Af un an denk ik dat

vun Claus Günther


Kannst di vörstellen, dat wi uns tofallig begegent, du un ik? Af un an denk ik dat. Wat segg ik denn to di? Moin? Wo geiht? Ik meen, du leevst doch noch, oder? Wat seggst du? Dumm Tüüg? Mag woll ween. Ik kenn di jo nich. Egenlich müss ik Se to di seggen, man de Ehr will ik di nich doon — nich na den gresigen Unfall, liekers de bannig lang her is. Weerst du jung oder oolt to de Tied? Ik weet dat nich. Büst du 'n Mann oder 'ne Fro? Nix, gor nix weet ik vun di. Ik weet blots, dat du Gas geven hest un utneiht büst an den Avend. Fahrerflucht neumt dat de Afkaten. Dat hest du mookt.
Ik gläuv, du büst en Mann. En Kehr-di-an-nix un Hasenfoot vun Mann. Graadto seggt: Een vun 183 Autofohrers, de dunntomalen binnen ene Week alleen in Hamborg utbirst sünd na en Unfall, to den se Schuld harren. Dat geiht na dat Motto: "Üm dat beten Blickschoden den Schodenfreeheitsrabatt op't Speel setten? Ik doch nich!"

Allens minschlich? Mag ween. Aver wat is, wenn dat üm en Leven geiht? Tuckst du de Schullern? Seggt di de eerste November 1974 nix? Lang verjohrt, meenst du? Dat weet ik woll. För mi aver nich. Un wat is mit di? Denkst du noch an dat, af un an? Du hest dat seker ielig hatt an düssen Freedag, bannig ielig. Anners kann ik mi dat nich verkloren, dat du dor mit Tempo 70 lang karjoolt büst. Tügen hefft dat loter utseggt. Woneem dat weer? In Eppendörp, Martinistroot, an de Eck vun de Frickestroot, nipp un nau 17 Klock un 26 Minuten. Dat is de Tied vun den Tosomenstoot, den Opprall op diene Koor, seggt de Unfallbericht. Helpt di dat? Du muttst dat doch weten!

Nattkoolt weer dat an den Dag; de Heven gries un grimmelig, un de Biesternis hett sik freuh rafsenkt. Af un an hett dat pladdert, un op de Stroten leeg veel glitschig Loof. Dor müsst di wohren as Footgänger, sünnerlich wenn du öller büst! Un as Autofohrer? Wenn du de büst, den ik meen, un wenn du di wedderkennst, denn segg ik di wat: Du hest enen Minschen dootfeuhrt. Dootfeuhrt un di ut'n Stoff mookt!

Dat du to snell karjoolt büst, veel to snell, heff ik al seggt. Man dor, woneem dat passeer, weer en Zebrastriepen! Överweg en bogenen Mast; an den hüng baven en groten Kassen, de hell lüchten dee, överdüütlich utstaffeert mit en groten Footgängersymbol. Düsse Kassen hett Licht op den Footgänger-Övergang smeten — dat mutt een doch sehn! Weerst du besopen? Weerst du op Droog? Dien Auto is swatt west, swatt mit orange, stimmt dat? Solk Spleten hefft's in den blootversmerten Mantel vun de Person funnen, de du övern Hupen feuhrt hest. Op ehre Handtasch weer en Afdruck vun dien Autoriepen, bavento markante Afschürfen un scharpe Sneed. Allens Sporen vun di.

Wat harrst du vör, woneem wullst du hen an düssen Avend? Is een achter di her west, hest du wat utfreten? Egol. Dat du losroost büst un enen Minschen överfohren hest, muttst du mit dien Geweten afmoken. Aver wat för enen Grund geev dat, eenfach banghaftig uttokniepen? Hest du överhaupt bremst? Tominnst en lütt beten bremst? Nee, segg ik, nee, un dreemol nee!
Ik heff allens naleest. De Berichten, meen ik. Dien Opper is 'ne Fro west, een kann ok seggen: en Daam. En fründliche ole Daam, teemlich lütt vun Figur. Ik warr noch snacken vun ehr. Du schasst se kennenlehren. Se weer to de Tied 77 Johren oolt.

Wat seggst du? Jo, ik kann ok reken: Hüüt harr de lütte Daam nich mehr leevt, so oder so, na so lange Tied. Man dat befreet di nich vun dien Verantwoorden! Ik kann di meist allens nasehn un will wohrhaftig nich natreden na all de Johren, aver dat du mi-nix-di-nix övern Diek gahn büst na den Unfall — nee du, dat kann ik nich begriepen.

De Fro, de du dootrammt hest, hett en Plastiktüüt mit Tüüg bi sik hatt, Tüüg, dat ehre Fründin toheur; se harr dat för ehr wuschen. De Fründin weer tachentig un leev in en Olenwahnstift in de Martinistroot. Mit ehr Wäsch keem se nich mehr trecht.

Ik kann mi noch goot besinnen op düssen Dag un dat Unheel, dat kannst mi gläuven. Dat warr ik nienich vergeten! Ik heff mi sorgt üm de lütte ole Daam, heff anropen bi ehr, as ik na Huus kamen bün vun miene Arbeit. Dat heff ik elkeen Dag mookt, se anropen, denn wi hefft uns redig goot un lang kennt, wi twee — noch vör mien eersten Atentog! Man ik heur blots en 'Tuut', un noch mol 'Tuut' as ik anreep, wieder nix. Ik keek op de Wandklock: twintig na söss.

In düsse Tied is de lütte ole Daam al doot.

Egenlich weer se noch fien toweeg för ehr Öller, sünst harr se dat gor nich moken kunnt, mol even vun Wilstörp in Harborg na Eppendörp hen mit de vulle Tüüt un later wedder trüch. Man se müss doch hölpen! Op dat slechte Wedder wull se keen Bedacht nehmen, se weer jo noch goot to Foot. Acht geven, jo, dat wull se woll. "Vorsicht ist die Mutter der Porzellankiste!", dat weer ehr Snack.

Kiek, nu is se in de Martinistroot anlangt. Glieks hett se dat schafft. Hier is de Zebrastriepen. Ehr se dwars röber güng, kiek se linkerhand, denn na rechts, heel na Vörschrift. Allens free. Denn man los!

Meist hett se dat schafft op de annere Siet, twee Meter noch bit to'n Kantsteen … In düssen Ogenblick hest du se foot kregen mit dien Auto. Se hett di nich sehn, Minsch! Se kunn di nich sehn, wieldat du ut de Biesternis stracks op ehr torast büst — as en Geschoss. Gnadenlos! Rrrumms!

Se is dör de Lucht flagen bi den Tosomenprall. 43 Meter wiet. Dreeunveertig Meter! Poor Lüüd hefft dat mitkregen, een hett 112 anropen. De Minsch, den du överfohren un in'n Steek loten hest, is noch in't Krankenhuus kamen, in't UKE Eppendörp. Üm 18 Klock un 3 Minuten hett en Dokter ehren Doot faststellt.

Büst du noch dor? Heurst du mi noch to? Wat büst du egenlich för een? Kannst di vörstellen, wo mi tomoot weer, as dat Telefon pingel un ik dacht: Endlich, de lütte Daam ropt an! Aver denn weer dat de Polizei un seggt mi, dat se storven is. Verkehrsunfall. Fahrerflucht.

Annern Dag bün ik na ehre Wahnung, ik harr jo Slötel. In de Köök leeg en lütten Kopp Wittkohl, den wull se an'n Wekenenn eten, un ut'n Breefkassen fisch ik dat Daagblatt, dat se abonneert harr. Dütmol stunn de Noricht vun den Unfall binnen. Nu harr ik dat swatt op witt ...

Dootfohrer, segg an: Schall ik di vergeven? Af un an denk ik dat.


Biller: Jasmin Apcin, apcinart.com
31.8.2015


na baven