 |
Diederk vun Ewald Eden Tau'n Anhören hier klicken:
Oabendbrotstied is över d’ Huus fall’n. Buten gliddert de blengerige Fröst över dat Land — Schnee licht in d’ Lücht. In veer Wäken is Winachen. Diederk kummt pulterich in de Köken — he kloppt sükk de Aarms, dat dat Blood wäär anfaangt to lopen. „Tini — moak mi man gau een stieven Grog — veer Stünn’ns hevv ik an d’ Stroat stoahn — de Bulldoch har Plattfoot. Schmitt Gerds kunn nich so flink een neeän Reifen besörgen.“ Sien Nöäs is vöör Koal rein blau anlopen. „Ikk har all in d’ Kiwi, dat ji bi Emil Egts in d’ Krooch verhoagelt ween,“ schleit hüm tomööt. Tini, wat sien Froo is, steit an d’ Kökendisch — vöör sükk een grooten Schöädel mit Deech. See steit mirden in d’ Winachsbakkeree. So, as see de Eier över de Kant tweihaut — man kann hör de hillige Gnadderichkeit ansehn. Und hörn kann Diederk de ok: „Ik wull di Hinnerk all achteran stüürn.“ Hinnerk is sied veertich Joahr up de Hoff — van sien Schooltied an. Bi Diederks Voader is he all as Knecht west. Wenner hüm moal een froacht, wat denn sien Boantje in de Bedriif is, antert he foaken mit schmüstern: Grootmaid — Mädchen für alles — löpt dor denn noch mit för de, de nich weeten wat dat is. Tini hett sükk van d’ Disch wächdreit. „Dat hevv ik denn oaber loaten — wiel — övermörgen is Vullmoand — un bevöör Hinnerk ok noch wäär verszakkt...“ See schnakkt nich wiider, de Kädel faangt jüüst an to fleuten.
De Grogglöäs pingeln as Winachsglokken. Ut de bruune Buddel klukkert de Rum in de Glöäs, as de Rotwiin Sönndachs in de Kaark dör de Paster sien Halsgatt. Dat Rüken van de goode Stoff ut Jameikoa trekkt as so een Foahn över de Disch hen. Oma, de mit an d’ Disch sitt, kricht all krüllern in d’ Nöäs. Diederk stött sien Froo an: „Nu wees man nich so knieperk — twee duumenbreet mooten dor all inwääsen — anners köänt wi joa Schöädelwoater drinken.“ Tini moakt heel grode Gluubschoogen: „Wat heet wi? Ik will vöör dien Moder un mi een Grog moaken. Vöör Hinnerk un di do du dat man sülvst — ik bün doch keen Krööger.“ Diederk hollt leever still — sien Brand van eergüstern sitt Tini noch hoch. Noa d’ Schwienovlävern bi Barchmann hevvt he un Hinnerk doch verrafftich twee Birgen versoapen — oaber moal eerlich — wat schall man anners ok doon, wenn man bit mörgens üm veer in d’ Krooch tohoop sitt. Tini besinnt sükk denn oaber doch anners, un kricht noch twee Glöäs ut d’ Schapp. „Roop Hinnerk man ähm rin — de is noch in d’ Koostall“ — sächt see all een spierke sinniger to Diederk. Diederk bruukt gannich dör de Achterköken to bölken — Hinnerk steit all in de Dör — för middelamerikoansche Soaken hett he een Nöäs. „Na — Buur, wi mooten mörgen woll hen to Dannenbööm schloahn — dat word Tied — de eersten Upkööpers ween all hier“ — brummelt he vöör sükk hen. „Winachen steit vöör de Dör“, sächt he noch halvlastich achteran.
„Well steit vöör de Dör?“ kreit Oma dortüschen. See hett Hinnerk sien Schnakk nich recht mitkrägen, wiel see nich mehr bestich hörn kann. Un wenn Oma wat nich mitkricht denn is dat nich good. „Loat de aarm Keerl doch rin — de kricht joa iiskollt Footen buten. He kann doch een Grog mit us drinken.“ Diederk pruust vöör Lachen so in sien Grogglas, dat de Speuters över d’ Disch fleegen. „Mien Jung, dat is heet — du mutts ok nich so biersich wääsen bi d’ drinken — näämt di doch nümms wat wäch — de Keerl, de buten steit ok wiers nich — to Hinnerk — nu nööch hüm doch rin!“ Oma word all rein füünsch — see will woll för Gewalt weeten, well dor för de Dör steit. Tini kann bold nich an sükk hollen un word twee Trää luuder: “Oma — Hinnerk hett sächt, Winachen steit för de Dör …!“ „Och soo“ — Oma foat rein beruhicht mit beid Hannen hör Grogglas — „de loat man buten stoahn — ik hevv dorcht, dat wee een van de Noabers.“ Un wenn ji nu heel verdwarß för d’ Joahr up de Fierdoach luurt, un jo wunnern, dat dor niks kummt — schluurt man ähm bi Tini un Diederk vöörbi – dat kann good wääsen, dat Winachen dor jümmers noch vöör de Dör steit.
|
||
|
23.12.2012 |
