Flucht

vun Willi Höfig

Wi weet nich wat kümmt. Se staht bi us anne Dör
Ogen van Kinner Vertruen to föddern
Elkeen Week elkeen Dag elkeen Stünn.
Brune Gesichter. Spraken de wi nich kennt.
Kiek in de Glotzkist. Du sühst dat End nich van af.
För us Christen de Proof op't Exempel: Fiefdusend Mann
Kunn mit fief Bröd un twee Fisch rieklich spiest warrn,
As dat bi Markus to lesen is. Gellt dat noch hüüt?
So wiet de Upgaav.

De Geschicht van Verdrieven un Flücht, dat is use Geschicht
Siet de Engel de Ooröllern ruut ut dat Paradies smeeten harrn.
Wi weet ok den Grund: Wi schöölt nich de Werlttiet lang leven.
Dat scheelt us van Gott.
Süst sünd wi Em gliek.

Dör alle Länner flücht, över de hele Eer un wieder un wieder,
Op den Maand un amenn to de Casseopeia. Tovörderst
Hefft wi dat noch mal mit Mose to doon. "Ik will ehr
Ut de Ägypters ehr Hand redden in en smuck un wiet Land
Wo dat Melk un Honnig in Hüll un in Füll gifft."
Daar fangt dat mit an. Denn He, de de Herr is
He sett us in Draff mit Pietsch un mit Zuckerbroot dör alle Tieden.
Dat is toletzt de Künn van alle Geschicht:
De Minsch is dat Deert dat flücht. Amenn vör sik sülben.
(Den Herrn as Emanation van den Minschen to nömen
Dat heet woll schandeeren. Man Insaag is swor).
Un so flücht wi nu över de Eer. Een achter de anner
Tein, hunnert, dusend, as denn de Oorlog us drifft.
Familien Dörper Städer un hele Provinzen
Keen Larm keen Gewöhl op de Straten nich buten nich binnen
Ut blinne leddige Finstern rallögen Aleppo un Homs.
De Weg na Europa is lang un büddt dääglich Verdarven.
För dat verstäken Goldstück de letzten Parlen en Platz in dat Schlauchboot
Nu överladen mit Leven, draad överkamen van Dood.
Een twee foftig Minschen wat is dat för de Statistik
De blots na Hunnertdusende tellt.

De Türken vör Wien
De Slacht op dat Lechfeld, de Slacht van Tours un Poitiers
Mauren Türken un Hunnen dat störmt up Europa dal
Lang nu vergeten un hüüttodaags sünner Bedüden.
Blifft de Angst. Wi seht se noch vör us de Trecks
Griese Kolonnen nich optoholen de sik överall fastsett
Du kunnst se man knapp verstohn, wat snackt disse Lüüd!
Fofftig Johr hett dat duert, nu heet dat: Adomeits? de sitt in Klixbüll,
Nich mehr: de kümmt ut Allenstein, dat is nu Olsztyn.
Wo lang schall dat duern, denn heet dat: al-Hakim ut Oldenbüttel?
Nich mehr: de kümmt ut Hasaka, un blieven künnt de hier nich.
Över Tüün un dör Strööm de endlosen trurigen Slangen.
In't Blatt seggt se: Lemminge, annerdaags schreev een de Saga
Van de Kampfeemken ut Rio Grande Do Sul: de Taóca.
Ik funn dat toeerst bi Paul Zech. Wo de Tog van de Eemken
(En Band van Millionen van lüürlütte Roofdeerten) över dat Land geiht
Is dat dat Enn van de Werlt, dat Jüngste Gericht.
Grashoppers laat doch tominnst dat Geripp van de Bööm stahn,
De Taóca fritt allens. Dörch Füer nich to stoppen. Güst un bloot blifft dat Land,
De Kraft is daar rut, daar wasst in de Tokumst nix mer.
De dat biweeglangs vertellt, hett he de Angst up de Tell harrt?
He meent de Taóca nich, he wiest op us sülben un höllt sik för bannig gerecht.
Du hest nix belevt, mien Fründ, du büst nich op de Treck west
In de Wööst naar Water schreet un naar Land in de See.
Deder un Opper tuuscht un vertörnt, un de Angst warrt gröter un gröter.

Heff ik den Moot den Mann ut Hasaka in't Ooge to kieken?
Wi höört tohoop. Beid sünd wi Deerten de flücht.
Wenn he sik ännern mutt denn warrt he sik ännern.
Dat gellt ok för mi. Ik verstah em toletzt. De düüsteren Slangen
Warrt so fix nich vergahn. Man se staht nu in't Lücht.