Oma Weber 1945

Mien schönstes Wiehnachtsgeschenk

vun Günter Weber

Ieskolt wor dat Wiehnachten 1945. Wi woren in denn Summer uut Pommern verjaagt worren und in dat lütt Dörp in Mekelbörg-Vörpommern unnerkamen. Wi, dat worren min Groodvader, mien Groodmudder un wi drie Jungs.

Mien Vader is 1944 in Lettland bleven un mien Mudder in September 1945 storben. Dei Winter käm. Opa, mien ölleren Brauder un ik güngen dat natte Erlenhult halen. So natt keem dat in den muerten Aben. Jedeen Avend weer ja Stromsperre. Da hebben wi sungen! Un noher op de Strohsäck schlapen.

Wi hadden nix. Flöh, de hadden wi noog. In de Küll de korte Büx. De langen Strümp. Met de Strumphalters fastmaakt.

Ik funn dat ümmer so schenierlich. De Mäken hadden dat ja ok so. Ümmer de korte Büx un de Strumphalters. De Strümp, neenee — op dat Ies güngen de an'ne Knei ümmer so fix entwei.

Bi all de Armseligkeit güng dat op Hilligavend an. Uns Oma dä ümmer so achter herüm. Ik had seihn, dat sei mit so'n ollen Militärmantel in ennen Zuckersack rümleep.

Ik weit noch hüt: Sei güng na Fräulein Kellermann. De harr ene lütte Kamer bi den Buur Schnaak. Sei neihte för dat ganze Dörp.

De Militärmantel hett den Stoff levert

De Wiehnachtsavend keem — domals nöhmten wi den wiss noch nich den "Vullbuksabend". Wi wasten in die lütte, ieskole Kerk.

De Schnee, de knirschte so op denn Weg na Huus. Wenn ik hüt daran dink, denn stohn mi noch die Tranen inne Ooch. Op denn Disch licht ennen grauen Anzug… met en lange Büx. Dorbi ok noch en paar Hosenträger vun'ne Suldaten. Dortau noch en paar „Fusten" (Fausthandschuhe) vun Kaninfell.

Ik heb endlich een lange Büx. An denn Wiehnachtsawend heb ik heimlich noch extra lang mienen Herrgott dankt.