14. Febroar — Valentinsdag

vun Katja H. Renfert

Langsam maak ik mien Ogen op. De Hund will rut. Ik kiek to de Klock: kort vör 7. Dat is'n Tiet, do kann ik al opstahn, ahn dat mi de Dag to lang warrt.

Buten is dat ieskoolt. 11°C minus, hör ik denn bi'n Fröhstück in't Radio. Also doch noch'n beten Winter, en paar Verännerungen in't Wedder, de mien Denken un Föhlen bewegt. Siet ik nich mehr arbeiden do, mutt ik jeden Dag jümmer wedder lehren, dat Best ut mien Leven to maken. Dorbi heff ik dat in Vergliek to annere Lüüd goot. Ik heff'n warme Wahnung, heff genoog to eten. An de vele Minschen ahn Ünnerkamen in unse Stadt mag ik gar nich denken, un in so vele Länner geiht de Krieg wieder. Hunger, Krankheit un Dood bestimmt den Alldag för düsse Lüüd.

Un wat gifft dat sünst noch in'e Welt?

Vondaag is Valentinsdag, dor fangt de Poorungstiet vun'e Vagels an. Aver intressert mi dat allens överhaupt?
Mien Gedanken dreiht sik um mien egen Plaag: Wo kann ik mien Arbeidslosigkeit en Enn maken?

In mien Öller wedder Arbeid to finnen, is nich eenfach. Un wat se dagdääglich in'ne Medien mellen över massenhafte Entlotungen, dat Strieken vun Geller, anstiegende Priesen klingt ok nich jüst, dat du Moot kriggst. Dat is för mi keen Troost, dat en paar Millionen annere Lüüd uk vun'e Rezession bedrapen sünd.

Stünnenlang sitt ik nu jeden Dag vör de Glotzkist. Aver op de Duur ward dat langwielig, un ik mark mien Untofredenheit un denk, dat mutt noch wat anners geven as Fern to kieken; wat, wo ik deelnehmen kann. Ik will nich een Dags to de Lüüd hören, de wegen Arbeidslosigkeit an de Stratenecken staht un sik an eer Beerbuddels un -dosen fasthoolt un doch keen Been an de Eer kriggt. —

Um Geld to sparen, fang ik an, Böker to lehnen staats as sünst to köpen. In de Bökerie finn ik Glieksgesinnte, mit de ik över dat Gelesene snacken kann. Een erste taaghafte Schritt wedder na buten is daan. Ut'n Ooltpapier-Container sammel ik Tietschriften. Mood, Politik, ik bün so över allens bestens informeert, kann mitsnacken.

Wenn mi dat to veel ward mit Fern kieken oder Lesen, gah ik mit'n Hund rut.
Wegen den Hund snackt mi de Lüüd oftins an. So heff ik noog Kontakt. Hundfrünnen, annere Arbeidslose, oole Minschen, een bunte Mischung begegent mi dagdääglich. Wi holt inne, deelt uns Banales un Wichtiges mit, nehmt uns wichtig.

Dat sünd Minschen, an de ik fröher wegen Tietmangel oftins vörbigung.

Na un na entdeck ik mien Kreativität. Ik speel Keyboard, schriev Geschichten, mol Billers un mak Collagen ut oole Tietschriften, meditiere, entdeck mi sülven un fang an, mi wedder goot to föhlen.

Mi to föhlen.

Mien Wahnung heff ik een anners Gesicht geven. Oole, dunkle Möbel heff ik verköfft un vun dat Geld niede köfft, de beweglicher un fründlicher in'e Farven sünd.

Ik bün beweglicher worrn.

Dat gifft mi een Geföhl vun Stärke, Kraft un Moot, mi vörwarts to bewegen.


Fotos: Katja Renfert
13.2.2012


na baven