Mien Wochenend

vun Friedrich Ehlbeck


To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Friedrich Ehlbeck in holsteiner Platt.

Paarmal in't Jahr, von Tied to Tied,
kummt dat manchmal uck so wiet,
dat us Vadder un us Mudder
mal Urlaub makt, un ick mutt fuddern.

Ick mutt denn all de Arbeit maken
un mi uck sülbst dat Eten kaken.
Bin Buer un Knecht in een Person,
betahl mi denn uck sülvst den Lohn.
Heff ick mal wat Besunners dahn,
dat ward woll jedereen verstahn,
denn rop ick "Fritz, nu kumm mal her!"
Denn geev ick mi son paar Mark mehr.
So aff un to finn ick dat schön,
so rümtowurschteln ganz alleen.
Wat schull dat uck woll nich,
Kannst so väl arbein, wi du wullt,
keeneen höllt di torüch.

Eenmal gung dat uck mal so,
ick wör so richtig beten froh.
Use wolln na Hochtied wieter weg
un ick wör wedder Buer un Knecht.
Ick harr dat Auto noch poliert,
so'n beten an de Stoßstang schüürt,
do seet us Vadder all an Stüür,
he hup al voller Ungedüür.
Us Mudder wull doch bloß noch flink
en Band rümbinn' üm dat Geschenk.

"Wo blifft us Mudder denn nu bloß,
dat ward doch Tied, wi möt doch los!"
Da keum us Mudder uck al jüst,
in Vörbigahn sä se: "Tschüs,
un paß schön op, in Schrank liggt Pinke,
up Weddersehn un winke, winke.
Maandag morgen kamt wi trüch,
vergeet dat Eierseuken nich."
Kuum har se mi uck dat noch seggt,
dar brumm de ole Möhl denn weg.
Ick, mit mien Chromputz ünnern Arm,
stünn ganz alleen nu up de Farm.

Wat nu? Nu man flink mal na den Bäcker
— de ollen Kremschnitt schmeckt so lecker.
Uck von Koopmann ward wat haalt,
warrt all von Wirtschaftsgeld betahlt.



Ja, un wat mak ick nu denn mal?
Ach, vundag is Wochenend,
wo alles rümsupt oder pennt.
Och, denk ick, legg di uck man dahl.
An Fernsehn gestern dat Theater,
wör dat uck ja beten later.
Den Slaap, den kannst jo good gebruken,
vunabend wullt ja uck noch supen.
Vunabend geiht dat jo na'n Schwoof
("Tanz im Lauenbrücker Hof").
So wie geseggt, so heff ick dahn,
ick bin denn glieks na Bett hengahn.

Ick wak wedder up: Du liebe Zeit,
dat is doch nich de Möglichkeit,
de Klock is veer, anstatt twee!
Nu ward dat Tiet för Futteree!
Erstmal sülbst paar Happens schluckt
un denn in'n Stall man ruckzuckzuck.
Un denn güng't allens wie in Storm.
Eerstmol kriegt de Heuner Korn.
Denn man schnell de Eier seuken,
nu krieg'k de Katt noch ünner Feuten —
Hund, wahr di weg, ick heff keen Tiet,
vunabend will ick na Musik.
Un denn wie't man an flinksten geiht,
futtert, molken, Kohstall streit,
Schwien gefuttert, Deel affegen,
dat lüttje Kalv de Melk noch geben,
un Hund un Katt
kriegt uck noch wat.
Denn spölst uck noch dat Melkgeschirr,
so sust man ümmer hin un her.
Na, wer't mal makt hett, weet Bescheed
mit Futteree, wat dat so heet.

Toletzt dröffst uck ja nich vergeten,
uck noch sülben wat to eten.
So am besten vor der Feier
schmeckt mi ne Pann voll Spiegeleier.
Mit Appetit un gooden Willen
kann man dor sien Liev mit füllen.

Nu man rin in't Badezimmer,
mien Tolette mak ick dor jo ümmer,
wasch un rasier mi schwuppdiwupp
un fleit den Marsch: Marie paß up.
Denn so in groten un in ganzen
wör ick in Geist al lang bi't Danzen.
Nu man rut ut de Galoschen,
gau den linken Foot noch woschen,
un wat makt de rechte Foot?
De brukt noch nich, de is noch good.
Un denn nu uck man fix
rin in de nee Ünnerbüx,
nee't Oberhemd noch övertrocken,
Manschettenknööp un Schlips un Socken,
de Fingernägels noch beschneern,
so'n beten wat in't Hoor rinsmeern.
Denn, so baben achtert Jack,
Schnüffelwater nich to knapp.
So, nu wör woll allens torecht,
un ick mök mi up'n Weg.

Do seh' ick dor doch von de Straten:
in Swienstall heff ick Licht anlaten.
Dat kummt bi de Hasteree bi rut.
Ne, dat Licht, dat mutt noch ut.
Wie ick denn so bi'n Swienstall bin,
do denk ick so in mienen Sinn,
kiek man noch mol in Swienstall rin,
ob dat uck wirklich, wie dat lett,
allens siene Ordnung hett.
Hier links de Fetten slaapt schön,
sünd fullgefreten, pußt un stöhnt.
De junge Sög, de olle Hehn,
de knirscht all wedder mit de Tähn,
liggt mit'n Kopp so schön up Stroh,
dröömt woll vun Politik un so.

Man hier nu achter düsse Klapp,
wat seh ick dar, wat is denn dat?
De olle Sög, wat hett dat Beest,
wöhlt dar so rüm, boot de en Neest?
Dat süht ja so verdeubelt ut,
hett so väl Strohkrams inne Snut.
Mensch, denk ick, wat sünd dat för Tög,
so'n Deubelschiet, nu farkt de Sög.
Nu mutt ick hier noch Farken griepen?
Ick künn di Beest den Steert afbieten.
Nu ward nix mit Musik un Danzen,
ick hör nu bloß de Sög noch ranzen.
Dar kannst bestimmt keen Freid bi finn',
nützt nix, wedder rin in Arbeitsplünn!

Hest' son paar Stunn' in Swienstall säten,
denn hest den Arger bald vergeten.
Bi dat Farkengnüggern un de Sög ehr Anken
kummst up ganz annere Gedanken.
Mit de Sög kann ick so good,
dat wi uns jetzt al duzen doot.
Hier mutt man bloß up Farken teuben,
denn denkst nich mehr an Danzvergneugen.

Dar kummt een Farken up mi to,
dat gnappelt vörn an mienen Schoh.
Is dar an Schnuben un an Schuben,
meist as wull he dar woll sugen.
Up eenmol holt he dormit in,
de Schoh is nich in sienen Sinn.
Wie he kiekt, as denkt he: Donnerwetter,
dat is ja meist so taag wi Ledder.
Nu löppt he weg mit schnellen Schritt,
ja, geiht doch nix vör'n echten Titt.
Hier so in Schwienekinderland
is dat doch würklich interessant.

De Klapperstorch bringt grade eben
dat Schweinebaby Nummer söben.
Nu kiek di an, de lüttje Spöker,
de is natürlich wedder klöker;
muttst bi de Sög dar achtern Puckel,
dat nützt di nich, dar kannst nich nuckeln.
Ja, nu fang man an to gnören,
jümmer datsülbe mit de Gören!
Sünd dar eben jüst geboren,
de fehlt doch paar so an de Ohren.
Sünd noch garnich richtig drög,
un schon danzt se ut de Reeg.
Nu krabbelt he bi de Sög ehr Snut,
Junge, dat süht verdeubelt ut.

Das zehnte Ferkel, heff ick tellt,
erblicket nun das Licht der Welt.
Ja mien Lütten, dat kennst du nich,
dat is hier elektrisch Licht.
Ja, nu kiek man nich so grot,
dat is 'ne "Aufzuchtlampe Infrarot"
mit ultraviolette Strahlen,
fein warm, dar kannst di ünner wrahlen.
Dat hett de annern uck al wunnert,
du leevst in twintigste Johrhunnert.

Nee, son Farken is doch seut,
steiht dor op siene lütten Feut.
Kiekt mi so an, as fragt he mi:
"Bün ick hier recht in Germany?"

De lütten Ogen sünd so rund.
"De hier blangen mi sitt, dat is us Hund.
Un ick, ick bin de Ehlbecks Fritz,
nu loop man hin un suug man fix.
Krabbel dor man an de Siet,
de Sög, de röchelt: Freustückstiet.
Sonst kummst to laat, denn gifft nix mehr,
mien Buddel Beer is uck bald leer."
Mien leeven Lüer, ich muss gestehn,
in so'n Swienstall is dat uck ganz schön.
Allerdings: man brukt dorbi
so'n lüttjet beten Fantasie.
Bün nich duhn worn, bün fein toweeg,
dat verdank ick alln's us Sög.

Is nu mal irgendwo en Fest,
wo Fritze sich nicht sehen lässt,
denn weet ji alle, klarer Fall,
de sitt bi de Sög in Stall!



Farken-Fotos: Antje Heßler

1.2.2015


na baven