Fraren Tranen
Verse to'n Volkstruurdag 2013

vun Marlou Lessing

fraren tranen liggt op em
de ehr weent hebbt, sünd ok al lang dood

he hett keen tranen mehr
— un wa geern wöör he wenen
üm allens, wat verdwars leep
in düsse welt

de noch tranen harrn, wenen
utrekent üm em —
dat
harrn se sik spoorn kunnt, denkt he —
all de tranen —
se deckt em to, dat solt
bitt in sien wunnen —
villicht, denkt he,
is noch wat lebennig
in düsse welt —

he
is dat nich.

de krieg vun all gegen all —
nee, schietig
is düsse krieg nich mehr —
de dood rükt nich mehr na bloot,
nich na füür,
nich na leven
denn
geld stinkt ja nich

de krieg vun all gegen all
maakt ringen larm
un lett ganz manierlich:
he kümmt vun binnen,
mählich, man bi all,
allens warrt sien egendom,
allns un all suugt he ut,
plant uns harten in'n dood,
geiht weg, wenn wi afbrennt sünd,
lett en sterile welt torüch.

de endgüllig kriegsverklaarn
is de angst —
du höörst di nich to, sünnern
den krieg, de üm di is
as wettstried, jümmerto,
konkurrenz, verwachten,
notwennigkeit, noot,
de över di bestimmt,
över di as drohn flüggt,
gesichtslos,
den dien leven tohöört, vun anfang an.
keen momang büst du frie.
knapp noch kannst
dien angst verdränken in drogen, in'n suff —
villicht is de wohrheit, de letzte wöörd
in düssen ünnergang
al to wohr... un ok düt gesicht nimmt di de krieg.
he is gott. he seggt,
wat du förchten schast. — woneemhen
wöörn wi kamen, wenn
"förcht sik nich!"
keen holle wöör mehr weern?

wokeen schall
vergeven
wenn de welt buten lerrig is

all hebbt sik ümbröcht

wokeen schall
üm vergeev bidden
wenn dat hart binnen lerrig is

allns dorbinn woor
utrüümt

gott hett nix
to vergeven
em woor nix daan
he hett nix daan
em warrt nich vergeven

gott hett överhaupt
mit nix wat to doon

in den lerrig ruum
binnen un buten
sleit noch mien lerrig hart
sleit eenmaal noch
sleit
mi dood.