Wees fief Minuten still
28. Dezember

Wieldat du so weertvull ansehn büst vör min Ogen, muttst du ok herrlich ween.

Jesaja 43, 4

Wi sünd nich Muster sünner Weert. Wi sünd weertvull Minschen. Nich wieldat wi schöön weern un sympathsch, nich wieldat wi Charme harrn, sünnern Gott hett us weervull maakt.

Wi sünd losköfft Lü.

Gotts Söhn weer de Pries. Wiehnachten hett he us opsammelt, 'neem wi us verbiestert harrn. Nich wieldat wi weertvull weern — seggt wi dat nochmaal —, sünnern wieldat he us weertvull maken wull.

Denn brukt wi ok keen Komplexen hebben över uns Unvermögen, ok nich doröver, dat wi to'n olen Iesen tellt. Denn brukt sik ok keen mit rümquälen, dat he nu, in de Hoochsaison vun't Leven, weertvull schient, avers later, wenn de Saison üm is, as weertlos un nixhaftig an'n Rand sett warrt, wieldat jünger Lü kaamt mit ehr Hoochsaison. Nee, nüms mutt sik mit quälen un nüms mutt in Bang dorvör leven; nich mal denn, wenn he grulich verännert ünner de Eer liggt. Dat blifft nämli keen erspaart.

Denn wieldat wi en losköffte Weert sünd (Gotts Söhn weer düür noog), hebbt wi ewigen Weert. Keen Inflaschoon, keen Rost un keen Motten köönt us wat anhebben.

En herrliche Utsicht. Vör de Johrswenn schulln wi eernsthaftig över nadenken.