De Grönauer Kapell. Teknen vun Jürgen Hagen

 

De Swalken in de Grönauer Kark

vun Gisela Küter


Ok de Vagel findt en Huus
un de Swaalk en Nest för sik.
Dor leggt se to'n Bröden de Eier rin,
bi dien Altaars, Herr Zebaoth,
mien König un mien Gott.

Psalm 84, Vers 4 (Översetten vun K.E. Schade)


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In Grönau steiht en feine Kark
ganz baven up 'n lütten Barg.
Buut is se vor fievhunnert Johr,
afsiets vun Lübeck steiht se dor,
denn all de Siechen un de Lahmen,
de dörven nich woanners kamen,
wiel ja de Minsch, dat mütt een weten,
sien egen Krankheit will vergeten,
un nich erinnert warden will
an Süük un Pest un Ungebill.

Na Grönau schulln de Armen kamen,
de bald de Dood hett to sik nahmen.
Heel einfach is ok dat Gemüür,
en beten Prunk, dat würr to düür.
Graad veertig Minschen passen in
de lütte Weeg-Kapell man rin.

Doch bi den Buu passier en Pick:
En Muurmann bröök sik dat Genick.
Un bi de Doodenfier nu
schien dat, äs kreeg de Doode keen Ruh,
denn äs de Truurgesellschaft süng,
en fierlich Choral erklüng,
dor keem en Swalkenpoor anflagen,
as wenn's achter en Seel herjagen,
un setten sik wohrhaftig denn
up'n Sarg bi't Vadderunser hen.

De Preester kreeg 'n groten Schreck,
as dat Spitakel he entdeckt,
un bi dat "Jesu, gah vöran"
füng nu en groot Gejachter an.
Dat Swalkenpoor dat jubilier,
un zwitscher luut un tirilier,
as freun se sik un setten gor
sik in den Preesters lockig Hoor.

Den hett ut sien Konzept dat bröcht,
hett na sien Taschendook gau söcht
un slöög dormit na dat Getier,
dat sik doran nu gor nich scheer.
In' Gegendeel, nu würrn 's wild,
de een sett sik up't Altarbild,
de anner leet vor Schreck wat fallen,
dat in de Bibel dee rinknallen,
un ut den Preester vull vun Wuut
keem nu en bösen Fluuch herut:

"Juuch Beester schall de Düvel halen!",
reep he in allerhööchste Qualen.
Mucksmusenstill würr 't in de Kark,
as güng de Böse sülvst to Wark,
so keem vun baven mit eenmal
en Brusen ut den Heven dal.
En Dunnern, Pultern un en Blitz,
de vör de Döör en Eek upschlitz.

De Luft würr sweevelig un geel,
de Putz stööv vun de Wänn as Mehl,
un vun den Altar lies un sacht
füll 't Talglicht dal, un dor würr't Nacht,
En Stimm, eerst liesen, denn heel luut,
as keem se deep vun ünnen rut,
de zisch un reep: "Dit Swalkenpoor
schall slapen fiev mal hunnert Johr,
wiel se de feine Andacht stöört,
wat sik ja würklich nich gehöört!"

Denn würr't allmählich wedder Dag,
de Storm höll up, de Sünn de lach.
Man blot, wo weer dat Swalkenpoor?
De Vagels weern nich mehr dor!
Un wenn de Köster naher sä,
dat in de Kark dat spuken dee,
wenn he dat Kruzifix afstööv,
denn würr em dat sien Daag nich glöövt.

Un an'n 16. Juli Tweedusendundsöß
is ja wedder mal en Andacht dor west.
Un de Paster hett predigt, de Gemeen murmel lies,
un nu sehgen dat all: dat Holt kreeg 'n Riss.
Un ut Jesus sien Buuk keek en Swalkenpoor rut,
un dat duur gor nich lang, un dor flögen se ut.
Un se trocken ehr Runnen hen över de Lüüd,
un se freun sik, dat so fein Weder weer hüüt.
Un mit ehr tosamen dor jubeln de Lüüd,
un sünd se nich storven, ja denn leevt's woll noch hüüt!


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


na baven