Wees fief Minuten still
3. August


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Eens is man nödig.

Lukas 10, 42

Twee Fruuns! De een keem mit'n vull Tablett, sett dat dal un schees wedder af na'n Keller, de Buddeln dorto to halen. Denn harr se noch jümmers keen Tied nich. Se haal dat Dischdook vörtüüg un wull man noch jüst na'n Goorn, Blomen för de Vaas halen. De ganze Tied seet de anner Fru blangen den Gast. Se luuster, wo he snack. As opletzt de Disch deckt weer un de Blomen in de Vaas stunnen, weer sien Tied üm. De Gast müss gahn.

"Eens is man nödig", sä de Gast. Maria harr't richtig maakt, Martha verkehrt. Wi kennt de Geschicht: Wenn't üm Gott geiht, geiht dat nich dorüm, wat wi antobeden hefft, sünnern üm dat, wat he anbeden deit. Dat gifft Lü, de vör luder Anbeden nix mehr nehmen doot.

Haal doch op dormit, nimm endlich an, wat Gott geven will. He hett wat antobeden. Man denn dröffst keen Tablett nich in de Hannen hebben. Muttst frie ween för em. Apen Hannen! Dröffst nich mehr in eenstento snacken. Muttst endlich stillswiegen un luustern. Denn Gott hett wat to seggen. Wokeen üm beden hett, dat he snacken much, de hett to hören kregen, wat he sien Leevdaag nich mehr vergeten hett.

Man bloots op di, Herr Jesu Christ,
sett ik op Eerd mien Höpen.
Ik weet, dat du mien Trööster büst,
nüms sünst hett Troost to beten.
Nix anners is sünst utersehn,
in all de Welt gifft dat keeneen,
de ut mien Noot mi helpen kann:
Di rop ik an,
to den ik Totruun hebben kann.

Na Konrad Hubert


8.8.2014


na baven