Noch will de Nacht nich wieken,
Tranen lopen över't Gesicht.
"Laat den Beker vörövergahn!"
Doch Blaut un Krüüz, den Doot bringt
de neegst Dag.
De em nafolgten, sünd bang
vör de Grieper,
dat leeg toven Unweder
un sik sülvst.
Se nehmen Rietut.
Se staht nich to ehren Herrn.
Se laten den Tempel Tempel sien,
wo de Vörhang rittt vun baven daal na ünnen.
Maria Magdalena alleen geiht
vör de drütte Sünn na't Graff.
Nüms glöövt de Bott, de se bringt:
"Hei is nich doot,
hei is upstahn, worhaftig upstahn."
Is Ostermorgen!