Wees fief Minuten still
11. September

Den Freden laat ik ju dor, mienen Freden geev ik ju. Ik geev ju nich op de Wies vun de Welt. Ji schallt sik man nich verfehren un juun Hart schall sik nich förchten!

Johannes 14, 27

Gott wees Dank! in den wohraftigen Woortsinn vun de Wöör. Denn wenn Gotts Freed nu ok noch so fladderhaftig un wankelmödig weer as de Freed, den wi Minschen ünner uns utmaakt, wat schulln wi denn woll maken? Dat weer reinweg to'n Vertwieveln, un de Hand an sik sülvst leggt, de harrn denn ja woll recht.

Aver Christus gifft den Freden even nich, as de Welt gifft. He deit dat anners. Sien Garantien sünd wohraftig nich to bögen un to breken.

Dat leest sik so licht, man kannst würklich ganz seker ween, dat de Freed hollen deit, dat nich doch jichenswenn wedder Krieg herrscht twüschen Gott un Minsch?

Tja, dat leest sik licht, avers Gott is dat swaar woorn. Sienen Söhn to geven weer wirklich keen Klacks: He hett sik dat sien Best kosten laten. "Dies Wort ist wahr und trüget nicht und hält gewiss, was es verspricht, im Tod und auch im Leben."

So laat uns denn dör düsse Welt gahn as welk, de vun sien Freden leven doot.

Kannst dat an uns wieswarrn, dat uns nüms wat anhebben kann? Dat ok de Düvel sülvst trüchprallt un seggt: Tabu! Denn de Freed, den Christus gifft, präägt den Minschen. Uns ok?