Wees fief Minuten still
27. September


Andacht vun Heinrich Giesen, in Platt bröcht vun Marlou Lessing

Ik will di segen, un du schast en Segen ween.

1.Mose 12, 2

Dat sä Gott Abraham to, un togliek dröög he em op, de Garantie för düssen Segen, sin Söhn Isaak, to oppern. So gifft dat ünner us welk, de Gott tomoden deit, dat se utrekent op de Garantie vun sin Segen etwa op de Sundheit verzichten schallt. Mennigeen gifft dat, den nimmt Gott Hus un Hoff ut de Hannen Garantien vun'n Segen; welk, de Gott de Kinner nehmen dä, de Arbeit, de Fru, de Ogen, dat Gehör, de Hannen... Garantien vun'n Segen.

Gott nimmt de Garantien un segent, wenn een, as Abraham, op den Barg klabastert un Gott de Garantie övergifft; wenn een sik "Leib, Gut, Ehr, Kind und Weib" nehmen laten kann de Garantien vun'n Segen —, ahn Gott to verflöken. "Lass fahren dahin!" wenn een dat seggen kann: de is segent. Gotts Naam liggt op em. Denn segen heet: Gotts Naam op een leggen, also em för Gott in Beslag nehmen. Dat gifft so wenig Segente ünner us! De Welt hett so wenig vun us, wi sünd keen Segen för ehr, wieldat wi us an uns' Garantien klammert. Dorbi kunnen wi Grotes beschicken. Un de Welt, de ünne'n Flöök leevt, un uns' Volk, dat ünner'n Flöök leevt, un uns' Neegste, all weern erlööst davun, Gott to verflöken, wenn wi us uns' Garantien nehmen un us segen leten.

Ik glööv, leve Herr, help min Unglööv af!


4.10.2009


na baven