Twölf Stopen Höpen

vun Berthold Cordes


„Dat rechte Been hooch un na vörn pedden, rechte Been hooch un na vörn pedden, rechte Been hooch un …“, so geiht dat nu al en ganze Wiel. Jümmer wedder mutt ik mien rechtet Been in Gedanken vertelln, wat dat to doon hett. Un af un to deit dat denn ja uk, aver nich jümmer. Dat, wat siet Kinnerdaag ohn natodinken von sülms gahn hett, dat maakt dat rechte Been nich mehr mit. Dat, wat dor denn bi rutsuurt, sütt so unbeholpen ut, dat een, de dat süht dinken mutt: „Jeedeen Momang fallt he üm un liggt op den Bodden!“

Kort na mien Slaganfall weer dat noch leger. Ik kunn man blots in'n Rullstohl sitten un mi so en paar Meter vörwarts bewegen, bit na't Klo hin. Aver wo schull ik de Döör apenmaken? De rechte Arm weer jüst so fuul un möök keen Anstalten, hier to helpen. Also bleev blots noch de Weg na de Pingel un de Krankensüster to ropen. Wo geern harr ik ehr woll de Arbeit afnahmen, de nu op ehr tokeem, blots dormit ik ut de Büx keem. Denn noch den Weg trüch, dat güng nix beter. Endlich op'n Stohl sitten, blots sitten un avents in't Bett!

Mien Wünsch-di-wat-Zedel is gor nich so lang: All'ns alleen können – opstahn, antehn, in'n Rullstohl, na't Klo, an't Waschbecken, waschen, Tähn putzen, raseren un kämmen. Dat müss doch woll hintokriegen wän. Un mit'n beten Hülp güng uk dat Fröhstücken. Dat boot di op un du büst stolt op jeden lütten Spoot. Na'n gode Week is de Zedel afarbeit un kiek mal an, dat meiste geiht alleen, woll nich tobest, aver doch so, dat een dormit trechtkummt. Blots in'n Rullstohl sitt ik jümmer noch un op de Fahrt in't Reha-Krankenhuus stell ik mi vör, wo dat nu denn woll wietergahn schall. Schull mien Droom, wedder alleen gahn to können, woll doch noch mal wohr warrn?

Mit disse Gedanken bün ik aver nich alleen. Noch an'n sülvigen Dag besocht mi mien leve Fro in mien Zimmer in'n 3. Stock. „Wo büst du hier denn blots ropkommen mit den Rullstohl?“ — „Ganz eenfach: Rullstohl in'n Fahrstohl un drücken op de Dree; denn mit de linke Hand dat Rad anschuven un mit den linken Foot den Stohl utstüürn bit vör de Zimmerdöör, licht gegen de Döör drücken un schon büst binnen.“ – „Un wie schall dat to Huus gahn? Ik heff al mit unsen Dörpssmitt snackt. De schall an de beiden Stöpen vör de Huusdöör Handlöper
anbringen.“ – „Ja, dat schall he doon, un wenn ik noch en poor Daag euv, denn warr ik dat woll trechtkriegen, alleen in't Huus to kamen.“

Unser Nadinken geiht man noch wieter. De Slaapkammer is baven in'n eersten Stock un wo ik dor hinkamen schull, kunn ik mi noch gor nich vörstellen. „Wi hebbt doch ünnen noch dat Eetzimmer. Dat ward doch gor nich mehr bruukt, nu, wo de Kinner all ut'n Huus sünd. Schull'n wi dor nich de Slaapstuuv inrichten könen?“ Miene Fro harr uk dittur den rechten Infall, miene Bedinken bisiet to schuven, uk wenn ik jümmer noch den Gedanken harr: „Dat mutt ik schaffen, dor alleen de Trepp hoochtostiegen!“

De neegsten Daag werrn vullstoppt mit Tieden dat to euven, wat mi wedder flott maken schull: Wasch- un Antehtraining, opstahn ut'n Rullstohl, freehännig stahn un verseuken, en poor Schreed to gahn, mit'n Rollator versteiht sik. Dorto müss ik aver erst noch de rechte Hand wat gängig maken, woans schull ik anners den Lenker holen oder de Brems antehn?

Petra oder Kathrin oder doch Meike, is ja uk egal, wat se heet, weer mi ene grote Hülp in disse Tiet. Se worr nich mööd, mi dit un dat bitobringen un möök mi Moot, nich optogeven. So güng dat Dag för Dag. As ik er vertell, dat ik nu blots noch dat Treppenstiegen lehren mutt, dormit ik to Huus överall sülvst hinkamen kann sä se: „Das schaffen wir auch noch!“ Dorbi wies se mi den Treppenopgang, de för all de Lüüd dor weer, de nich den Rullstohl bruken dään oder wullen. „Hier werden wir ab morgen üben und dann wird’s schon klappen.“

An'n neegsten Morrn stünn ik betiets op, maak mi trecht un hööl mi uk bi't Fröhstücken nich alltolang op. Denn güng dat to de Therapiestatschoon. „Frau Hoffmann, Sie nutzen heute das Geh-Gelände?“ – „Ja, und anschließend den Treppenaufgang.“ Hoffmann, is dat nich de rechte Naam für een, de di dat Lopen un Treppenstiegen bibringen deit un di höpen lett, di alleen to Huus to bewegen?
Dat Trainingsgelände buten weer en holprigen Weg mit ünnerscheedliche Ünnergrünn: Sand, Gras, Platten, Koppsteenplaster, Holtbodden, Teer un Bohlen. Twüschendörch weer he ünnerbroken dörch Stopen, op un dal, een ganz Stück Arbeit för een, de dat nich mehr so wennt is. Dit Gelände weer nu mien Riek; dat heet unse Riek, denn ohn Fro Hoffmann weer ik dor woll nich trechtkamen. As wi disse Arbeit achter uns harrn, güng dat in't Treppenhuus: twölf Stopen hooch un wedder dal. Ik versöök dat, vörsichtig un suutje. Op halve Streek baven ankamen, ward sik verpuust un denn op de anner Siet wedder na ünnen – schafft! Ik sett mi
op een Stohl. Tranen staht mi in de Ogen. „Auch das muss raus, alles raus!“ Fro Hoffmann frei sik mit mi. Ik dank ehr för ehre Möh un Gedüer mit mi op den Weg trüch in en Deel Sülvststännigkeit – mi keem dat vör as 'n Droom.


23.6.2019


na baven