De Wööst bleuht

vun Rudi Witzke



Bleuhende Wööst dichten bi Jerusalem

De Wööst, Afbild vun Leven, bleuhte ok för juuch eenmaal,
orrer se ward dat daun,
wennehr dat weer orrer sien ward, weit nüms von sik so genau.
Sünd juuch Weeg ok nu vull vun Steen,
se sünd und weern dat maal minner maal miehr,
nich een lütten Halm kunn denn in den glöhenden Bodden wassen,
Leven verbrennte al in de iersten Morgenstunnen
un in de Nächt schreckte Frost,
deipe Frost pierte de Wörtel un dat drieven Gröön.
Steinig Grund un Hitt un Frost laadt nich to Blieven.

Ji güngt —, ji güngt anner Weeg,
juuch eigen Weeg,
ji güngt den warmen Regen na,
de för juuch un dat Leven allerbest weer.
Ji leevtet dor.

Un alltiets bleev in juuch
dat binden Band, an dat ji af un an tossten,
dat Friesien to pröven.
Aver dat fesselnd Reep lööt nich loos.
Denn weer dat aver för juuch in bedrängen Stunn
dat hollen Seil,
den Stort för Ogen
hackte dat Reep in
un redte.


En dröömt Welt

Dor sünd jie bleven dörch de Tieden,
bleven een för den annern,
wiss belevt ji noch maal juuch bleuhen Wööst,
nüms weit, woans se utsüht.

Un wo lang se blifft.
Un ji.


Text un Biller: Rudi Witzke
Bild 2: Lydia Vansbotter

6.4.2018


na baven