Dat müss de Düvel west sien!

vun Marita Pollak

Tau'n Anhören hier klicken:


Lesen deit Marita Pollak in holsteiner Platt.


Ik heff mi al lang op düssen Dag freut — uns jüngst Dochter harr mi to en Wiehnachts-Konzert in Hamborger "Michel" inlodt.
Klock sösstein wull se mi afholen.

Mit ehrn Auto sünd wi bit no Elvgau-Stroot feuhrt un hebbt dat Auto dor in de Deep-Garoosch afstellt. Mit de S-Bohn sünd wi denn wiederfeuhrt. As wi bi de Statschoon, woneem wi rutmüssen, utstegen, füng dat liesen an to snien, un dat weer bannig nattkoolt.

Wi kemen an een Wiehnachtsmarkt vörbi un bleven stohn, keken uns an, un beide weern wi uns enig: "Lever loter över den scheunen Wiehnachtsmarkt lopen, wenn dat Konzert to Enn is. Wokeen weet, woans dat vör de Kark aflöppt, dor sünd förwiß al vele Lüüd, de en goden Platz hebben wullt. Nee, — dat is beter, sik nu op den Weg to Kark to moken!

Dat harr jümmer noch sniet — wi slidderten de Stroten lang, denn dat weer bannig glatt — villicht hett Hamborg nich noog Geld, üm de Stroten iesfree to hollen?

Wi sünd achter den "Michel" hoochkomen, sotoseggen "Dörch de kole Köök". Noch weern keen Lüüd to sehen, an Sieden-Portal sehn wi en Fru ringohen — ik sä: "Loot uns doch eenfach mit dörchhuschen!" Mien Dochter füng an to lachen un anter: "Nein, Mami, wir haben doch Karten, — wir müssen schon durch das Hauptportal!"

As wi üm de Eck kemen, dor sehn wi al vele Lüüd, de in de Merr vör den Häuft-Ingang tosomen stünnen. Ordig stellen wi uns achteran, leten ok Platz to de Vörderlüüd, — ik kann dat gor nich af, wenn een mi so eng op de Pell rückt.

Ik kiek no boven, ik seh över dat Portal den Erzengel Michael, de steiht mit sien Feut op den Düvel, de over noch leevt; de Wopen, de de Form vun dat Krüüz hett, höllt he in de rechte Hand, in de linke Hand den Schild, de ok een Krüüz hett.

De Düvel over kiekt all de Menschen, de to em hoochkieken, mit een ofordigen Blick an — dat weer mi to gresig! Ik wull dor nich mehr hensehn!

De Snee güng denn ok in Regen över. Mien Dochter un ik weern bannig froh, dat wi uns warm antrocken harrn, so kunnen wi uns Kapuzen över uns Kopp trecken.
Langsom kemen jümmer mehr Lüüd, over se stellten sik nich achtern an, sünnern füngen an to drammen — jümmer mehr!
Uns wörr mulmig tomoot, wi foten uns an uns Hannen, dormit wi uns nich verleren un se uns nich uteenannerreten! —

De Dören wörrn open mookt — wat denn anfüng, müch ik nich noch eenmal beleven!
De Lüüd hebbt as dull vun achtern un vun beid Sieden uns vörwarts schoven! Een Fru bögt sik no ünnen, sammelt wat op, een jung Frau schöövt ehr beiden Kinner vör mi, ik verseuk ehr mit mien Lief en beten Platz to moken — een ole Fru füng an to wenen!

Dor kreeg ik ok Angst, un reep in mien Noot op Plattdüütsch: "Hollt op so to drengen!!! Ji west jo wull verrückt worrn! Hier sünd ole Lüüd un ok lütte Kinner dortwischen, de hebbt Angst, wullt ji se dootdrücken or wat?? Ji west vör de Kark! Hollt op dor mit!! Dat is jo as in Duisborg, wo so vele jung Menschen dootdrückt worn sünd! Loot dat no! West nich so verdüvelt!"

Mien Ropen un ok dat Schreen vun de annern Lüüd hett nix holpen — se hebbt eerst ophollen, so to drengen, as wi in de Kark binnen weern!
De beiden Pasters, de vun Ingang stünnen, weern vertwievelt un harrn Sweet op ehr Stierns.

Ik weer drurig un beus, kunn dat gor nich begriepen, dat de Lüüd sowat Leges doon! Ohn Barmen — blot üm in de Kark en goden Platz to bekomen!
Dat müss de Düvel west sien, de vun boven so unheemlich rünnerkeekt. De is nich doottokriegen, or?

In Fröhjohr 1990 wörr een Flünken vun den Engel dörch en Menschen, de op dat Rüstwark vun de Tormklock klattert weer un sik sülven ümbröcht harr, twei mookt worrn.

Worüm sett de Karkenlüüd sowat Gresiges nau över den Karken-Ingang? Dat is keen gode Sook!
Mien Dochter un ik sünd no boven gohen, op de witten niegen Banken, op de Empore, harrn wi en goden Platz funnen. Ünnen un egentlich överall weern noch Plätz free. De Lüüd wullen sik ok hier dortwischen uns drängen, over dat leet ik nich mehr to! Nu weer noog! Ik mook mi breed, leeg mi en Tüüg twischen uns, wi hebbt dat schopt, wi harrn endlich Roh — un kunnen dat Wiehnachts-Konzert geneten!


Bild Statue: Nils Tubbesing/Wikimedia Commons
29.12.2010


na baven