Latet Glück

vun Heinz Tiekötter

Dat Leben hett Ruth nix schenkt un ehr dat nich licht mookt. As se 31 Johr old weer, is ehr Hans storben un hett se mit ehre dree Kinner, twee Jungs un een Deern, alleen loten. Ruth hett de Tähn tosomenbieten musst, üm sik un de Kinner dörchtobringen. Dat is nich eenfach west. De Öllste weer grood tein Johr old. Wat se vun de Lebensversekerung kregen hett, dat nehm se as Anbetolung för en lütt Reihenhuus. So harrn se tomindst en Dack öbern Kopp. Un se harr dat Glück, dat se, as de Kinner denn 'n beten oller weern un ook verstänniger worrn sünd, wedder an ehre ole Steed bi de Bank trüchkehren kunn.

Liekers geev dat 'n Barg Soken, de se sik för ehre Gören wünschen däe, de se ober nich bringen kunn. Dree Kinner un een Huus, vun dat noch en Rest aftobetolen weer; dor müss se jümmers mit 'n spitzen Bleestift reken. Un se müss de lütt Deern verkloorn, dat se de afleggte Büx vun ehrn Broder antrecken mutt, wenn se düssen Winter nich freeren wull. Ruth ehr Modder harr in de Nobergemeen 'n lütt Huus mit Gorrn. Ut den kunn se sik dat een or annere to'n Eten holen. Un de öllere vun de beiden Jungs, de freuher mit sien Vadder oftens an de Elv angeln weer, harr sik dat afkeeken un kunn nu mit frischen Fisch dorto bidrägen, dat wat op de Töllers keem.

Wat man bi all de groten un lütten Sorgen, de de lütt Fro mit sik rümdrääg, nich vergeten dröff, dat weern ehre Nächte. En junge Fro hett jo Wünsche un Sehnsüchte, much geern mol in starke Arms nomen warrn un sik mol anlehnen könen orrer sik en Root holen. Man dat hett de Sellschop nich toloten. Gau weer in de domolige Tiet dat Ansehn vun en Minschen toschannen mookt un de morolsche Wiesfinger op ehr richt. Un so bleef Ruth mit Rücksicht op ehre Kinner alleen un hett op Mannslüüd verzicht. Un de Tiet leep wieder un sachens an ehr vörbi.

As de Kinner denn dat Huus verloten un sik op egen Been stellt harrn, dor harr se de ersten Falten in Gesicht un all lang griese Hoor. Ruth hett sik de Karkenmusik towendt un hett Sprokenkurse mookt. Un as de Doktersche ehr seggt hett, dat se gegen de Arthrose in ehr Knee Bewegung bruken däe, dor fung se an to lopen. Un mit den sülbigen iesern Willen, den man vun ehr wennt weer, hett se öövt un träniert, un bald leep se Marathon in gode Tieden. Un villicht hett se sik dormit ook 'n beten de Gedanken an de Mannslüüd ut ehrn Kopp lopen.

Siet veer, fief Johrn löppt se nu nich mehr. Nu steiht Ruth elkeen Morgen in uns Fitness-Center un is fix in Gang. Un an ehre Siet träniert Otto. Otto is siet fief Johrn Wittmann. In de Pausen hebbt se beide bi'n Glas Saft tosomen seten un vun sik vertellt. Denn sünd se mol tosomen in Theoter west un letzt Johr hett Ruth ehre verwunnerten Kinner vertellt, dat se mit Otto dree Weken in Urlauf fohrn ward. Dat ober jedeen siene egen Komer hett, dat hett se utdrücklich betont.

As Ruth un Otto trüchkemen, harr Ruth sik verännert. Se is jichtenswo glatter worrn; hett mehr lachen kunnt un harr Funkeln un Sünnenschien in ehre Ogen. Wat weern de baff, as Ruth jem vertell, dat se egentlich blots in de erste Woch twee Komern harrn. Dorno is se to Otto op de Stuuv ümtrocken.

Ik heff Ruth meist gornich wedder erkannt, as ik ehr dreep. Se is en vullkomen annern Minschen worrn, de strohlt un bewegt sik as en junge Deern. Un dat Besünnere is, seggt Ruth, Otto weer de erste Mann in ehr Leben, de se verfeuhrt hett. Un weet ji wat? Ruth is in düssen Sommer 78 Johr old worrn.

Dor hett de Lebe Gott weddermol een vun sien Wunnerwarken henkregen!