Wees fief Minuten still
19. Mai

Dorüm hett Gott em ok ganz hooch stellt, un he hett em enen Namen schenkt, mit den sik keen Naam meten kann.

Philipper 2, 9
Plattdüütsch na Johannes Jessen

In'n Grund weer dat keen Befördern. He nehm den Platz in, den he al vörher harr. He weer ünner uns. Ja, disse Eerd hett em Harbarg geven. As sien Tiet üm weer (wi weet, wo de to End güng), dor is he vun de Eerd gahn vör de Ogen vun siene Lüüd: as de Lebennige. Nich as wi, de wi starven, wenn wi vun de Erd gaht. He güng levig dorvun.

Dat Gott em ganz hooch stell, dat harr sienen bestimmten Grund. Sünndaags bekennt wi dat. In 't Glovensbekenntnis kümmt 't vör: He sitt an de rechte Siet vun Gott.
Dor steiht he för uns in.
He kann uns nich vergeten.
Dor kaamt wi vör.
Dor nöömt he uns Namen.
Dor is he för uns dor.
He steiht bi 'n Vadder för uns in.

Dorüm is Himmelfohrt en so 'n fröhlich Fest, denn wi kaamt wohraftig baven vör. Wi sünd al in de List. Wi bruukt blots noch hengahn, un he sülms nimmt uns in'n Empfang.

Nu laavt man Gott, de Weg is praat,
de Heven steiht us apen.
De Dören, de nu apen staht,
hett Christus sülvst upslaten.
Wokeen dat glöövt, den jumpt dat Hart
vör Freid, denn ok to Himmelfahrt
dröfft wi ja Christus folgen.

Na Johannes Zwick

To'n Anhören hier klicken: