiehnachtsmann mien Popp un de Poppenstuuv afhollt hebben!

Dat funn ik gor nich goot! Ik froog: "Worüm?" Mien Grootmoder anter denn: "Villicht hebbt annere Deerns mehr Spooß an?" Ohh, weer ik mucksch! Dat weern mien Soken — un ik güng ornlich dormit üm!

Meerst harrn wi to Wiehnachten veel Snee. An loten Nomiddag güngen wi tosomen dörch den depen Snee to Kark. An scheunsten weer dat, wenn liesen de Snee full. De Klocken lüden, as wi in de wunnerscheune festlich smückte Heider Kark güngen. Dat Krippenspeel weer to scheun — wi sungen Wiehnachtsleder un freuten uns över den scheunen Momang in de Kark.
Op den Nohuusweg glimmt de Snee. — Mi weer jümmer ganz fierlich tomoot.

No dat gode Festeten güngen wi in de gode Stuuv. An Wiehnachtsboom lüchten de Lichten. Jeedeen Johr wöör he mit wunnerscheunen Wiehnachtskugeln, mit bunten Zucker- un Schokolood-Kringels behangen — oh, wat heff ik vun de seuten Soken heemlich nascht! Mien Grootvader over ok — un twoor dull! Dat hett em bannig veel Spooß mookt.

Wi sungen — ganz liesen — "Stille Nacht, hillige Nacht", denn see ik en Riemel op — mien Ogen harrn al een poor Goven ünner den Dannenboom utmookt. Un denn seh ik mien Popp — in en niegen smucken Kleed, op en lütt Poppensofa sitten, un mien Poppenstuuv weer ok in de een Eck opbut — un seh so nieg un jichtenwie anners ut —— ik weer glücklich un hibbelig!


En niege Musikstuuv för't Poppenhuus!

Mien grotes Poppenhuus! Mit vele lütte Stuven — un mit echt elektrisch Licht, dat ik an- un utknippsen kunn. En lütte Köök mit allen Soken, wat man to'n Huushoolt bruukt. Lütte Pött, un Pannen, Tassen, un Poppen, för dat Poppenhuus. En Sloopstuuv mit en Bett, en Schapp — de Dören kunn ik opmoken. Ik heff to geern dormit speelt — mien Frünndinnen ok.


Sogoor de Schuuvladen an'n Disch gaht op!

Binah jeedeen Johr harr mien Tante Henny en Paket för mi schickt. Ik heff as lütte Deern de scheunsten Billerböker un Speeltüüg, wat ik noch nich sehn un kennt heff, ut Kanada kregen. Mit den Waß-Buntsticks, de in all Farven weern, heff ik de Billerböker jümmer mit veel Spooß ornlich un fein anmolt — se sehen ganz anners ut as bi uns in Düütschland un weern ok in Ingelsch schreven — ik kunn se as lüttje Deern natüürlich noch nich lesen, over dat hett mi nix utmokt, Hauptsook, se weern ut Kanada, un scheun bunt!

Wiehnachten harr ik jümmer gode Luun un weer bannig stolt op de scheunen Soken, un ik mutt se jümmers glieks an'n 1. Wiehnachtsdag mien Frünndinnen wiesen.

As ik öller wöör, weest op eenmaal mien scheunes Poppenhuus för immer verswunnen. Bit hüüt heff ik nich rutkregen, woneem mien Poppenhuus afbleven is.

Wiehnachten wöör för mi as lüüte Deern dat scheunste Fest! Nu bün ik ja al lang sülven Mudder, mien beiden Döchter sünd ok al lang ut'n Huus! Ik hebb jümmers verseukt — tosomen mit mien Mann — uns Kinner ok so scheunes Wiehnachtsfest to moken. Dat hebbt wi wull sachtens goot mokt, denn uns Deerns sünd jümmers to Wiehnachten tosomen mit ehr Mannslüüd bi uns un fiert mit uns Wiehnachten!


24.12.11


na baven