Lütt beten freun

vun Karl-H. Nissen


Wi harrn uns lang nich sehn.

Fröher harrn wi mit’nanner to kriegen. He weer en staatschen Keerl un kunn goot snacken. Nu stünnen wi neven’nanner up den groten Parkplatz un wullen in densülvigen Laden.

„Hallo, wo geiht? Goot sühst du ut!’’— un denn hett he snackt, so as fröher. — Nee, nich so as fröher. He hett schimpt, över allens, över Politik un Politikers, över de Toständ in de Welt un in uns Stadt, över dat Fernsehn un ok över uns Blatt.

„De bringt Plattdüütsch! Wat sall dat? Ganz un gor unnödig! Warrt överhaupt nich mehr bruukt.“

Nix, aver rein gor nix weer em na de Mütz. Ik heff em nich wedder kennt.

„Minsch, Jung, gifft dat denn gor nix, wo du di en beten an freuen kannst, an dien Enkelkinner, en goot Book, de Blomen in dienen Goorn?“ Nee, för em weer allens groten Schiet.

In den Laden güngen wi ut’nannner. Wi hebbt uns towinkt: „Holl den Kopp baven“, un dat weer dat denn.

Gor nix, ok nich en lütt beten to freun? Dorbi gifft dat so vele Saken, oft lütte Saken, de di so en beten in’n Gang bringt, so as letzt bi mienen Doktor. He weer ganz tofreden mit mi.

„Twee orrer dree Kilo weniger, dat kunn nich schaden,“ hett he meent. „man maken Se dat nich so dull. Weten Se, mal richtig goot eten un drinken, dat höört to de schönen Sieden in uns Leben.“ Hett mi goot gefullen, dor wüllt wi uns an hollen.

Vör uns lütt Garage steiht en Regaal. Up dit Regaal leeg enen Dag en Plastiktüüt. Uns Tüüt weer dat nich. De leeg den annern Dag dor un ok den drütten. Denn heff ik dor mal rinkeken. Böker weern dor in, veer Stück, in Ledder bunnen, mit Gold, vun 1880, Plattdüütsch, Fritz Reuter. De kunnen doch blot för mi sien. Nu staht de ganz vörnan in mien Bökerbord.

Wenn de nich för mi sünd, denn geev ik de wedder her, avers eerstmal freu ik mi.


14.5.2015


na baven