Hans un de Teelichten

vun Brigitte Fokuhl

An'n Rand vun de Stadt gifft dat ene lütte Straat, un an dat End vun disse Straat leevt Hans in en lütt Huus. Dat is sien Öllernhuus. Siene Öllern sünd al lang doot. Sünnerlich Hans siene Mudder hett ehren eenzig Söhn bannig vertrocken. Un so is dat kamen, dat Hans kene Fru finnen kunn. Dat harr em je doch kene so komodig maken könen as Mama, meent Hans. Un 'n gediegenen Keerl weer he sowieso al as Kind west. He kunn sik slecht an anner Lüüd anpassen.

Nu geiht he middewiel up de Sösstig to. De letzten fief Johr hett he nich mehr arbeidt. He kunn nich goot mit siene Kollegen utkamen, un dor hebbt se em rutmobbt. Egenlich is he ok so mit sik alleen tofreden. Egenlich. Aver dat Alleensien is up Duur doch nich so licht to drägen. Wat blots anfangen ahn Arbeit? Villicht kann man je mal wat sammeln. Also stapelt sik in Hans siene gode Stuuv up de een Siet ene Masse Rietsticken in Schachteln un up de anner Siet vele Beerbricken. Nu hett Hans nülich up'n Flohmarkt so ene wunnerschöne Spoordoos sehn un nahst köfft. Middewiel sünd dor an dörtig Stück in Hans siene Slaapstuuv to finnen. In de Wahnstuuv hett he kenen Platz mehr. Spoordosen, dat is doch wat, meent Hans, wo he doch so'n spoorsamen Minschen is.

Ut'n Huus geiht Hans nich mehr so geern, blots noch to'n Inköpen. Dor is em in'n Supermarkt en Paket mit Teelichten in de Hand fullen. Kunn man je villicht mal bruken, denkt Hans, wenn de Stroom mal utfallt. Also hett he de Dinger mitnahmen.

Dat Blatt höllt Hans sik ok. Een mütt je weten, wat in de Welt un ümto passeert. Dor leest he, dat in de lütte Kapell — gor nich wiet weg vun siene Straat — jeedeen Sünndagmorgen twischen Pingsten un Oorndank en plattdüütsch Gottesdeenst afhollen warrt. Duurt blots ene halve Stunn. Dat is doch wat för Hans! Plattdüütsch kann he noch vun siene Öllern, un en halv Stunn tohöörn, dat kann ok nich schaden. Also geiht he an'n Sünndag na de Kapell hen. Lütt is se man, aver rappeldicke vull. So an veertig Lüüd passt rin. Is anners as in de groten Karken, wo sik de Gottesdeenstbesöker in twee, dree Regen verleert. Hans drängelt sik dörch un kriggt noch enen Platz up de linke Siet in de drütte Reeg ganz an'n Rand. Dat kümmt em topass. He mag nich geern in de Mitt sitten. Künn je sien, he will mal rut, denn mütt he sik vun dor nich an anner Lüüd vörbi drängeln un se müssen sienetwegen noch upstahn. Dat würr denn so upfalln, un dat will Hans nich.

De Predigt un de Leder, de twischendörch sungen warrt, gefallen Hans ganz goot. He kickt sik üm. Is allens eenfach in de lütt Kapell, de witten Wännen, de Altaar, dat Kruzifix un de blöhen Astern in de Vaas, de de Köstersfruu henstellt hett. Vörn up'n Altaar staht twee grote witte Talliglichten, de lüchten för de Besökers in de Kapell.
As de Gottesdeenst to End is, geiht Hans deepdenkern na Huus. Also, gefulln hett em dat, ok wenn he nüms vun de Besökers kennt hett. So will he an'n nahsten Sünndag man wedder hengahn. Denn hett he wat üm de Ohren.

An'n nahsten Sünndag is he wedder to Stell. Of he woll wedder dor sitten kann, wo he bi't letzte Mal seten hett? ... Dat klappt. Hans hett Glück. He höört nipp to, wat de Paster vertellt, un kickt na de groten brennen Talliglichten up'n Altaar hen. Also, jichtenswat findt he nich goot. He weet blots noch nich wat. As he wedder tohuus is un sik mit en Tass Tee mank de Rietstickenschachteln un de Beerbricken breetmaakt, fangt he enen Snack mit sienen Herrgott an. Dat hett he al lang nich mehr daan.

"Weetst du, leve Gott", meent he, "dat mit den plattdüütsch Gottesdeenst, dat gefallt mi heel goot. Aver de groten Talliglichten up'n Altaar, ik weet nich, ik denk, de brennt nich för mi. De brennt för all de annern Lüüd. Künn ik nich so'n lütt Licht för mi hebben, blots för mi, ok man blots ganz lütt? Wat meenst du?" De leve Gott meent, dor harr he nix gegen. Hans stünn sowieso toveel in'n Schatten. Dor künn en lütt Extralicht — blots för em — nich schaden. He künn je en Teelicht mitnehmen, up'n Altaar henstelln un ansteken. Aver eerst müss he den Paster un den Köster üm Verlööf bitten. Dat will Hans geern doon. An'n Sünndagmorgn is he fröh in de Kapell un fraagt den Paster un den Köster, of he woll för sik en Teelicht mit up'n Altaar henstelln dörf. De Paster hett dor nix gegen un de Köster ok nich. So geiht Hans na vörn, stellt sien Teelicht up't Altaardook hen, treckt en Schachtel mit Rietsticken ut de Tasch un steekt "sien" Lichtan. Nahst geiht he to sienen Platz in de drütte Reeg up'e linke Siet an'n Rand un sett sik hen. De annern Lüüd hebbt in de Twischentiet begrepen, dat dit Hans sien Platz is, un so hollt se em frie. Dat is aver mal en fein Gottesdeenst! Hans meent, de Paster höllt de Andacht blots för em. He kickt jümmers na sien Teelicht hen. De Flamm lüücht heel sinnig, un Hans is bannig tofreden.

Tohuus snackt he eerstmal wedder mit sienen Herrgott.
"Weetst du, leve Gott, dat is en prima Idee mit dat Licht, mit "mien" Licht. Dat gefallt mi goot. Dat will ik man so bibehollen." De leve Gott smuustergrient un nickköppt.

De Tiet löppt un geiht up Oktober to. Jedet Mal hett Hans en Teelicht bi sik un stellt dat up'n Altaar af. Nu blifft blots noch de tokamen Sünndag, un dor is Oorndank. Dat is denn de letzte Gottesdeenst för dit Johr. Schaad, dat hett Hans so goot gefullen mit sien egen Licht. Ganz hell is em in de Twischentiet vun binnen worrn. Nu mütt he bet Pingsten in'n tokamen Johr töven. Em warrt heel benaut to Moot. He grabbelt mank siene Teelichten rüm un findt en besünners schönet. Dat Licht sitt in en rode Hüll. Süht meist so ut as füürroot. Oh, dat kümmt up'n Altaar! Dat süht besünners schöön ut. Un wo dat för dit Johr de letzte Gottesdeenst is, dor sall dat ok fierlich sien.

As Hans in de Kapell is, stellt he sien Teelicht up'n Altaar hen un höllt dor en brennen Rietsticken an. "Zisch" seggt dat, un Hans verfehrt sik ollich 'n beten. Aver denn brennt de Flamm rein un geel. Gediegen, meent Hans, ditmal is de Flamm duppelt so groot as süs. Aver dat süht schöön ut, wunnerschöön. Denn sett he sik up "sienen" Platz hen, un de Oorndank-Gottesdeenst fangt an. Hüüt hett de Kösterfruu allens besünners schöön smückt. Vörn up'n Altaar hett se Früchten utbreedt, un up'n Footbodden steiht en Kiep mit Kantüffeln, Kohl, Wötteln, Porree un Sellerie. Un en besünners grote Vaas mit blöhen Astern steiht ok up'n Footbodden. Up'n Altaardook steiht ok noch en Korv mit Broot, fein mit Papeer-Servietten dekoreert. O, wat süht dat allens goot ut un wat rüükt dat so schöön na Gemüüs! De Blockflöten speelt, un de Lüüd, de singt luuthals:
"Mit Plögen un mit Saien doot wi uns Wark op't Land —— All de goden Gaven kaamt her vun Gott —"
De Paster will all de Strophen hören. Dat duurt natürlich.

Hans hett twischendörch jümmers wedder na "sien" Licht henkeken. Oh, wat brennt dat schöön! Aver dor hett woll doch en Uul seten orrer villicht hett sogoor de Düvel sienen Peerfoot in't Speel. De Korv mit dat Broot un Hans sien Licht, de staht doch en beten dicht tosamen. As de Lüüd graad bi de letzte Strooph sünd, langt de Flamm vun Hans sien Licht na de Papeer-Servietten röver, un mit'nmal brennt de Brootkorv. De Lüüd hebbt ehre Nääs noch in't Gesangbook, de Paster ok, aver Hans hett dat Malöör mitkregen. Wat'n Glück, dat he an'n Rand vun de Reeg sitt un denn noch so wiet vörn. He stört na'n Altaar hen, treckt de Astern ut de Vaas un gitt dat Blomenwater över den brennen Brootkorv. "Zisch" maakt dat. Dat Füür is ut, aver Hans sien Licht ok. He mag sik nich wedder up sienen Platz setten. De Lüüd, de kiekt em all an un sitt dor as vernagelt. Dor geiht he in de Mitt dörch de Kapell un sliekt sik liesen rut. Hier kann he nich mehr blieven. Hier hett he keen Licht mehr. He geiht na Huus, maakt sik enen Tee, sett sik mank de Beerbricken un Rietsticken hen un blifft dor so sitten, bet dat düüster warrt. Denn krüppt he mank siene Spoordosen to Bett. Mit den leven Gott will he hüüt nich mehr snacken. De hett hüüt keen Spreekstunn för em, meent Hans. Un of he noch mal to'n plattdüütsch Gottesdeenst gahn sall, dat weet he nich. Is je ok noch bet tokamen Pingsten Tiet. Aver mit'n egen Teelicht kann he dor nich mehr upkrüzen, dat is kloor. Mal kieken, wat de leve Gott dorto meent, wenn he denn mal wedder Spreekstunn för Hans hett.