"Workeen op Reisen geiht", so heet dat ja woll in'n Volksmund, "dee kann ok wat vertellen!" Wenn een sik åvers 'n Huus buen deit, gifft dat tominnst evensoveel to vertellen, ünner Ümstänn' sogor noch 'n beten mehr, wenn dor to'n Bispill nich willkåmen Gäst vun alle Sieden, ok vun "båven un nerrn" in de Mööt kååmt ...

Leve Besöök bi't Buen

vun Klaus-Dieter Tüxen

Rut ut de Etååschenwåhnung, in dee dat vör Larm nich mehr uttohool'n weer, wieldat to'n Bispill een vun de söss Familienböversten as Suldååt wieder weg statschoneert weer un jeden Morgen all Klock fief mit veel Spektåkel ut'n Huus polter ...

Oder åvers een anner, dee jümmers wedder alltogeern bit deep in de Nacht, seggt wi mål, fiern dä, so dat för dat "normale Volk" veer Stünnen Slååp för de Nacht nåbleven ...

Dagsöver weern denn ok dee dorto passenden Gören twindig bit dörtig Mål an't Kötern, twintig bit dörtig Mål mit seehrs Holttüffeln an de sösstig Stopen treppdål un, nakloor, ok wedder trepphooch. Klås sien egen Gören müssten de Klotzen in't Huus in de Hand nehmen, wat se meist gor nich inseh'n wullen.

Naja, Unkruut dor över, is ja all 'n Tiet her. Toeerst wullen Klås un sien Fru Ingrid ja in Loos', wat twischen Eckernför un Kappeln liggt, buen, an de Wennhåmer vun 'n niege Strååt, dee "Ehlerskoppel" heten schull, nå den olen Börgermeister Ehlers nömt.

Man, een'n Dag, ehrdat de Verdrag ünnerschreven warrn schull, weer'n de beiden, Klås un sien Ingrid, nochmål nå dee Steed henfohrt, wor se ehr Huus henstellen wullen.

Dat weer so'n fein luuschigen Harvståvend, uns as se denn so dor stünnen, worrn se dat so richtig gewohr, dat seehrs Huus, för dat ok blots een Flackdack vörseh'n weer, "vis-á-vis" vun de Looser Meierie to Ståhn keem. Klås froog sik, wat dat woll sien müsst, utgerekend güntsiet vun dat eenzige Kraftwark op de Halfinsel Swånsen?
Wenn't ok swoor full, hier wull hee nicht to Wåhnen kåmen; — bit an sien Levensenn? — Nee!

Klås stell' sik vör: Fröh morgens, Klock dree, güng dat all los mit dat Melkkannengeklöter un, so hett man em vertellt, all' Nääs lang platzt de Filters un denn stöff de ganze Gegend vull vun Melkpulveraffäll'.

Un denn dat Köhlwåter, dat worr in de Au, 'n Nevenarm vun de Kolholmer Au, dee in't Moor bi Moorbrüüch rutkeem un in dat Ornumer Noor in de Slie utlöppt, de Grenzverloop twischen Meierie un Huus-Grundstück inleitet, dor küselt jümmersto 'n halve Meter hoge Dampwulk över de Au.

Nee, dat Oordeel weer fullen, hier wull Klås nümmernich sien'n Levensåvend in de Mööt kieken. Hee weer twoors 'n lütte beten bedröppelt, un sien Ingrid kreeg bilütten dat Hulen, man, dat nütz' nix, hier güng dat nich wieder! Noch 's Åvends worr Bürgermeister Feige anropen un denn weern se dormit torecht!

Sünnåvend, twee Dååg låter, hebbt de beiden all fröh op de Zeitung mit de Immobilien-Annoncen töövt, ja, un denn full foorts "Grundstück in Friedland, nahe Eckernförde" in't Oog. 'n Ogenblick hebbt se noch berååtslåågt, sik denn in't Auto sett un sünd nå Friedland fohrt.

Dat Grundstück weer licht to finnen, Klås un sien lütt Fru hebbt sik op de Steed in dat Stück Land, mit Blick över't Windebyer Noor un nå Eckernför röver, verkeken. Foorts worrn all de Hevels in de Gangen sett un noch an 'n Nåmiddag harrn se all dat mündliche "kann losgåhn".

Gau keem all'ns in de Reeg, un dat duer nich lang, dor harrn de Muerlüüd ok all den Keller un dat Parterre ut de Eer rut muert. Op Fienheiten wüllt wi nu nich wieder ingåhn, wieldat jedereen weet, wat in so een Huus all rinhören deit.
Veelmehr wüllt wi mål vun de een oder anner "leve" Besöök vun alle Sieden, vun "båven un nerrn" vertellen, dee dat all "goot meent" hebbt. Duer nich lang, dor keem een vun de tokåmen Nåvers, dee Luftlinie dwarrs dörch't Dörp wåhnen dä, op Klås to un hett em so richtig opbuet:
"Nu segg blots, hier wullt du buen? Dat warrst du noch bereuen, åvers mehr will ik dorto nich seggen!"
"Dat is denn woll ok beter so, tschüüß denn", sä Klås un leet em ståhn.

In Gedanken hett Klås sik åvers noch männichmål sien Wöör rintrocken, man, verståhn hett hee se bit hüüt nich, dat is nu all över veertig Johr een vun de smucksten Grundstücken in dütt Dörp, unverbuet mit wiede, frie'e Utsicht.
Een anner Besöker keem vun "nerrn" un greep em evenso gootnåverschaftlich ünner de Arms: Börgermeister Pochhammer stell sik as de Düvel in Person vör, denn he keem op 'n schönen Sünndagmorgen över sien Länderien, dee he an de Sååttocht verpacht' hett, op Klås sien Stück Land un meen, mit sien krummen Fingers op een'n Findling wiesen dä, dee vun't Utschachten vördag kåmen is un half op Klås sien Land un half op de Koppel blangenbi leeg:
"Dee Steen dor mutt weg, dee liggt op fremdet Grund un Bodden!"

De beiden sloten dormit foorts Fründschop, as Klås em to Verståhn geev, dat hee bi em ok op fremdet Land steiht, hee müch doch dorvun dål gåhn. Ja, un denn worrn to'n Åvend noch 'n poor Mannslüüd mit ornlich Knööv ranhåålt, üm mit veel Möögd denn "Findling" vun't Feld to schuven.

'n ganze Tiet dornå schull een's Dåågs de Rohbue-Afnåhm sien un Klås worr all vörwarnt, dat Kock, so heter de Kontrollöör, 'n Stinkstevel vör denn Herrn sien schull, dee dat all de Bueherrn in'n Omkrink swoor to schåpen möök. Klås hett dorvun "tofällig" Wind kregen, dat hee kåmen wull, hett sik vun'n Deenst frie mååkt un denn rut nå Friedland.

Hee weer denn — hier noch an't Doon un dor noch an't Doon — as miteens de Preester ut de Gemeen in denn Bue achter em stünn, dee sien nieget Schååp kennenlehrn wull. O Gott, Besöök vun "båven", dee hett em grååd noch fehlt! Eerst verfehr he sik bannig, un denn — hett hee denn Gott'sdeener kloor mååkt, dat he doch ornlich wat stören dä. "Deit mi leed, Herr Paster, mien Bue warrt glieks afnåhmen, un dorbi kann ik See överhaupt nich bruken, denn dee, dee denn Rohbue afnehmen deit, höllt sik sülvst för denn Herrgott ...!"

Klås kann sik gor keen Riemel dorvun måken, worüm hee nümmernich wedder kåmen is, ja, un denn hebbt se sik ok 'n beten ut de Ogen verloor'n.

"Wokeen hett See vertellt, dat ik hüüt kååm?" froog mit'nmål achter Klås een, 'n korte Tiet nådat de Preester weg weer.

"K-keeneen", ånter Klås, "b-bün tofällig hier, is ja ok noch mehr as noog to doon!"

Hee wull dat nich glöven, een mark' em an, dat he ornlich wat füünsch worr un dat kregen Klås un sien Ingrid denn ok 'n poor Dååg låter schriftlich, mit 'n Mängelbericht, bi dee he sik ok noch verdåån harr. To'n "Glück" kunn he denn för de Endafnåhm nich mehr tostännig sien, een Slaganfall hett em ut'n Kurs smeten, — dat dä de beiden, Ingrid un Klås, åvers denn doch leed.

Klås, för sien Deel, harr intwischen all lang de Snuut vull, vun all de klookschiet'schen Besökers mit ehr goot meente Rååtslääg — un hee hett jümmers noch dat smuckste Stück Land mit Huus in dütt Dörp.