De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

Petrus sien Fischzug

Andacht in Lütten Grönau an ’n 5. Sünndag na Trinitatis, 12.7.2009, hollen vun Pastor i.R. Reinhard Reetz


Petrus warrt Jesus sien Jünger

Mal stünn he an 'n Strand vun den See Genezareth, un de Lüüd drängeln sik an em ran un wullen Gott sien Woort höörn.
Dor sehg he dor twee Bööd an'n Strand liggen; de Fischer aver weern utstegen un wuschen ehr Netten ut.
Dor steeg he in en vun de Bööd rin; dat höör Simon to, un he beed em: »Treck dat en beten vun Land af«; un denn sett he sik dorin dal un lehr de Lüüd vun 't Boot ut.
Un as he mit sien Predigt to End weer, sä he to Simon: »Nu seil wiet rut up den See un smiet juuch Netten dor ut to 'n Fang!«
Simon geev em to Antwort: »Meister, de ganze Nacht hebbt wi uns afarbeidt un liekers nix fungen! Man, wenn du dat seggst, denn will ik de Netten utsmieten!«
Se deen dat, un se kregen so veel Fisch, dat ehr Netten meist tweireten.
Dor winken se ehre Mackers in dat anner Boot to, se sullen ok rutkamen un mit anfaten. De deen dat, un se kregen de twee Bööd so vull Fisch, dat se deep insacken deen.
As Simon Petrus dat sehg, dor full he vör Jesus dal up de Knee un sä: »Gah weg vun mi, Herr, denn ik bün en sündigen Minschen!«
So 'n Schreck harr he kregen bi dissen Fischtog, un jüst so güng dat sien Frünnen, ok Jakobus un Johannes, de Söhns vun Zebedäus, se weern Simon siene Mackers. Do sä Jesus to Simon: »Fürcht di nich! Vun nu af an sallst du Minschen fischen.«
Dor trocken se de Scheep an Land, leten allens liggen un güngen mit em.

Plattdüütsch na Rudolf Muuß



Raffael, Petri Fischtoog, ut Wikimedia Commons

De Geschicht vun „Petrus sienen Fischzug“ erinnert mi an dat Book vun Ernest Hemingway: „De ole Mann un dat Meer“. 84 Daag is de Angler Santiago buten up de Karibische See mit sien Kahn rümschippert. In de eerste Tiet hett nix anbeten, aver denn kreeg he enen bannig groten Fisch an 'n Haken un nu leep dor en Kampf af, in den he ünnerlegen to sien schien. Aver he geev nich up. „Dumm is dat, keen Höpen to behollen,“ dach he, „ik glööv, dat is ene Sünd!“ Aver an 'n End hett he blots noch en Fischgeripp an de Stripp, wiel de Haifisch nix överlaten hebbt. Un de Fraag kannst stelln: Langt dat Höpen, hett dat enen Grund, de driggt, wenn du jümmers wedder daltrocken warrst un all Bemöhen kenen Sinn un keen Ziel hett?


De ole Mann un dat Meer, vun Susanne Haun/Wikimedia Commons

Disse Geschicht stellt de vun Lukas up 'n Kopp. Dor sünd dat an 'n End de brekenvullen Scheep, de an ’t Ünnergahn sünd. Un dormit kümmt de Fischer Petrus nich klor.


De ole Mann buten up See, Wikimedia Commons

Nix harrn se in de Netten un in ehr Kiepen, de Fischer vun den See Genezareth. Umsünst hebbt se sik de ganze Nacht afmaracht. Mööd un trurig puult se de Netten ut'neen, maakt se frie vun Grööntüüg un Twiegen un hängt se up to 'n Drögen. Hett hüüt wedder mal nix bröcht!

Bi de Bööd vun ehre Kollegen stünnen vele Lüüd üm Jesus rüm un höörn em to. Jesus warrt dicht an de Waterkant drückt. Nu fraagt he, wat nich en vun de Fischer em in sien Boot en beten wieder vun 't Land weg rudern kann. Petrus treckt sienen Kahn in 't Water, Jesus stiggt rin un denn kreeg dat Boot en lütten Stott un so hett de Prediger den Afstand, den he bruukt, dat se em all hören un verstahn köönt. — En Boot as Kanzel – in de Michaelis-Kark is de barocke Kanzel as Boot formt worrn, na disse Geschicht. Wat Jesus de Fischer predigt hett, warrt nich vertellt. An’n End aver seggt Jesus:

„Nu seil wiet rut up den See un smiet juuch Netten dor ut to 'n Fang!"


Ottonische Bookmalerie: Jesus op den See Kinereth. Ut Wikimedia Commons

Wi hüüttodaags köönt dat goot naföhlen, wo de Fischer tomoot weer. Jümmers mehr Minschen hebbt in ehr Leven allens an Kraft un Tiet insett, un nix is dorbi rutkamen. Se sünd lerrig un utbrennt, an ’n End mit all ehr Möglichkeiten. „Wi hebbt dat ganze Leven rümrackert, un nu is dat allens nix mehr, hett keen Tokunft, warrt nich mehr affraagt!“ So is dat bi de Politiker, bi de Lehrer, bi de velen Lüüd, de ehr Arbeitsplatz verloren geiht, so is dat ok bi vele Mitarbeiter vun de Kark. Ok dor is dat Lamento groot: De Lüüd loopt weg! Keeneen will Gott sien Woort hören, ok nix mehr dorför betahlen! Wi möten uns Karken dicht maken, uns Arbeit reduzeern, spoorn un striken. Wi köönt blots noch en poor Lüüchfüürs upsetten — un „fusioneern“.

»Meister, de ganze Nacht hebbt wi uns afarbeidt un liekers nix fungen! — Man, wenn du dat seggst, denn wüllt wi uns Netten noch mal utsmieten!«

Bi dit Wort mut ik jümmers an mien Kinnertiet denken. Dor hebbt wi „Fische fangen“ speelt. Dat geiht so: All sitten an 'n Disch mit de Hannen up de Platt. En vun de Speler striekt nu mit sien Hand över de annern und seggt:

„Ik heff fischt, ik heff fischt,
ik heff de ganze Nacht lang fischt,
heff aver keen een Fisch ——— erwischt!“

Wer sien Hand bi dat Wort „erwischt“ nich rechttiedig trüchtrocken hett, de mutt nu de beduurlich Rull as Fischer övernehmen. Beter is dat, in Water bi de annern Fische to sien, as Fischer to warrn.

Aver nu trüch to uns Geschicht: För de Fischers mit ehr Weten is dat man bannig lachhaftig: Uns ganz Leven lang fohrt wi in de Nacht rut un lockt mit Füürfackeln de Fisch hoch, un nu süllt wi an ’n Dag rutföhrn, wo de Fisch deep afdükert sünd?!

Nee, so ganz wohl föhl sik Petrus nich. „Erwischt!“ To faat kregen! —


Utsnitt Raffael, Petri Fischtoog

Aver nich KO slaan, denn he warrt doch wies, dat vun Jesus en besünner Kraft utgahn deit. He will de Fischer nicht afspiesen mit billig Trost, as: Dat warrt allens wedder good. Dor kaamt ok wedder beter Tieden! Biet de Tähn tosamen un holl man dörch! He seggt ok nich: Nu versöök dat mal up en anner Wies! Jesus leggt sien Hand fründlich up de Schuller un maakt Petrus Moot, dat noch eenmal an den sülvigen Ort up de sülvige Wies to versöken.

„Mirrn up den See, dor, wo de See wiet un deep is!“

Dor sünd kene Tricks nödig, dor is noch en bannig groot Vorrat. Mit Gedüür un Höpen is dor veel to maken, du bruukst blots dat Tovertruun: „Up sien Woort!“

Un denn könnt se dat Wunner beleven: Fische övernoog, soveel, dat ehr Netten se nich hollen köönt, se droht tweitorieten, de Scheep sünd fast an 't Ünnergahn.

Aber Stolt un Freud doröver kunnen nicht upkamen. Petrus hett sik bannig verfehrt. He füll vör Jesus up de Knee:

„Gah weg vun mi, Herr, denn ik bün en sündigen Minschen!"

Keeneen hett em verurdeelt, keeneen hett em wat vörsmeten, aver de wunnerbor Gaav hett em klor maakt: Dat heff ik nich verdeent! Dat bün ik nicht weert!

En Wort för dat hoochdüütsch Wort „Erfolg“ kümmt in de Bibel nich vör, dorför warrt denn von „Frucht“ snackt un de is höchstens to 'n Deel vun den Minschen afhängig. Ansunsten is Gott sien Gnaad grötter, de uns dat allens schenken deit.

So hett dat ok de Prophet Elia beleevt. In sien Iever för Jahve hett disse Füürkopp bannig veel falsch maakt. Dat warrt up sien Kapp leggt, dat dat all lang nich regent hett. Nu sall em dat an 'n Kragen gahn. He is an 'n End: Ünnern Braambusch in de Eensamkeit hett he sik dalsett un jammert:

„Nu is dat noog! Herr, nu heff ik dat satt! Nu nimm du mien Seel, ik bün nich beter as mien Vöröllern!“

Ja, so kann dat gahn, wenn een de Updrag vun Gott swoor up 't Gemüüt liggt. Een kunn rein dorvör weglopen. Aber ok em is de Barmhartigkeit vun sienen Updrag-Gever nicht afhannen kamen. He kreeg enen nieden Updrag un de Tosaag: Ik bün mit di! Ja: „Up dien Woort…!“

Dat Updrag-Wort för Petrus is:

„Wees nich bang, vun nu an sallst du Minschen fangen!“


Jesus un Petrus

In Gott sien Riek, dor is blots sien Wort güllig, dor herrscht Globen, Höpen un Leevde, wieldat Jesus, de Anfänger un de Toendbringer vun unsen Globen uns Updrag-Gever is, de alle Minschen in sien Retterboot rinkriegen wull.

Dat is keen Rotten- orrer Buurnfangerie.

Ok de Kark hett dat — so as de Prophet Elia — glieks to 'n Anfang falsch verstahn. Se hett meent, se mutt in Gott sienen Namen un Updrag die Minschen ünner den Namen vun Jesus kneveln, se mutt se all in en Nettwark insparren. Dormit wullen se blots ehr egen Macht över de Minschen utbuun.

Den Fischer Petrus hett disse Upgaav bannig övertüügt, hett em niede Sicht up sien Leven geven, so dat he sien Schipp an Land trocken hett un allens stahn und liggen leet un mit Jesus güng. All de Fisch, sien Familie, sien vertruut Profession kunnen em nich hollen, he hett nu enen veel betern Fang, den Fang vun sien Leven maakt.

Se kennt all de Ballade vun Johann Nepomuk Vogl „Heinrich der Vogeler“:

„Herr Heinrich seet an Vagelheerd
recht froh un wohlgemut...“

He is dor up ut, enen goden Vagelfang to maken, un he ist gor nich lustig, as he dorbi stöört warrt dörch Riederslüüd, de mit luut Huufslag un Wapenrötern uptrecken deen. Se bringt em de Naricht, dat he to 'n Kaiser utköört is un nu enen nieden Updrag uttofüllen harr. Un denn heet dat an 'n End:

„Dor blick Herr Heinrich deep anröögt
Lang up to 't Himmelszelt.
Du geevst mi enen goden Fang,
Mien Gott, wi di dat jüst gefallt.“


Herr Heinrich sitzt am Vogelherd. Ut Wikimedia Commons

Amen.


8.11.2009


na baven