Mien Wiehnachts-Clown

vun Addi Kahl

Een Avend weer dat in Vörwiehnachtstieden bi uns an de winterliche Küst. Ik weer ordert as Muskant, üm de bummelig hunnert Minschen in en Reha-Hotel
bi ehr plaante Adventsfier kommodig to ünnerholen.

Dütt spezielle Hus is inricht wurrn för Minschen mit grote Sehbehinnerung, de mal för ’n poor Daag an de frische Ostseeluft in Timmdörper Strand uttospannen. Bi mi hett düsse Wiehnachtsfier en heel deepen Indruck achterlaten, wieldat ik dor mitkreeg, woanns blinde Minschen mit ehr Schicksaal so ümgaht.

Mit fachkunnige Hölp vun ’t ganze Hotel-Personal, de angascheerten Krankensüstern, de Pleegers, bit hen to ’n Direktor, weer de Saal för düsse Twee-Stunnen-Fier mit ’n poor slanke Dannenbööm, veel Smuck un — bannig wichtig — mit füürsekere Digitalkersen op de indeckten Dischen wunnerschöön utstaffeert.

Bi lecker Pletten, duftende Koken un Stuten würrn de eersten blinden Lüüd in den
groten Saal führt, 'neem se sik deelwies an de Hannen höllen oder sik mit de Hölp vun witte Blindenstöck so seker torecht fünnen, as kunnen se allens sehn.

Ik speel, deep beindruckt, uns bekannte Wiehnachtsleder un weer verbaast, as dat
Gemurmel vun de Gäst jümmers lieser würr un eerste Stimmen luuthals mitsüngen — un dat mit alle Texten! — Dorna endlich güng dat Koffidrinken mit Pletten un
Stuten los.

Na'n gode Stunn kööm gau de Husdaam an mien Klaveer un fröög mi, op ik den
Wunsch vun eene Daam erfüllen würr, de to geern weten wull, woans denn de Muskant woll utsehn deit? — Ik kann hüüttodaags düsse Sekunnen dorna ni nich mehr vergeten, as se denn mit een vun de Krankensüstern snuurstracks op mi tokööm. Se harr deepbruun lüchende Ogen, un ik dach, dormit mutt se doch wat sehn könen?! In düssen Momang kööm se dicht vör mien Klaveer to’n Stahn un ik stüün op güng ok na vörn: „Dörv ik Addi to Se seggen?“, flüster se liesen. Ik anter verbaast: „Geern doch!“ — Wat harr ik denn bloots för ’n egenoordigen Kloot op de Stimmbänner?

Un denn böör se beide Hannen hooch un tast vorsichtig över de Schullern, den Hals,
mien Gesicht un den Kopp, un sä mit lieset Lachen: „Un Hoor hett he ok nich mehr,
as jüst bi mien verstorben Mann Willi!“
Ik stünn dor mit ’n hitte Kopp! — Un denn böög se sik vör, sä op’nmaal ganz liesen: „Ik müch di wat schenken, Addi. Würrst du dat vun mi annehmen?" Un in'n neegsten Momang tröck se ut de Jackentasch en luurlütte Figur, de as Miniatur-Utgaav den legendären Clown „Charly Rivel“ dorstell un bi den man sien lütte Arms un Been beten verdreih’n kunn. — Un denn flüster se: "Dat is mien Leven lang mien Talisman ween, den heff ik al as lütte Deern vun mien Opa schenkt kregen. Un dortomaal hett he to mi seggt: „Düsse lütte Charly Rivel schall Di een Leven lang behöden, mien Deern." Un kiek mal, Addi, ik bruuk em bald nich mehr un vun nu an schall he good op di oppassen un di gehören. Veel Glück, Addi, un en groten Dank för düssen kommodigen Avend!“ — Se dreih sik üm, un mit de Hölp vun den witten Blindenstock un ok de Huusdaam güng se ehrn Weg torüch hen na ehr’n Disch…..

Charlie Rivel. Histoorsches Foto

Ik sett mi wedder achter't Klaveer, dat in düssen Momang as’n Schutzborg för mi weer, ganz deep beröhrt vun düsse Överraschung. — Hüüt noch jümmers seh ik ehr deepbrune Ogen üner de griesen Hoor. —

Beten later würr ik ok den Bifall ut den Saal gewohr.

De lüttje „Charly Rivel“ steiht siet düsse Wiehnachtsfier in uns Glasschapp, un jümmers to Adventstieden kriggt he in uns Wiehnachtsdeko den schöönsten Platz, un ik, — ik seh de blinne Daam mit den luurlütten Grienscher vör mi.