Wees fief Minuten still
5. September

De Geistlichen hebbt s' nich ehrt, un mit de Olen hebbt s' keen Barmen nich hatt.

Klaagleder 4, 16

De Autoritäten sünd dor twei un kaputt, 'neem de Geistliche keen Respekt mehr kriggt un de Olen keen Mitgeföhl un keen Barmen. Kloor, Pasters sünd ok Minschen. Avers wohr di, wenn uns Urdeel över ehr in Ironie orr Spott ümsleit! De Paster is ja vun de Gemeen in sien Amt ropen, Deener an Gotts Woort to ween. Nehmt wi düsse sien Rull nich eernst, sünnern behannelt wi em as een, den een ok op de Straat stahn un alleen preestern laten kann — dennso schulln wi weten, dat wi em nich as Minsch minnachten doot, sünnern as Deener an Gott sien Woort. Wokeen den Deener an't Woort minnacht, de acht Gotts Woort sülven ring. Un de hett ganz fix ok keen Respekt mehr vör de Olen. De warrt denn as "levensunweert" afstempelt, un an Barmen mit ehr denkt al lang keeneen. Se warrt ok nich mehr as Autoritäten ankeken.

Wokeen düsse Autoritäten minnacht, maakt sik to'n Knecht vun anner Autoritäten. De maakt uns denn bald kloor, woans se uns sülven ring acht't — se laat uns över de Kling springen. Dat kann uns Bloot un Tranen kosten.

Dat hett Gefohr. Ehrt wi noch dat Amt, dat de Versöhnen predigt? Föhlt wi mit de Olen, hebbt wi Barmen mit ehr? Wokeen ehr minnacht, minnacht Gotts Woort. Wokeen Gotts Woort minnachten deit, den höllt Gott sülven ring; un wat will de doon, wenn Gott mal to em seggt: Ik kenn di nich.

Gott un Herr, wohr uns un uns Volk, dat wi de Autoritäten minnachten doot, un laat uns nich en driftig Rott warrn.